Праз паўгадзіны Грыфіндор лідыраваў з лікам шэсцьдзясят-нуль. Рон узяў некалькі вельмі цяжкіх мячоў, частка іх — літаральна кончыкамі пальчатак; Джыні забіла чатыры з шасці грыфіндорскіх галоў. Пасля гэтага Захарыя перастаў голасна руйнавацца пра тое, што цэлых два Уізлі пракраліся ў каманду выключна дзякуючы асабістым сімпатыям Гары, але затое прычапіўся да Піксу і Проўстаку.
— Вядома, фізічна Проўстак не дацягвае да нармальнага Адбівалы, — напышліва цягнуў Захарыя, — звычайна ў іх лепш развітая мускулатура…
— Заляпі яму Нападалай! — крыкнуў Гары Проўстаку, які пралятаў мім, але той, шырока хмылячыся, запусціў мяч у Харпера, які як раз ляцеў насустрач. Гары з радасцю пачуў глухі ўдар, які азначаў, што Нападала патрапіў у цэль.
Здавалася, у гэтым матчы Грыфіндор проста асуджаны на поспех. Яны забівалі гол за голам, зноў і зноў, зноў і зноў. у той час як на іншым канцы поля Рон з непараўнальнай лёгкасцю лавіў мячы саперніка. Цяпер ён на ўсю моц усміхаўся, а калі публіка ў адказ на ўражлівы манеўр грымнула хорам стары хіт “Уізлі — наш кароль”, Рон зверху адлюстраваў дырыжора.
— Здаецца, ён лічыць сябе героем? — сказаў нечы пагардлівы голас. Гары ледзь не зваліўся з мятлы — у яго наўмысна, са ўсёй сілы ўрэзаўся Харпер. — Твой прыяцель-здраднік…
Мадам Трук у той момант стаяла да іх спіной. Грыфіндорскія заўзятары абурана загарланілі, і яна павярнулася пазнаць, у чым справа, але Харпер ужо памчаўся. Гары, з ныючым ад бою плячом, кінуўся наўздагон, каб адпомсціць…
— Падобна, Харпер з каманды Слізэрына заўважыў Снітч! — крыкнуў у мегафон Захарыя Сміт. — Так, сапраўды! А Потэр і не заўважыў!
Сміт — ідыёт, падумаў Гары, няўжо ён не бачыў, што яны сутыкнуліся? Але з наступнае імгненне яго сэрца абарвалася і правалілася кудысьці ў тартарары — Сміт маеў рацыю. Харпер ляцеў уверх не проста так; ён убачыў тое, што Гары праглядзеў: бескрылы Снітч, які выразна вылучаўся на фоне яснага блакітнага неба.
Гары дадаў хуткасць; вечер, які свісцеў у вушах. заглушаў і каментарыі Сміта і крыкі натоўпу. Але Харпер усё яшчэ юыў наперадзе, а ў Грыфіндора — перавага ўсяго толькі ў сто балаў; калі Харпер апынецца першым, Грыфіндор прайграе… Харпер працягнуў руку да залатога мячыка…
— Гэй, Харпер! — у адчаі крыкнуў Гары. — Колькі ты заплаціў Малфою, каб ты згуляў замест яго?
Ён не вадаў, што прымусіла яго так сказаць, але Харпер замарудзіўся, ніякавата цапнуў Снітч і выпусціў яго з пальцаў. Мячык паляцеў далей. Гары кінузся і схапіў маленечкі камяк, які трапечаў.
— ЁСЦЬ! — загарланіў ён, разгарнуўся і хутка паляцеў на зямлю, трымаючы Снітч высока над галавой. Праз некалькі імгненняў публіка ўсвядомла тое, што здарылася, і над стадыёнам падняўся гучны роў, які амаль заглушыў фінальны свісток.
— Джыні, ты куды? — крыкнуў Гары. Уся каманда кінулася яго абдымаць, але Джыні прамчалася міма і з жахлівым грукатам урэзалася ў каментатарскую пляцоўку. Натоўп завішчаў, зарагатаў.
Грыфіндорскія гульцы прызямліліся каля абломкаў, пад якімі слаба варушыўся Захарыя Сміт; Гары пачуў. як Джыні радасна кажа незадаволенай МакГонагал: — Забылася затармазіць, прафесар, выбачце.
Гары, смяючыся, вызваліўся з абдымак і апавіў рукой плечы Джыні, але адразу жа адпусціў і, пазбягаючы сустракацца з ёй поглядам, пляснуў па спіне радаснага Рона. Грыфіндорцы забілася ўсе звады і сышлі з поля, трымаючыся за рукі. Яны пераможна трэслі кулакамі і махалі сваім заўзятарам.
У распранальні панавала святочная атмасфера.
— Сімум сказаў, зараз будзем святкаваць у агульнай гасцінай! — у поўнай эйфарыі крычаў Дын. — Пайшлі хутчэй, Джыні, Дэмельза!
Рон і Гары засталіся ў распранальні адны. Яны ўжо жадалі ісці, калі на парозе з’явілася Герміёна. Яна трымала ў руках грыфіндорскі шалік; выгляд у яе быў засмучаны, але рашучы.
— Гары, я жадаю з табой пагаварыць. — Яна набрала пабольш паветра. — Ты не павінен быў так паступаць. Ты жа чуў, што сказаў Слагхорн: гэта незаконна.
— І што ты збіраешся рабіць, выдасі нас? — абурана спытаў Рон.
— Пра што гэта вы? — Гары адвярнуўся, каб павесіць форму і адначасова схаваць усмешку.
— Сам выдатна ведаеш! — пранізліва выкрыкнула Герміёна. — За сняданкам ты падліў Рону зелле поспеху! Фелікс Феліцыс!
— Нічога я не падліваў, — сказаў Гары і павярнуўся да іх тварам.
— Яшчэ як падліваў, таму ўсё і прайшло добра, слізэрынцы захварэлі і Рон узяў усе галы!
— Я нічога нікуды не падліваў! — Гары ўсміхнуўся ўжо адкрыта. Ён саўгануў руку ў кішэнь курткі і выцягнуў маленькую бутэлечку, якую Герміёна бачыла ў яго ў руках раніцай. Бутэлечка была даверху напоўненая залацістай вадкасцю, а корак шчыльна запячатаны воскам. — Я жадаў, каб Рон так падумаў, вось і прыкінуўся ў цябе на вачах. — Ён паглядзеў на Рона. — Ты ўзяў усе мячы, таму што быў упэўнены, што ў цябе будзе поспех. Але ты зрабіў усё сам.