Гары доўга ляжаў, гледзячы ўверх на палог ложка і пераконваючы сябе, што выпрабоўвае да Джыні выключна тратэрскія пачуцці. Яны цэлае лета жылі побач, як брат з сястрой — так? — гулялі ў квідыш, цвялілі Рона, цешаліся над Білам і Флегмай… Ён ведае Джыні вельмі даўно… натуральна, яму жадаецца яе абараняць… апекаваць… адарваць Дыну рукі і ногі затое, што ён цалаваўся з ёй… не… ужо гэты братэрскі парыў трэба стрымліваць…
Рон аглушальна храпануў.
Яна сястра Рона, цвёрда сказаў сабе Гары. Сястра Рона. Забароненая тэрыторыя. Нельга рызыкаваць сяброўствам. Гары ткнуў кулаком падушку і стаў чакаць, калі прыйдзе сон, дбайна пазбягаючы думак пра Джыні.
Пасля бябясконцых сноў пра Рона, які ганяўся за ім з квідышнай бітай, Гары прачнуўся з цяжкай галавой, але да поўдня зразумеў, што ўпадабаў бы Рона з сну сучаснаму — той не толькі дэманстратыўна пагарджаў Лдыні і Дына, але і ўсяляк трэціраваў Герміёну жорсткім, халодным абыякавасцю. Здавалася, за ноч Рон ператварыўся ва агністага дракона і гатоў быў знішчыць усіх і кожнага на сваім шляху. Гары цэлы дзень спрабаваў захаваць мір паміж Ронам і Герміёнай, але яму нічога не атрымалася: Герміёна сышла спаць пакрыўджаная, а Рон перш чым выдаліцца ў спалью, страшна аблаяў нейкіх няшчасных першакурснікаў за тое, што яны адважыліся на яго глядзець.
Да поўнага замяшання Гары, з часам агрэсія Рона не аціхла. Ён стаў горш гуляць, чаму ўзлаваўся яшчэ больш, і на апошняй трэніроўцы перад суботнім матчам не змог узяць ні аднаго мяча, але так на ўсіх крычаў, што давёў да слёз Дэмельзу Робінс.
— Затыкніся і пакінь яе ў супакоі! — прыкрыкнуў на яго Пікс, які па росце складаў прыкладна дзве траціны Рона, але затое трымаў у руках вельмі цяжкую біту.
— ХОПІЦЬ! — зароў Гары. Ён злавіў люты погляд, які Джыні кінула на Рона, успомніў, што яна майстрыца накладваць лятучамышачную псуту, і вырашыў умяшацца, пакль сітуацыя не выйшла з-пад кантролю. — Пікс, ідзі прыбяры Нападал. Дэмельза, супакойся. ты сёння выдатна гуляла. Рон… — Гары дачакаўся, пакуль іншыя адыдуць і працягнуў: — ты мой лппшы сябар, але калі будзеш працягваць у тым жа духу, я цябе выганю.
На імгненне яму здалося, быццам Рон жадае яго стукнуць, але потым здарылася нешта горш: Рон абвіс на мятле, уся яго ваяўнічасць кудысьці улятучылася, і ён пралапатаў:
— Я сам сыду. Я — размазня.
— Ніколькі ты не размазня і нікуды ты не сыдзеш! — грозна выклікнуў Гары і схапіў Рона за грудкі. — Калі ты ў форме, то бярэш любы мяч, твае праблемы — чыста псіхалагічыя!
— Гэта значыць, я — псіх?
— Так!
Пару імгненняў яны свідравалі адзін аднаго вачамі, затым Рон стомлена паматаў галавой.
— Я ведаю, што ў цябе няма часу шукаць новага Ахоўніка, і заўтра буду гуляць, але калі мы прайграем — а мы прайграем — я сыходжу.
Ніякія дамаўленні не падзейнічалі. За вячэрай Гары так і сяк спрабаваў падбадзёрыць Рона, але той занадта старанна дзьмуўся на Герміёну і нічога іншага не заўважаў. Вечарам у агульнай гасцінай Гары працягваў хіліць сваю лінію, настойліва запэўніваючы сябра, што пасля яго сыходу уся каманда памрэ ад засмучэння; да няшчасця, яго словам некалькі супярэчыў бачанне самой каманды — яны цеснай купкай сядзелі ў далёкім куце, шапталіся і кідалі на Рона відавочна непрыязныя погляды. Пад канец Гары накрычаў на Рона ў надзеі, што той раззлуецца і гэта ўмацуе яго баявы дух, але нічога падобнага не адбылося; Рон адправіўся спаць падушаны і няшчасны.
Гары доўга ляжаў у цемры без сну. Ён не жадаў прайграць гэты матч, першы, у якім выступаў як капітан, і да таго ж рашуча наладзіўся выцерці нос Малфою — хай нават падазроны наконт яго не даказаныя. Але калі Рон будзе гуляць, як на апошніх трэніроўках, то шанцы перамагчы, мякка кажучы, невялікія…
Калі як-небудзь прымусіць Рона памкнуцца… гуляць на піцы магчымасцяў… зрабіць так, каб у яго быў сапраўды ўдалы дзень…
Адказ прыйшоў раптам, як шчаслівае азарэнне.
Раніцой у Вялікай Зале, як заўсёды перад матчам, панавала ўсеагульная ўзрушанасць; слізэрынцы шыпелі і гучна крычалі “бу-у” усім членам каманды Грыфіндора, ледзь тыя ‘яўляліся ў дзвярах. Гары падняў вочы да столі і ўбачыў яснае блакітнае неба: добрае прадвесце.
Грыфіндорскі стол, увесь чырвона-залаты, згледзеўшы Гары і Рона, радасна зароў. Гары ўсміхнуўся, памахаў рукой; Рон, слаба скрывіў вусны, паматаў галавой.
— Весялей,Рон! — крыкнула Лаванда. — Ты — лепш усіх!
Рон нават не зірнуў на яе.
— Гарбата? — спытаў яго Гары. — Кава? Гарбузовы сок?
— Усё роўна, — трагічна кінуў Рон і тужліва куснуў тост.
Праз пару хвілін ззаду іх спынілася Герміёна. Ён так надакучылі благія паводзіны Рона, што яна цяпер хадзілі на сняданак адна.