Яна зноў паглядзела на Дамблдора, і, хоць шчокі яе палалі, позірк быў адкрыты і ясны.
— Я думаю, аб ім тут няшмат якія будуць сумаваць.
— Вы, вядома, разумееце, што мы не можам забраць яго назусім? — сказаў Дамблдор. — Прынамсі, ён павінен будзе вяртацца сюды на лета.
— Добра ўжо, і на тым дзякуй. Усё ж лепей, чым хрась па сапатцы іржавай качаргой, — ікнуўшы, заўважыла місіс Коўл. Яна ўзнялася на ногі, і Гары захапіўся тым, як яна цвёрда стаіць на нагах, хоць узровень джына ў бутэльцы панізіўся на дзве трэці. — Вы, пэўна, хаціце пагутарыць з ім?
— Вельмі хацеў бы, — сказаў Дамблдор і таксама стаў.
Місіс Коўл правяла яго па калідоры і наверх па каменнай лесвіцы, на хаду выкрыкваючы ўказанні і раздаючы вымовы сваім памочнікам і выхаванцам. Сіраты ўсе былі апранутыя ў аднолькавыя цьмяна-шэрыя куртачкі. Яны выглядалі цалкам здаровымі, але, трэба прызнацца, у гэтым панурым доме дзецям было зусім не месца.
— Прыйшлі, — абвясціла місіс Коўл на другой лесвічнай пляцоўцы і спынілася ў першых дзвярэй у доўгім калідоры. Яна пастукала і ўвайшла.
— Том, да цябе госці. Гэта містэр Данданбор. Ён хоча табе сказаць…наогул, няхай сам і распавядзе.
— Гары і два Дамблдоры ўвайшлі ў пакой, і місіс Коўл зачыніла за імі дзверы. У маленькім пакою амаль не было мэблі, толькі адзежная шафа і жалезны ложак. На ложку ўзверх шэрай коўдры сядзеў хлопчык, выцягнуўшы ногі перад сабой, і трымаў у руках кнігу.
У твары Тома Рэддла не было зусім ніякага падабенства да Мраксаў. Перадсмяротнае жаданне Мяропы споўнілася:хлопчык быў паменшанай копіяй бацькі— красуна. Высокі для сваіх адзінаццаці гадоў, цёмнавалосы і бледны, ён ледзь прыжмурыў вочы, ацэньваюча аглядваючы экзатычны ўбор Дамблдора. Надышла хвілінная паўза.
— Добры дзень, Том, — сказаў Дамблдор і ступіў наперад, працягваючы руку.
Хлопчык пасля кароткага хістання паціснуў яму руку. Дамблдор падсунуў да ложка цвёрды драўляны стул і сеў. Стала падобна на тое, як быццам ён прыйшоў наведаць хворага.
— Я прафесар Дамблдор.
— Прафесар? — засцярожана перапытаў Рэддл. — У сэнсе— доктар?Навошта вы прыйшлі?Гэта яна вас запрасіла паглядзець мяне?
Ён кіўнуў на дзверы, за якімі толькі што знікла місіс Коўл.
— Не— не, — усміхнуўся Дамблдор.
— Я вам не веру, — сказаў Рэддл. — Яна хоча, каб вы мяне агледзелі, так?Гаварыце праўду!
Апошнія два словы ён вымавіў так гучна і ўладарна, што Гары стала не па сабе. Гэта прагучала як загад, прычым адчувалася, што Рэддл ужо шмат разоў паўтараў яго. Вочы Рэддла пашырыліся, ён пільна глядзеў на Дамблдора. Той у адказ толькі працягваў прыемна ўсміхацца. Праз некалькі секунд Рэддл перастаў свідраваць Дамблдора позіркам, хоць глядзеў зараз яшчэ болей насцярожана.
— Хто вы такі?
— Я ўжо сказаў. Мяне завуць прафесар Дамблдор, я працую ў школе, якая завецца Хогвартс. Я прыйшоў прапанаваць табе вучыцца ў маёй школе— тваёй новай школе, калі ты пажадаеш туды паступіць.
Рэакцыя Рэддла на гэтыя словы была зусім нечаканай. Ён ускочыў з ложка і шарахнуўся ад Дамблдора, пазіраючы на яго з лютасцю.
— Не падманеце! Вы з вар’яцкага дому, так?”Прафесар”, ага, ну яшчэ бы!Дык вось, я нікуды не паеду, зразумела?Гэту старую мымру саму трэба адправіць у вар’яцкі дом!Я нічога не зрабіў маленькай Эмі Бэнсан і Дэннісу Бішопу, спытайце іх, яны вам тое самае распавядуць!
— Я не з вар’яцкага дому, — цярпліва сказаў Дамблдор. — Я настаўнік. Калі ты сядзеш і супакоішся, я табе раскажу пра Хогвартс. Вядома, ніхто цябе не прымусіць там вучыцца, калі ты не пажадаеш…
— Няхай толькі паспрабуюць! — скрывіў вусны Рэддл.
— Хогвартс, — працягваў Дамблдор, як быццам не чуў апошніх слоў Рэддла, — гэта школа для дзяцей з асаблівымі здольнасцямі…
— Я не вар’ят!
— Я ведаю, што ты не вар’ят. Хогвартс— не школа для вар’ятаў. Гэта школа чараўніцтва.
Стала вельмі ціха. Рэддл застыў на месцы. Твар яго нічога не выяўляў, але позірк мітусіўся, перабягаючы з аднаго вока Дамблдора на другое, як быццам спрабуючы злавіць адно з іх на хлусні.
— Чараўніцтва? — паўтарыў ён шэптам.
— Зусім правільна, — сказаў Дамблдор.
— Дык гэта…гэта чараўніцтва — тое, што я ўмею рабіць?