— Да, сапраўды. Гэта рэдкая здольнасць, яе звычайна звязваюць з Цёмнымі мастацтвамі, хоць, як мы ведаем, сярод вялікіх і добрых чараўнікоў таксама трапляюцца знаўцы змяінай мовы. На самой справе яго здольнасць размаўляць са змеямі трывожыла мяне значна меней, чым яго наяўная схільнасць да жорсткасці, скрытнасці і тыранства.
— Час, як заўсёды, перахітрыў нас, — заўважыў Дамблдор, паказваючы на пацямнелаенеба за акном. — Але перш, чым мы растанемся, я хачу звярнуць тваю ўвагу на некаторыя моманты той сцэны, якую мы толькі што назіралі, — яны маюць самае прамое дачыненне да таго, што мы будзем абмяркоўваць на наступных уроках.
— Па-першае, спадзяюся, ты заўважыў, як рэагаваў Том на мае словы, што хтосьці іншы таксама носіць яго імя — Том?
Гары кіўнуў.
— Ён паказаў сваю агіду да ўсяго, што набліжае яго да іншых людзей, робіць яго звычайным. Ужо тады ён імкнуўся быць іншым, асобным ад усіх, быць знакамітасцю. Як ты ведаеш, усяго праз некалькі гадоў пасля гэтай размовы ён назаўсёды адмовіўся ад свайго імя і прыдумаў маску лорда Валан дэ Морта, за якой і хаваўся з той пары.
Мяркую, ты заўважыў таксама, што Том Рэддл быў абсалютна самадастатковы, не любіў ні з кім шчыра гаварыць і, відаць, у яго не было сяброў. Яму не патрабавалася дапамога, не патрэбен быў спадарожнік для падарожжа ў Косы завулак. Ён аддаваў перавагу дзеянням у адзіночку. Дарослы Волан дэ Морт застаўся такім жа. Многія Пажыральнікі смерці сцвярджаюць, быццам карыстаюцца яго даверам, набліжаны да яго і нават— што яны разумеюць яго. Яны памыляюцца. У лорда Валан дэ Морта ніколі не было сяброў. Я мяркую, што яму не патрэбны сябры.
І апошняе…Спадзяюся, Гары, ты яшчэ не занадта сонны, каб уважліва слухаць. У дзяцінстве Том Рэддл любіў збіраць свайго роду паляўнічыя трафеі. Ты бачыў скрынку, якую ён хаваў у сябе ў пакоі. У ёй ён захоўваў дробныя рэчы— калі пажадана, сувеніры— як успамін аб ахвярах асабліва непрыемных праяўленняў сваёй магіі. Запомні гэту асаблівасць, некалькі нагадваючую сарочыя звычкі, — яна будзе вельмі важная для нас у далейшым…А зараз і на самай справе прыйшоў час класціся спаць.
Гары падняўся. Па дарозе да дзвярэй на вочы яму трапіў столік, на якім у мінулы раз ляжала кольца Нарвола. Кольца там больш не было.
— Так, Гары? — сказаў Дамблдор, убачыўшы, што Гары спыніўся.
— Кольца знікла, — сказаў Гары, павярнуўшыся. — Але я падумаў, можа, там будзе ляжаць губны гармонік ці яшчэ што-небудзь...
Дамблдор прамяніста ўсміхнуўся, гледзячы на яго ўзверх сваіх акуляраў-палавінак.
— Тонка прыкмечана, Гары, але губны гармонік быў усяго толькі губным гармонікам.
На гэтай загадкавай ноце ён махнуў рукой, і Гары зразумеў, што яму час ісці.
14. “Фелікс Феліцыс”
На наступны дзень першым урокам была гербалогія. Раніцай, за снеданнем, Гары, асцерагаючыся чужых вушэй, не змог распавесці Рону і Герміёне пра занятак з Дамблдорам, але потым, каля яны ішлі праз гарод ля цяпліц, сцісла ўвёў сяброў у курс. Пранізлівы вецер, які не сціхаў усе выхадныя, нарэшце супакоіўся, і вакол зноў вісела дзіўная смуга, з-за якой дарога да цяпліцы заняла некалькі больш часу, чым звычайна. У гэтым семестры шасцікласнікам трэба было вывучаць свірэпней. Хлопцы абралі сабе сучкаваты пень, усталі вакол яго і пачалі нацягваць ахоўныя пальчаткі.
— Фу, нават думаць агідна: маленькі Самі-Ведаеце-Хто, — ўэптам прагаварыў Рон. — Але я ўсё роўна не разумею, навошта Дамблдор табе гэта паказвае. Гэта значыць, яно, вядома, страшна цікавае, але навошта?
— Хто яго ведае, — адказаў Гары, устаўляючы зубны шчыт. — Ён кажа, гэта вельмі важна і дапаможа мне выжыць.
— А па-мойму, выдатна, — сур’ёзна сказала Герміёна. — Табе неабходна пазнаць пра Валан дэ Морта вельмі шмат. Трэба ж ведаць яго слабасці.
— Дарэчы, як прайшла апошняя вячэра з Слагхорна? — пацікавіўся Гары, з-за шчыта невыразна.
— Ведаеш, даволі добра, — Герміёна надзела ахоўныя акуляры. — Ён, вядома, успамінаў пра сваіх знакамітых вучняў і літаральна слаўся перад МакЛагенам з-за яго незвычайных сувязяў, але затое вельмі смачна накарміў і пазнаёміў з Гвенгог Джонс.
— Гвенгог Джонс? — Рон ашалела ўтаропіўся на яе скрозь акуляры. — Тая самая? Капітан “Граальхедскіх гарпій”?
— Цалкам дакладна, — кіўнула Герміёна. — Праўда, я асабіста думаю, што яна занадта задаецца, але…
— Хопіць гаварыць! — строга прыкрыкнула прафесар Спраўт, якая хуткім крокам хадзіла паміж вучнямі. — Вы адстаеце; усе ўжо прыступілі да працы; а Нэвіл здабыў першы стручок!
Рабяты азірнуліся. Сапраўды, Нэвіл, з скрываўленай губой і жудаснымі драпінамі на шчацэ, сціскаў у руках зялёны плод велічынёю з грэйпфрут, які непрыемна пульсаваў.