Ён паспяшаўся за Герміёнай, і яго бездапаможны лопат паступова замёр.
— Казала ж, — незадаволена кінула Герміёна, — чым хутчэй каго-небудзь запросіш, тым хутчэй ад цябе адстануць і ты зможаш…
Раптам у яе зрабіўся абыякавы твар: яна ўбачыла Рона і Лаванду, якія, цесна сплятучыся, сядзелі ў адным крэсле.
— Дабранач, Гары, — адрывіста вымавіла Герміёа і, не сказаўшы больш ні слова, выдалілася, хоць было толькі сем гадзін вечара.
Гары пайшоў спаць, суцяшаючы сябе, што засталося перажыць усяго адзін дзень заняткаў і вечар у Слагхорна, а потым яны з Ронам з’едуць у Нару. Відавочна, што да пачатку вакацый Рон і Герміёна не памірацца, але, магчыма, за час расстання яны як-небудзь супакояцца, падумаюць пра сваі паводзіны…
Урэшце, надзея на гэта была не занадта вялікая, а назаўтра, пасля таго, як Гары перажыў урок ператварэнняў з імі абодвума, стала яшчэ менш. Клас толькі пачаў праходзіць неверагодна складаную тэму — чалавечыя метамарфозы; рабяты, працуючы перад люстэркамі, павінны былі змяніць колер уласных броў. Першая спроба Рона апынулася катастрафічнай: ён неспасціжнай выявай адрасці сабе пышныя, ліха закручаныя вусы. Герміёна ліха пасмяялася над ім. Рон не замарудзіў адпомсціць, жорстка, але вельмі дакладна адлюстраваўшы, як Герміёна падскоквае на крэсле пры кожным пытанні прафесара МакГонагал. Лаванда і Парваці знайшлі гэта страшна смешным, а Герміёна ледзь стрымала слёзы і адразу пасля звона выбегла з класа, забыўшыся палову рэчаў. Гары вырашыў, што зараз яна больш патрабуецца ў спагадзе, чым Рон, схапіў яе кніжкі і паспяшаўся следам.
Ён знайшоў яе паверхам ніжэй, на выхадзе з туалета. З ёй была Луна Лаўгуд, якая ніякавата пастуквала яе па спіне.
— Гары, прывітанне, — прывіталася Луна. — Ты ведаеш, што ў цябе адно брыво ярка-жоўтае?
— Прывітанне, Луна. Герміёна, ты забылася..
Ён працягнуў ёй кніжкі.
— Ах, так, — здушаным голасам адказала Герміёна, забіраючы падручнікі і хутка адварочваючыся, каб Гары не заўважыў, як яна абцірае вочы пеналам. — Дзякуй, Гары. Добра, я, мабыць, пайду…
Яна хутка сышла, і Гары нават не паспеў яе суцешыць, хоць, калі дакладна, паняцця не меў, што тут можна сказаць.
— Яна трохі засмучаная, — паведаміла Луна. — Я нават падумала, што гэта Плакса Міртл, але потым апынулася, Герміёна. Нешта там з Ронам Уізлі…
— Так, яны пасварыліся, — кіўнуў Гары, і яны з Луной разам закрочылі па калідоры.
Ён часам смешна жартуе, — прамовіла Луна. — Але можа быць даволі жорсткім. Я заўважыла летась.
— Мабыць, — адклікнуўся Гары. Луна валодала дзіўнай здольнасцю вымаўляць непрыемныя ісціны, і ў чарговы раз гэта прадэманстравала; ён яшчэ ніколі не сустракаў падобнага чалавека. — Ну што… як прайшоў семестр, добра?
— Нармальна, — сказала Луна. — Праўда без АД крышачку самотна. Затое Джыні — вельмі мілая. Нядаўна на ператварэннях забараніла двум хлопчыкам з нашага класа зваць мяне Палумнай….
— А жадаеш пайсці са мной на вячэру Слагхорна?
Словы вырваліся нібы самі сабой; для Гары яны прагучалі так, нібы іх вымавіў незнаёмец.
Луна здзіўлена павярнула да яго выпуклыя вочы:
— Да Слагхорну? З табой?
— Так, — пацвердзіў Гары. — Мы маем права прыводзіць госцяў, вось я і падумаў, можа, табе цікава… у сэнсе… — Ён захацеў расставіць усе кропкі над “і”. — Як сябры, разумееш? Але калі ты не жадаеш…
Ён амаль ужо спадзяваўся на гэта.
— Не, не, я з задавальненнем, як сябры! — Ён яшчэ не бачыў Луну такой зіготкай. — Мяне пакуль ніхто не запрашаў на вечар як сябра! Ты таму пафарбаваў брыво, для свята? Я таксама павінна?
— Не, — цвёрда сказаў Гары, — гэта выпадкова атрымалася. Я папытаю Герміёну, яна ўсё выправіць… Карацей, сустракаемся ў вестыбюлі ў восем вечара.
— АГА! — закрычалі зверху. Гары і Луна здрыгануліся; яны не заўважылі, што прайшлі прама пад Піўзам, які звісаў уніз галавой з кандэлябра і зласліва лыбіўся, гледзячы на іх.
— Абармотар запрасіў Палумну на вячэру! Абармотар уцюрыўся ў Палумну! Абармотар у-цю-рыўся ў Палумну!
Палтэргейст панёсся прочкі, хіхікаючы і гучна спяваючы:
— Абармотар уцюрыўся ў Палумну!
— Прыемна, калі паважаюць тваё права на асабістае жыццё, — з іроніяй заўважыў Гары. І сапраўды, у імгненне вока ўся школа пазнала, што Гары Потэр запрасіў Луну Лаўгуд на вячэру Слагхорна.
— Ты мог абраць каго заўгодна! — дзівіўся Рон за абедам. — Каго заўгодна! А паклікаў Палумну?
— Не заві яе так, Рон, — рыкнула Джыні, якая ішла да сваіх сяброў і на секунду спынілася за спіной у Гары. — Я вельмі рада, Гары, што ты яе запрасіў, яна па-за сябе ад шчасця.