У грудзі Гары адразу вырасла велічэзная пачвара і прынялася драць капцюрамі яго ўнутранасці; у галаву лінула гарачая кроў, знішчыўшы ўсе думкі, акрамя адной — навесці на Дына псуту, ператварыць яго ў смоўжня! Зладзіўшыся з гэтым нечаканым вар’яяцтвам, Гары нібы здалёку пачуў крык Рона:
— Гэй!
Дын і Джыні адарваліся сябар ад сябра; азірнуліся.
— Што табе? — спытала Джыні.
— Я не жадаю, каб мая сястра цалавалася ў грамадскім месцы!
Гэтае месца было вельмі абасобленым, пакуль ты не ўпёрся! — парыравала Джыні.
Дын відавочна збянтэжыўся. Ён крыва ўсміхнуўся Гары, але той не змог усміхнуцца ў адказ; навапаказаная пачвара грозна раўло, патрабуючы неадкладна выкінуць Дына з каманды.
— Э-э.. пойдзем, Джыні, — сказаў Дын, — вернемся ў агульную гасціную.
— Ты ідзі! — закамандавала Джыні. — А я скажу пару ласкавых слоў майму дарагому браціку!
Дын сышоў. Па яго выгляду было ясна, што ён рад знікнуць.
— Значыць так, — сказала Джыні. Яна адкінула з твара доўгія рудыя валасы і люта паглядзела на Рона. — Давай раз і назаўжды дамовімся. Цябе не дакранаецца, з кім я сустракаюся і што я раблю…
— Яшчэ як дакранаецца! — не меней гнеўна перабіў Рон. — Думаеш, я жадаю, каб маю сястру звалі…
— Як? — крыкнула Джыні, выхопліваючы палачку. — Як, пэўна?
— Ён нічога не меў у выглядзе, Джыні, — аўтаматычна сказаў Гары, хоць пачвара, якая рыкала унутры яго, цалкам падтрымлівала Рона.
— Вельмі нават меў! — Джыні апякла Гары абураным поглядам. — Сам у жыцці ні з кім не цалаваўся, няўжо што з цёткай Мюрыэль, і таму…
— Затыкніся! — зароў Рон, імкліва барвавеючы.
— Не затыкнуся! — крычала Джыні, па-за сябе ад лютасці. — Што я, не бачыла, як ты дранцвееш перад Флегмай, чакаеш, што яна цябе пацалуе ў шчочку? Не сорамна? Пайшоў бы сам і навучыўся цалавацца, можа, і не пакутаваў бы так моцна, што астатнія даўно гэта ўмеюць!
Рон таксама схапіўся за чарадзейную палачку; Гары паспешна ўстаў паміж імі і, растапырыўшы рукі. загарадзіў Джыні сабой.
— Сама не ведаеш, што пляцеш! — закрычаў Рон, спрабуючы абмінуць Гары і зачараваць сястру. — Калі я не раблю гэтага на людзях…
Джыні уніжальна разрагаталася; яна таксама імкнулася адапхнуць Гары.
-А-а, так ты цалаваўся са Сычыкам? Або захоўваеш пад падушкай фота цётачкі Мэрыэль?
— Ах ты…
Аранжавы прамень праляцеў пад левай рукой Гары і ледзь не патрапіў у Джыні; Гары адапхнуў Рона і прыціснуў яго да сцяны.
— Не дуры…
— Гары цалаваўся з Чоў Чанг! — крычала Джыні. У яе голасе гучалі слёзы. — А Герміёна — з Віктарам Крамам! Адзін ты, Рон, паводзіш сябе так, быццам гэта нешта агіднае, а ўсё таму, што досведу ў цябе, як у двухгадовага дзіцяці!
З гэтымі словамі яна ўцякла. Гары адразу адпусціў Рона; твар ў таго быў проста забойны. Так яны стаялі, цяжка дыхаючы, пакуль з-за кута не паявілася місіс Норыс, кошка Філча.
— Пайшлі, — сказаў Гары, учуўшы шоргат Філча. Яны хутка падняліся па лесвіцы і пайшлі па калідоры сёмага паверху.
— Гэй, проч з дарогі! — раўнуў Рон. Маленькая дзяўчынка ў страху адскочыла і выпусціла бутэлечку жабінай ікры.
Гары амаль не заўважыў звону пабітага шкла; ён нічога не разумеў, галава кружылася; так, павінна быць, адчуваюць сябе людзі, якіх стукнула маланкай. “Гэта таму, што яна сястра Рона”, — паўтараў ён сабе. — “Мне не спадабалася, што яна цалуецца з Дынам таму што яна сястра Рона”…
Але перад вачамі паўстала няпрошаная выява: той жа пустынны калідор, але з Джынні цалуецца ён сам, а не Дын… Пачвара з грудзі даволі завуркатала… Раптам габелен расхінуўся; Рон, нацэліўшы на яго палачку, прыняўся крычаць… “здраднік”…”сябар ўавецца”…
— Як ты думаеш, Герміёна праўда цалавалася з Крамам? — раптам спытаў Рон пры падыходзе да Поўнай цётцы. Гары вінавата здрыгануўся і прымусіў сябе не думаць пра калідор, куды не ўрываўся ніякі Рона і дзе яны з Джыні былі зусім адны…
— Што? — неразумеючы прамармытаў ён. — А-а… э-м…
Сапраўды трэба было адказаць “так”, але яму не жадалася гэтага рабіць. Урэшце, па яго твару, Рон і так ўсё зразумеў.
— Сімплакарпус, — змрочна буркнуў ён, звяртаючыся да Поўнай цётцы. Яны пралезлі ў дзіру за партрэтам і патрапілі ў агульную гасціную.
Пра Джыні з Герміёнай яны больш не ўспаміналі і наогул мала размаўлялі і леглі спаць у маўчанні — кожны са сваімі думкамі.