— Што іменна ты ўмееш рабіць?
— Рознае, — выдыхнуў Рэддл. Яго твар заліло чырванню, пачаўшы ад шыі і ўзнімаючыся да запалых шчок. Ён быў як у ліхаманцы. — Магу перасоўваць рэчы, не датыкаючыся да іх. Магу прымусіць жывёл рабіць тое, што я пажадаю, без усялякай дрэсіроўкі. Калі мяне хтосьці раззлуе, я магу зрабіць так, што з ім здарыцца што-небудзь дрэннае. Магу зрабіць чалавеку балюча, калі пажадаю.
У яго падгіналіся ногі. Спатыкаючыся, ён вярнуўся да ложку і зноў сеў, утаропіўшыся на свае рукі, схіліўшы галаву, як быццам у малітве.
— Я ведаў, што я не такі, як усе, — прашаптаў ён, звяртаючыся да ўласных дрыжачых пальцаў. — Я ведаў, што я асаблівы. Я заўсёды ведаў, што нешта такое ёсць.
— Што ж, ты быў цалкам правы, — сказаў Дамблдор. Ён больш не ўсміхаўся і ўважліва глядзеў на Рэддла. — Ты чараўнік.
Рэддл падняў галаву. Твар яго змяніўся. Зараз на ім адлюстроўвалася ступленая радасць, але чамусьці гэта яго не ўпрыгожвала; наадварот, прыгожыя точаныя рысы сталі як быццам грубей, у выразе твару выступіла штосьці амаль звярынае.
— Вы таксама чараўнік?
— Так.
— Дакажыце! — запатрабаваў Рэддл тым жа ўладарным тонам, якім толькі што загадаў:”Гаварыце праўду!”
Дамблдор узняў бровы.
— Калі, як я спадзяюся, ты згодны паступіць у Хогвартс…
— Канешне, згодны!
— …то ты абавязаны, звяртаючыся да мяне, называць мяне “прафесар” ці “сэр”.
На самае кароткае імгненне твар Рэддла зрабіўся жорсткім, але ён зараз жа сказаў ветлівым да непазнавальнасці голасам:
— Прабачце, сэр. Я хацеў сказаць— калі ласка, прафесар, ці маглі бы вы паказаць мне…
Гары быў перакананы, што Дамблдор адмовіцца, скажа Рэддлу, што для практычных дэманстрацый будзе дастаткова часу ў Хогвартсу, што яны знаходзяцца ў будынку, дзе поўна маглаў, і патрэбна захоўваць асцярожнасць. Але, да яго вялікага здзіўлення, Дамблдор выцягнуў з унутранай кішэні сурдута чарадзейную палачку, накіраваў яе на пацёртую адзежную шафу, якая стаяла ў куце, і няўважна ўзмахнуў.
Шафа загарэлася.
Рэддл ускочыў на ногі. Гары не мог яго вінаваціць за працяглы крык жаху і злосці;мабыць, уся яго маёмасць знаходзілася ў гэтай шафе. Але ў гэту ж секунду, як Рэддл кінуўся на Дамблдора, полымя згасла. Шафа стаяла некранутая, без адзінай меты.
Рэддл утаропіўся на шафу, потым на Дамблдора, потым з прагным бляскам у вачах паказаў на чарадзейную палачку.
— Калі я атрымаю такую?
— Усяму свой час, — сказаў Дамблдор. — Па-мойму, з тваёй шафы нешта ірвецца наверх.
На самай справе, з шафы даносілася нейкае брынканне. У першы раз на твары Рэддла прамільгнуў страх.
— Адчыні дзверцы, — сказаў Дамблдор.
Рэддл, павагаўшыся, перасёк пакой і расчыніў дзверцы шафы. Над аддзяленнем, дзе вісела некалькі паношаных касцюмчыкаў, стаяла маленькая кардонная скрынка. Скрынка грымела і падрыгвала, як быццам у ёй калаціліся ашалелыя мышы.
— Дастань яе, — сказаў Дамблдор.
Рэддл з наяўнай апаскай зняў скрынку, якая трэслася, з паліцы.
— У ёй ёсць што-небудзь такое, чаму не належыць быць у цябе? — спытаў Дамблдор.
Рэддл паглядзеў на Дамблдора доўгім разважлівым позіркам.
— Так, напэўна, ёсць, сэр, — сказаў ён нарэшце нічога не выражаючым голасам.
— Адчыні, — сказаў Дамблдор.
Рэддл зняў вечка і, не гледзячы, вытрас змесціва скрынкі на ложак. Гары, які чакаў убачыць нешта ашаламляльнае, убачыў кучку самых звычайных прадметаў, у тым ліку цацку ё— ё, сярэбраны напарстак і пацьмянелы губны гармонік. Вызваліўшыся са скрынкі, яны мігам спынілі падскакваць і зараз нерухома ляжалі на тонкай коўдры.
— Ты вернеш іх уладальнікам і папросіш прабачэння, — спакойна сказаў Дамблдор, хаваючы чарадзейную палачку за пазуху. — Я даведаюся, калі ты гэтага не зробіш. І май на ўвазе:у Хогвартсу крадзяжу не выносяць.
Рэддл ніколькі не засаромеўся;ён усё так жа холадна, ацэньваючы глядзеў на Дамблдора. Нарэшце ён сказаў бескаляровым голасам:
— Так, сэр.
— У нас у Хогвартсу, — працягваў Дамблдор, — вучаць не толькі карыстацца магіяй, але і трымаць яе пад кантролем. Да гэтай пары ты— безумоўна, па няведанню— ужываў свае здольнасці такімі метадамі, якім не навучаюць і якіх не дапускаюць у нашай школе. Ты не першы, каму здарылася не ў меру захапіцца вядзьмарствам. Аднак, да твайго ведама, з Хогвартса могуць і выключыць, а Міністэрства магіі— так— так, ёсць такое Міністэрства — яшчэ больш сурова карае парушальнікаў. Кожны пачынаючы чараўнік павінен зразумець, што, уступаючы ў наш свет, ён абавязуецца прытрымлівацца нашых законаў.
— Так, сэр, — паўтарыў Рэддл.