Немагчыма было ўгадаць, што ён думае. Усё з тым жа нічога не выражаючым тварам ён злажыў жменьку крадзеных прадметаў назад у скрынку. Скончыўшы, ён павярнуўся да Дамблдора і сказаў яму проста:
— У мяне няма грошай.
— Гэта лёгка выправіць, — сказаў Дамблдор і выняў з кішэні скураны мяшэчак з грошамі. — У Хогвартсу існуе спецыяльны фонд для вучняў, якія не могуць самастойна набыць сабе падручнікі і форменныя мантыі. Магчыма, табе давядзецца купляць ужываныя кнігі заклінанняў, але…
— Дзе прадаюцца кнігі заклінанняў? — не даслухаўшы, перапыніў яго Рэддл.
Ён узяў цяжкі мяшэчак з грашыма, не падзякаваўшы Дамблдору, і зараз разглядваў тоўсты залаты галеён.
— У Касым завулку, — сказаў Дамблдор. — Я дапамагу табе знайсці ўсё, што патрэбна…
— Вы пойдзіце са мной? — спытаў Рэддл, узняўшы вочы ад манеты.
— Безумоўна, калі ты…
— Не трэба, — сказаў Рэддл. — Я прывыкнуў усё рабіць сам, я пастаянна хаджу адзін па Лондану. Як патрапіць у гэты ваш Косы завулак…сэр? — дадаў ён, наткнуўшыся на позірк Дамблдора.
Гары думаў, што Дамблдор будзе настойваць на тым, каб пайсці з Рэддлам, але ён зноў памыліўся. Дамблдор уручыў Рэддлу канверт са спісам неабходных рэчаў, растлумачыў, як дабрацца ад прытулку да “Дзіравага катла”, затым сказаў:
— Ты зможаш убачыць шынок, хоць навакольныя табе маглы— значыць нечараўнікі— яго ўбачыць не могуць. Спытай бармэна Тома — лёгка запомніць, яго клічуць так жа, як і цябе…
Рэддл неспакойна тузануўся, як быццам хацеў сагнаць дакучлівую муху.
— Табе не падабаецца імя Том?
— Томаў вакол гаць гаці, — прамармытаў Рэддл. І раптам, быццам не змог устрывацца, як быццам пытанне вырвалася ў яго мімаволі, спытаў:— Мой бацька быў чараўніком? Мне сказалі, што яго таксама звалі Том Рэддл.
— На жаль, гэтага я не ведаю, — мякка сказаў Дамблдор.
— Мая маці ніяк не магла быць чараўніцай, інакш яна б не памерла, — сказаў Рэддл, звяртаючыся хутчэй да самога сябе, чым да Дамблдора. — Відавочна, гэта ён. А пасля таго, як я набуду ўсё, што патрэбна, калі я павінен з’явіцца ў гэтым Хогвартсу?
— Усе падрабязнасці выкладзены на другой паперы пергамента ўканверце, — сказаў Дамблдор. — Ты павінен выехаць з вакзала Кінгс— Кросс першага верасня. Там жа ўкладзены і білет на цягнік.
Рэддл кіўнуў. Дамблдор устаў і зноў працягнуў руку. Паціскаючы яе, Рэддл сказаў:
— Я ўмею размаўляць са змеямі. Я гэта заўважыў, калі мы ездзілі за горад. Яны самі прыпаўзаюць да мяне і шэпчуцца са мною. Гэта звычайная рэч для чараўніка?
Гары адразу зразумеў, што ён знарок прыхоўваў самую дзіўную сваю здольнасць пад канец, для найбольшага эфекту.
— Не, незвычайная, — сказаў Дамблдор пасля секунднай замінкі, — але гэта сустракаецца.
Ён гаварыў няўважным тонам, але з цікавасцю затрымаў позірк на твары Рэддла. Так яны стаялі, мужчына і хлопчык, гледзячы адзін на аднаго. Затым рукапацісканне распалася. Дамблдор пайшоў да дзвярэй.
— Да пабачэння, Том, да сустрэчы ў Хогвартсу.
— Думаю, дастаткова, — вымавіў сівавалосы Дамблдор.
У наступнае імгненне яны з Гары ўзняліся наверх, у цемру, і зноў прызямліліся ў сённяшнім кабінеце.
— Сядай, — сказаў Дамблдор, моцна устаючы на падлогу побач з Гары.
Гары падпарадкаваўся;ён увесь быў яшчэ поўны тым, што бачыў.
— Ён паверыў значна хутчэй, чым я— ну, калі вы сказалі яму, што ён чараўнік. Я спачатку не паверыў Хагрыду.
— Так, Рэддл быў цалкам гатовы паверыць, што ён, як ён выразіўся, “асаблівы”, — сказаў Дамблдор.
— А вы ўжо ведалі — тады? — спытаў Гары.
— Ці ведаў я, што бачу перад сабой самага небяспечнага чараўніка ўсіх часоў? — спытаў Дамблдор. — Не, я і разумення не меў, што з яго вырасце. Але ён, безумоўна, мяне ззаінтрыгаваў. Я вярнуўся ў Хогвартс з намерам уважліва за ім прыглядаць. Я зрабіў бы гэта ў любым выпадку, бо ён быў адзінокі, без родныхі сяброў, але я адчуў, што гэта неабходна не толькі дзеля яго, але і дзеля іншых.
Як ты чуў, яго здольнасці былі дзіўна моцна развітыя для такога юнага ўзроста, а цікавей за ўсё— і болей усяго ўнушала апаскі, — што ён у нейкай меры ўжо навучыўся кіраваць сваімі магчымасцямі і карыстаўся імісвядома. Як ты бачыў, гэта не былі бязладныя эксперыменты, характэрныя для большасці пачынаючых чараўнікоў;ён ўжо выкарыстоўваў магію супраць навакольных, каб з яе дапамогай запалохваць, караць, падпарадкоўваць сабе іншых людзей. Гісторыі аб павешанам трусу і аб хлопчыку з дзяўчынкай, якіх ён завабіў у пячору, наводзілі на роздумы…”Магу зрабіць чалавеку балюча, калі пажадаю”…
— А яшчэ ён разумеў мову змей, — уставіў Гары.