— Але мне не жадаецца запрашаць, — прамармытаў Гары. Ён па-ранейшаму імкнуўся не думаць пра Джыні, але яна ўпарта пранікала ў яго сны, ды так, што заставалася толькі дзякаваць лёс за няздольнасць Рона да Легіліменцыі.
— Увогуле, у Рамільды выгляд рашучы, так што сачы за тым, што п’еш, — змрочна завяршыла Герміёна.
Яна прасунула наперад доўгі пергаментны скрутак з працай па Нумаралогіі і пачала пісаць далей. Гары сачыў за ёй, вітая думкамі дзесьці далёка.
— Пачакай-ка, — павольна прагаварыў ён. — Філч жа ўвёў забарону на тавары з “Узрушаючых Ультрафокусаў Уізлі”?
— З якіх часоў у нас зважаюць на забароны Філча? — адклікнулася Герміёна, не перастаючы пісаць.
— Але казалі, што ўсіх соў правяраюць? Як жа гэтым дзяўчынкам атрымалася працягнуць у школу Зелле Кахання?
— Фрэд і Джордж рассылюць іх пад выглядам парфума ці мікстуры ад кашля, — растлумачыла Герміёна. — У іх гэта ўваходзіць у паслугі.
— Ты прам-такі эксперт.
Герміёна паглядзела на яго прыкладна так жа, як на “Вышэйшае зеллеварэнне” Прынца-Паўкроўкі.
— Гэта было напісана на бутэлечках, якія яны паказвалі нам з Джыні летам, — холадна сказала яна. —Я, ці ведаеш, нічога нікому не падсыпаю… і не прыкідваюся, быццам падсыпала, што, па-мойму, не лепш…
— Добра, добра, забудземся, — хутка перабіў Гары. — Важна іншае; Філча абдурылі, так? Зелле патрапіла ў школу пад выглядам чагосьці іншага! Чаму ж тады Малфою не працягнуць каралі…?
— Гары… не пачынай…
— Не, ты скажы, чаму? — запатрабаваў Гары.
— Таму, — уздыхнула Герміёна. — Сэнсары сакрэтнасці распазнаюць псуту, праклёны і ўтойлівыя чары. Яны выкарыстоўваюцца супраць чорнай магіі, для выяўлення загавораных прадметаў. Магутную псуту, такую, як на каралях, яны распазналі бы ў пяць секунд. Але тое, што проста пералілі ў іншую бутэльку… А потым, Зелле Кахання не небяспечнае і не мае адносін до чорнай магіі…
— Табе лёгка казаць, — буркнуў Гары, успомніўшы Рамільду Вейн.
— …і зразумець, што гэта не мікстура, мог толькі Філч, а ён не вельмі добры чараўнік і наўрад ці адрозніць адно зелле ад…
Герміёна раптам замоўкла; Гары таксама пачуў шоргат. Хтосьці падкрадаўся да іх ззаду з цемры, уздоўж кніжных стэлажоў. Яны замерлі. Праз імгненне з-за паліцы з’явілася драпежная фізіяномія мадам Пінс; у руках яна несла лямпу, якая вельмі непахвальна асвятляла яе запалыя шчокі і доўгі кручкаваты нос.
— Бубліятэка зачыняецца, — абвясціла яна. — Будзьце добрыя пакласці ўсё, што ўзялі, на… Што ты зрабіў з кніжкай, пачвара?
— Гэта не бібліятэчная, гэта мая! — выкрыкнуў Гары і ўчапіўся ў “Вышэйшае зеллеварэнне”, на якой ўжо легла кіпцюрастая рука мадам Пінс.
— Ганьба! — сыкнула яна. — Блюзнерства! Апаганенне!
— Падумаеш, хтосьці нешта напісаў! — запярэчыў Гары, спрабуючы вырваць кнігу.
У мадам Пінс зрабіўся такі выгляд, нібы яна зараз страціць прытомнсць. Герміёна спешна пахапала свае рэчы, учапілася Гары ў руку і павалакла яго да выхаду.
— Будзеш так сябе весці, яна забароніць табе доступ у бібліятэку. Навошта толькі ты прывалок гэтую дурную кнігу?
— Ведаеш, Герміёна, калі яна псіх ненармальны, я не вінаваты. Або, можа, яна ўчула, што ты казала пра Філча? Я заўсёды падазраваў, што паміж імі нешта ёсць…
— О-о, ха-ха…
Гары і Герміёна, цешачыся, што зноў могуць размаўляць нармальна, прайшлі па пустынных, асветленых лямпамі калідорам і вярнуліся ў агульную гасціную, пры гэтым усю дарогу спрачаліся пра існаванне таемнага рамана паміж Філчам і мадам Пінс.
— Цацкі, — сказаў Гары, звяртаючыся да Поўнай цётцы. Гэта быў новы, святочны пароль.
— І вам таго жа, — з хітраватай усмешкай адказала Поўная цётка і кіўнулася наперад, прапускаючы іх.
— Прывітанне, Гары! — крыкнула Рамільда Вейн, ледзь ён ускараскаўся ў дзюру за партрэтам. — Жадаеш горнай вады?
Герміёна, азірнуўшыся праз плячо, паглядзела на Гары, нібы жадала сказаць: “Што я табе гаварыла?”
— Не, дзякуй, — не разважаючы адмовіўся Гары. — Мне не вельмі падабаецца.
— Тады вазьмі вось гэта. — Рамільда шаўганула яму ў рукі каробку цукерак. — “Шакаладныя кацелкі”, яны з агневіскі. Мне бабуля прыслала, а я не люблю.
— А… так… вялікі дзякуй, — прамармытаў Гары, не прыдумаўшы, што бы яшчэ сказаць. — Э-э… мы тут як раз ішлі…