Ён зноў схаваў зелле.
— У соку нічога не было? — уразіўся Рон. —Але… добрае надвор’е… і Вэйзі не змог гуляць… Мне праўда нічога не падлівалі?
Гары паматаў галавой. Рон здзіўлена паглядзеў на яго, а затым стромка звярнуўся да Герміёны і сказаў, перадражніваючы яе:
— За сняданкам ты падліў Рону зелле поспеху і таму ён узяў усе галы! З’ела, Герміёна? Я магу браць мячы ез старонняй дапамогі!
-Я ніколі не казала, што не можаш… Рон, ты таксама думаў, што табе падлілі зелле!
Але Рон ужо ўскінуў на плячо мятлу і прайшоў міма Герміёны да дзвярэй.
— Э-м-м, — у раптам насталай цішыні прамыкаў Гары; ён не чакаў, што ўсё так дзіўна абгарнецца, — тады… пойдзем наверх, святкаваць?
— Ідзіце! — выклікнула Герміёна, лыпаючы, каб прагнаць слёзы. — А я жудасна стамілася ад Рона! Не разумею, у чым я яшчэ правінілася…
І яна таксама выляцела з распранальны.
Гары павольна паплёўся да замка, прабіраючыся скрозь натоўп заўзятараў. Шматлікія выкрыквалі віншаванні, але ён адчуваў сябе ашуканым; бо яму здавалася, што калі Рон выйграе, то яны з Герміёна адразу змірацца… Гары не разумеў, як — за даўнасцю злачынства — растлумачыць Герміёне, што яна вінаватая толькі ў тым, што цалавалася з Віктарам Крамам,.
На свяце ў гонар перамогі, якое, калі з’явіўся Гары, ішло поўным ходам, Герміёны не было. Гары сустрэлі радаснымі крыкамі і воплескамі, яго акружылі і прыняліся віншаваць. Ён доўга не мог вырвацца ад братоў Крыві, якія жадалі пачуць штохвілінную справаздачу пра матч, і ад дзяўчынак, якія узмоцнена трапяталі вейкамі і смяяліся над самымі сумнымі яго рэплікамі, таму далёка не адразу пачаў шукаць Рона. Нарэшце, ён вырваўся ад Рамільды Вейн, якая недвухсэнсоўна намякала, што марыць пайсці з ім на калядны вечар да Слагхорна, і, прабраўшыся да століка з напоямі, сутыкнуўся з Джыні. На плячы ў яе сядзеў карузлікавы пухлянятак Арнольд, а ў ног з надзеяй мяўкаў Жываглот.
— Шукаеш Рона? — усміхнулася Джыні. — Вось ён, адваротны крывадушнік.
Гары паглядзеў у кут, куды яна паказвала. Там, навідавоку ў усіх, стаяў Рон і так моцна адымаў Лаванду Браўн, што было немагчыма зразумець, дзе чые рукі.
— Такое ўражанне, што ён жадае з’есці яе губы, праўда? — абыякава спытала Джыні. — Але спадзяюся, з часам адпрацуе тэхніку… Выдатна згулілі, Гары.
Яна папляскала яго па руцэ — у Гары ўнутры ўсё абарвалася — і пайшла за Слівачным півам. Жываглот пацерушыў за ёй, не зводзячы жоўтых вачэй з Арнольда.
Гары адвярнуўся ад РОна, які відавочна не збіраўся ў хуткім часе выныраць на паверхню, і з непрыемным пачуццём заўважыў у адтуліне за партрэтам, якая зачынялася, пухнатую каштанавую крыву.
Ён кінуўся да выхаду, у чарговы раз вырваўшыся ад Рамільды Вейн, і адапхнуў партрэт. У калідоры было пуста.
— Герміёна?
Ён знайшоў яе ў першым жа незачыненым кабінеце. Яна сядзела на настаўніцкім стале, адна, калі не лічыць зграйку жоўтых птушачак, якія з гучным ціўканнем выпісвалі кругі ў яе над галавой. Герміёна, відавочна, стварыла іх прама з паветра. Гары не мог не захапіцца, што нават у гэтак цяжкую хвіліну яна здольная рабіць такія дзівосныя рэчы.
— А, Гары, прывітанне, — сказала яна надтрэснутым голасам. — Вось, вырашыла папрактыкавацца.
— Так… э-э… выдатна… — прамармытаў Гары.
Ён не ведаў, што сказаць, і толькі смутна спадзяваўся, што яна ўсё такі не бачыла Рона, а сышла з агульнай гасцінай, ратуючыся ад шуму. Але Герміёна ненатуральна тонка вымавіла:
— Рон, падобна, весяліцца на ўсю моц.
— Так? — здзівіўся Гары.
— Не прыкідвайся, што не заўважыў, — сказала Герміёна. — Ён, увогуле ж, не хаваецца…
Дзверы адчыніліся,і, да жаху Гары, у пакой увайшоў Рон; ён, смеючыся, цягнуў за руку Лаванду. Пры выглядзе Гары і Герміёны ён войкнуў і застыг на месцы.
— ОЙ! — ускрыкнула Лаванда, захіхікала і, адыходзячы, выйшла з класа. Дзверы зачыніліся.
павісла цяжкае маўчанне. Герміёна глядзела прама на Рона. Той, упарта не паднімаючы вачэй, з няспраўнай бравадай выпаліў:
— Гары! А я думаю, куды ты дзеўся?
Герміёна саслізнула са стала. Зграйка залатых птушачак па-ранейшаму вілася ў яе над галавой — разам яны нагадвалі апераную мадэль сонечнай сістэмы.
— Не прымушай Лаванду чакаць, — ціха прагаварыла яна. — Яна будзе хвалявацца, што ты знік.