— Як справы? — асцярожна спытала яна, гледзячы ў патыліцу Рону.
— Выдатна, — сказаў Гары, які ў гэты час перадаваў Рону гарбузовы сок. — Трымай-ка. Пі.
Рон паднёс шклянку да вуснаў, але Герміёна раптам ускрыкнула:
— Не пей!
Хлопчыкі павярнуліся да яе.
— З чаго гэта? — буркнуў Рон.
Герміёна глядзела на Гары, нібы не верыла.
— Ты туды нешта падліў.
Прашу прабачэння? — холадна вымавіў Гары.
— Ты мяне зразумеў. Я ўсё бачыла. Ты падліў нешта Рону ў сок. У цябе ў руках бутэлька!
— Не ведаю, пра што ты, — Гары паспешна схаваў у кішэнь маленькую бутэлечку.
— Рон, я цябе папярэджваю: не пей! — устрывожана паўтарыла Герміёна, але Рон схапіў шклянку, імгненнем асушаў яго і сказаў:
— Не трэба мною камандаваць, Герміёна.
Тая проста ўскіпела ад абурэння і, нізка нахіліўшыся да Гары, прашыпела:
— За гэта цябе трэба выключыць. Ніколі бы не паверыла, што ты на такое здольны!
— Хто бы казаў, — шэптам адказаў ён. — Сама ж даўно нікога не затлумляла?
Герміёна імкліва адышла на іншы канец стала. Гары без шкадавання глядзеў ёй услед: яна ніколі не разумела ўсёй сур’ёзнасці квідыша. Потым ён павярнуўся да Рона, які аблізваў вусны, і бадзёра абвясціў:
-Час.
Яны адправіліся на стадыён. Заінелая трава гучна храбусцела пад нагамі.
— Павезла з надвор’ем, так? — павярнуўся Гары да Рона.
— Так, млява адклікнуўся Рон. Ён быў бледны і выглядаў зусім хворым.
У распранальні сядзелі Джыні і Дэмельза; яны ўжо надзелі квідышную форму.
— Умовы проста ідэальныя, — сказала Джыні, не заўважаючы пакут Рона. — І ведаеце што? Слізэрынскага Паляўнічага, Вэйзі, учора на трэніроўцы трэснула па галаве мячом, і сёння ён не можа гуляць! А ёсць навіна яшчэ лепш: Малфой таксама захварэў!
— Што? — Гары рэзка павярнуўся да яе. — Захварэў? Чым?
-Паняцця не маю, але для нас гэта сучаснае шчасце, — радасна адклікнулася Джыні. — Замест яго паставілі Харпера; ён таксама на пятым курсу — клінічны ідыёт.
Гары нявызначана ўсміхнуўся ў адказ, але, пераапранаючыся ў малінавую адзежу, думаў не пра квідыш. Аднойчы Малфой адмовіўся гуляць з-за траўмы, але пры гэтым прыклаў усе сілы, каб матч перанеслі на зручнейшы для Слізэрыну час. А зараз спакойна пагадзіўся на замену. Чаму? Ён сапраўды хворы або прыкідваецца?
— Дзіўна, так? — шапнуў ён Рону. — Тое, што Малфой не гуляе.
— Я бысказаў: “удала”, — Рон трохі ажыў. — І вэйзі няма, ён жа ў іх лепшы бамбардзір, мне зусім не ўсміхалася… Гэй! — Ён застыг, не надзеўшы да канца пальчаткі, і ўтаропіўся на Гары.
— Што?
— Я… ты… — Рон панізіў голас; выгляд у яго быў спалоханы, але вочы гарэлі. — Мой гарбузовы сок… ты не…?
Гары падняў бровы, але не сказаў нічога, акрамя:
— Праз пяць хвілін пачатак, апранай-ка лепш чаравікі.
Яны вышлі на поле. Адусэль несліся аглушальныя прывітанні і здзеклівыя выкрыкі. Адзін канец стадыёна быў малінава-залаты; іншы выглядаў як акіян зелёна-срэбны. Сімпатыі хафлпафцаў і равенклаўцаў таксама падзяліліся. Сярод крыкаў і воплескаў Гары выразна адрозніваў далёкі роў знакамітана капелюша са львом Луны Лаўгуд.
Гары падышоў да суддзі мадам Трук, якая стаяла, рыхтуючыся выпусціць мячы з кошыка.
— Капітаны, абмяняйцеся поціскам рукі, — загадала яна, і пальцы Гары тут жа захрумсталі ў далоні новага капітана слізэрынцаў Уркухарта. — Сядлайце мётлы. Па свістку… тры… два.. адзін…
Прагучаў свісток. Гары і астатнія з сілай адапхнуліся ад мерзлай зямлі і ўзляцелі.
Гары парыў над перыметрам поля, вышукваючы поглядам Снітч і адначасова прыглядаючы за Харперам, які насіўся зігзагамі ніжэй. Над стадыёнам нязвыкла загучаў голас новага каментара:
— Такім чынам, яны ў паветры! Мабыць, усе, як і я дзівяцца дзіўнаму складу каманды Потэра. Улічваючы сумніўны выступ Рональда Уізлі ў прошлым годзе, шматлікія былі ўпэўненыя, што ў камандзе яго не пакінуць, але зразумела, дзякуючы цесным сувязям з капітанам…
Слізэрынскі канец трыбун выліўся здзеклівым рогатам і апладысментамі. Гары, выгнуў шыю ледзь убок, паглядзеў з-за мятлы на каментатарскую пляцоўку. там стаяў высокі і худы кірпаты бландын з чарадзейным мегафонам, які калісь належыў Лі Джордану; Гары пазнаў Захаыю Сміта, гульца хафлпафцаў, вельмі непрыемнага тыпу.
— А вось і першая галявая сітуацыя, Уркухарт імкліва ляціць уніз і…
У Гары падвяло жывот.
— … Уізлі адбівае мяч, што ж, думаю, усім калісьці вязе…
— Правільна думаеш, сміт, — прамармытаў Гары. Ён усміхнуўся сам сабе і рынуўся ўніз, у гушчу Паляўнічых, пільна сочачы, ці не мільгатне дзе залаты праменьчык.