— Усё, усё, прафесар, прыступаем! — сказаў Рон, а калі Спраўт адвярнулася, ціха дадаў, звяртаючыся да Гары: — трэба было накласці Мафліята.
— Не, не трэба! — тут жа абурылася Герміёна. Яна заўсёды вельмі бурна рэагавала на згадванні Прынца-Паўкроўкі і яго заклёнаў. — Добра, усё… час пачынаць…
Яна асуджальна паглядзела на хлопчыкаў. Усе трое цяжка ўздыхнулі і рашуча кінуліся на сучкаваты пень. Той маментальна ажыў; з верхавіны стрэлілі доўгія калючыя канчукі, падобныя на ажынавыя, і прыняліся ашалела джыгаць па паветры. Адна галіна ўчапілася ў валасы Герміёны, але Рон па-геройску адагнаў яе секатарам. Гары, злаўчыўшыся, захапіў пару сцяблоў і звязаў іх разам; у асяродку галінак, якія выгіналіся і былі падобнымі на шчупальцы. утварылася адтуліна. Герміёна адважна саўганула туды руку па самы локаць, але адтуліна закрылася, злавіўшы яе ў пастку. Гары з Ронам пачалі цягнуць і ламаць галіны, размыкаючы “сківіцы, і Герміёна здолела выдраць руку. У жмені яна сціскала струк, такі жа, як у Нэвіла. Калючыя галіны імгненна прыбраліся ўнутр, і сучкаваты пень адразу ператварыўся ў мёртвы, абсалютна бяскрыўдны на выгляд кавалак дрэва.
— Калі ў мяне будзе свой сад, я такую гадасць заводзіць не буду, — абвясціў Рон, рэзкім рухам зрушваючы акуляры на лоб і выціраючы потны твар.
— Дайце міску, — папрасіла Герміёна. Яна імкнулася трымаць плод, які пульсаваў, як мага далей ад сябе і з агідай кінула яго ў міску, якую працягнуў Гары.
— Не трэба носам вярцець, выціскайце іх, выціскайце, яны лепш за ўсё, калі свежыя! — крыкнула прафесар Спраўт.
— Увогуле, — сказала Герміёна, працягваючы перапыненую гутарку з такой абыякавасцю, нібы бітвы з пнём не было зусім, Слагхорн жадае зрабіць калядную вячэру, і табе, Гары, у гэты раз не адвярцецца: ён парапрасіў мяне высветліць, якія дні ў цябе вольныя, каб ты сапраўды мог прыйсці.
Гары застагнаў. Рон, які спрабаваў раскалоць струк, сціскаючы яго двума рукамі, выпрастаўся і, націснуўшы з усіх сіл, незадаволена буркнуў:
— Гэта вечарынка таксама для любімчыкаў?
— Для Клуба Слізняў, так, — пацвердзіла Герміёна.
Струк выслізнуў з пальцаў Рона, адляцеў, стукнуўся ў акно цяпліцы, адскочыў, патрапіў у галаву прафесара Спраўт і збіў з яе стары залатаны капялюш. Гары пайшоў падабраць струк; калі ён вярнуўся, Герміёна казала:
— Слухай, гэта не я прыдумала назву “Клуб Слізняў”…
— “Клуб Слізняў”, — пагардліва паўтарыў Рон з грымасай, годнай Драка малфоя. — Проста ганьба нейкая. Добра, жадаю вам добра павесяліцца. Можа, табе акруціць МакЛагена, тады Слагхорн прызначыць вас каралём і каралевай Слізнякоў….
— Нам дазволілі запрасіць госцяў, — сказала Герміёна і незразумела чаму, пякучы счырванела, — Я жадала паклікаць цябе, але раз, па-твойму, гэта настолькі дурна, то не буду!
Гары раптам пашкадаваў, што струк не паляцеў трохі далей; тады зараз ён не апынуўся бы побач з Ронам і Герміёнай. Яны абодва яго не заўважалі; ён схапіў міску і прыняўся ваяваць са струком, імкнучыся стварыць як мага больш шуму, але, да няшчасця, усё роўна чуў кожнае слова з гутаркі сваіх сяброў.
— Ты жадала паклікаць мяне? — спытаў Рон зусім іншым голасам.
— Так, — гнеўна кінула Герміёна. —Але калі ты больш жадаеш, каб я акруціла МакЛагена…
Павісла паўза. Гары энергічна дзёўб шуфлікам па пруткім струку.
— Зусім не жадаю, — вельмі ціха прамармытаў Рон.
Гары, прамахнуўшыся, патрапіў шуфлікам па місцы; яна разбілася.
— Рэпара, — сказаў ён, бязладна тыкаючы чарадзейнай палачкай у аскепку. Міска хутка сабралася разам. Здарэнне, аднак, прывяло ў пачуццё Рона і Герміёну, нагадаўшы ім пра прысутнасць Гары. Герміёна замітусілася, схапіла кнігу “Пажадлівыя расліны свету” і стала шукаць, як правільна выціскаць сок з струкоў свірэпней; Рон прыцішэў, але пры гэтым надзьмуўся ад гонару.
— Дай-ка сюды, Гары, — дзелавіта загадала Герміёна, — апынулася, яго трэба праткнуць чымсьці вострым…
Гары перадаў ёй міску, і яна занялася струком, а яны з Ронам надзелі акуляры і зноў накінуліся на пень.
Ваюючы з галінай, якая цвёрда памкнулася яго прыдушыць, Гары думаў пра тое, што не так ужо і здзіўлены; яму заўсёды здавалася, што рана або позна гэта здарыцца. Але ён не ведаў, як да гэтага ставіцца… Яны з Чоў саромеліся зараз нават паглядзець сябар на сябра, не то што загаварыць; што, калі Рон і Герміёна ачнуць сустракацца, а потым растануцца? Ці перажыве такое іх сяброўства? Памятаецца, у трэцім класе, калі яго сябры пасварыліся і не размаўлялі, а яму прыйшлося наводзіць паміж імі масты, ён адчуваў сабе няўтульна….З іншага боку, што рабіць, калі яны не растануцца і будуць як Біл і Флёр, а ён пры іх — трэцім лішнім, знемагаючым ад няёмкасці?