— І што гэта за школа?
— Яна называецца Хогвартс, — сказаў Дамблдор.
— А чаму вас цікавіць Том?
— Мы лічым, што ў яго ёсць якасці, неабходныя для вучобы ў нас.
— Жадаеце сказаць, што ён атрымае стыпендыю? Як гэта можа быць?Ён нікуды не падаваў заявак.
— Ці разумееце, ён запісаны ў нашу школу з самага нараджэння.
— Хто яго запісаў? Бацькі?
Безумоўна, місіс Коўл занадта добра разумела, і гэта ўскладняла гаворку. Відаць, Дамблдор быў той жа думкі— Гары бачыў, як ён паціху выцягнуў з кішэні чарадзейную палачку і ў той жа час узяў са стала цалкам чысты ліст паперы.
— Вось, — сказаў Дамблдор і, узмахнуўшы чарадзейнай палачкай, перадаў паперу місіс Коўл. — Думаю, зараз вам усё стане зразумела.
Місіс Коўл зірнула на паперку. Вочы яе на імгненне расфакусаваліся і тут жа зноў прыйшлі да нормы.
— Відаць, усё ў парадку, — сказала яна супакоенна, аддаючы Дамблдору паперку. Тут яе позірк упаў на бутэльку джыну і дзве шкляначкі, якіх яшчэ некалькі секунд таму тут не было.
— Э— э…Дазвольце прапанаваць вам шкляначку джыну? — спытала яна з перабольшанай пачцівасцю.
— Вельмі ўдзячны, — сказаў Дамблдор, шчыра ўсміхаючыся.
Вельмі хутка стала ясна, што місіс Коўл зусім не навічок у галіне джынапіцця. Шчодра пляснуўшы ў абедзве шклянкі, яна адным махам прыкончыла сваю порцыю. Без усялякай сарамлівасці прычмокнуўшы губамі, яна ўпершыню усміхнулася Дамблдору, і ён не прамінуў скарыстаць зручны момант.
— Не маглі бы вы распавесці мне што-небудзь пра мінулае Тома Рэддла? Здаецца, ён нарадзіўся тут, у прытулку?
— Правільна, — сказала місіс Коўл і наліла сабе яшчэ джыну. — Я гэта вельмі добра памятаю, таму што сама тады першы год тут працавала. Было пярэдадне Новага года, холад стаяў жудасны, ішоў снег, ці ведаеце. Жудасная ноч. І тут гэтая дзяўчына, ненашмат старэйшая за мяне, падымаецца на ганак, а сама ледзьве на нагах стаіць. Ды што ўжо там, не яна першая, не яна апошняя. Упусцілі мы яе, і праз гадзіну яно ўжо нарадзіла дзіця. А яшчэ прз гадзіну памерла.
Місіс Коўл паважна кіўнула і ад душы сербанула джыну.
— Яна гаварыла што-небудзь перад смерцю? — спытаў Дамблдор. — Напрыклад, аб бацьку дзіцяці?
— Уявіце сабе, гаварыла, — адказала місіс Коўл. Яна відавочна пачынала атрымліваць асалоду ад размовы са шклянкай джына ў руцэ і з такім удзячным слухачом. — Памятаю, яна сказала мне:”Спадзяюся, ён будзе падобны на свайго тату”, — і, шчыра гаворачы, правільна яна на гэта спадзявалася, таму што сама была зусім не прыгажуня. А потым сказала, каб яму далі імя Том, у гонар бацькі, і Нарвола, у гонар яе бацькі. Дзіўнае імя, ці не так?Мы ўжо меркавалі, ці не з цырка яна часам. А яшчэ яна сказала, што прозвішча ўхлопчыка павінна быць Рэддл. А там хутка і сканала, болей слоўца не вымавіўшы.
Мы ўжо і назвалі яго так, як яна прасіла, небараке гэта, відаць, здавалася вельмі важным, але ні Том, ні Нарвола, ні іншы які Рэддл так за ім і не з’явіліся. Вось ён і застаўся ў прытулку і да гэтай пары тут знаходзіцца.
Місіс Коўл як бы па рассеянасці плёснула сабе яшчэ адну значную дозу. На скулах у яе з’явіліся дзве ярка-ружовыя плямкі. Яна сказала:
— Хлопчык жа з дзівацтвамі.
— Так, — казаў Дамблдор, — я так і меркаваў.
— І грудным дзіцём таксама быў дзіўны. Ведаеце, амаль ніколі не плакаў. А як падрос, стаў… зусім дзіўным.
— У якім сэнсе? — спытаў Дамблдор.
— Ну, ён…
Але тут місіс Коўл запнулася і кінула на Дамблдора ўзверх шклянкі з джынам абсалютна ясны і цвёрдыінквізітарскі позірк.
— Гаворыце, яму ўжо дакладна вызначана месца ў вашай школе?
— Бясспрэчна, — сказаў Дамблдор.
— І ўсё, што я скажу гэтага не зменіць?
— Не зменіць, — пацвердзіў Дамблдор.
— Вы ва ўсялякім выпадку яго забераце?
— Ва ўсялякім, — сур’ёзна паўторыў Дамблдор.
Яна прыжмурылася, як быццам прыкідваючы, ці магчыма яму давяраць. Відаць, вырашыла, што магчыма, і нечакана выпаліла:
— Ён пужае іншых дзяцей.
— Вы жадаеце сказаць:ён крыўдзіць іх?Запалохвае?
— Так, мабыць, — ледзь прыхмурылася місіс Коўл, — але яго вельмі цяжка схапіць за руку. Былі розныя выпадкі…Вельмі нядобрыя…
Дамблдор не стаў яе распытваць, але Гары бачыў, што ён зацікавіўся. Яна зноў зрабіла глыток, і шчокі яе яшчэ больш паружавелі.
— Трус Біллі Стабса…Том, вядома, сказаў, што ён гэтага не рабіў, ды я не ўяўляю сабе, як бы ён мог залезці на такую верхатуру. Я ведаю адно-напярэдадне яны з Біллі паспрачаліся. А яшчэ…— Місіс Коўл зноў сербанула джыну, прычым тонкі струменьчык пацёк у яе па падбародку, — мы іх, ці ведаеце, раз у год вывозім на прыроду, на вёску ці на ўзбярэжжа…Дык вось, пасля таго выпадку Эмі Бэнсан і Дэнніс Бішоп былі проста да сябе не падобныя, ды гэтак і засталіся быццам прыгнечанныя, але колькі мы іх не распытвалі, яны сказалі толькі, што хадзілі ў пячору з Томам Рэддлам. Ён кляўся і бажыўся, што яны ўсяго толькі аглядвалі навакольную мясцовасць, але штосьці там усё— такі адбылося, я проста пераканана! Ну, і яшчэ былі розныя дзіўнасці…