Джыні прайшла ледзь далей і села з Дынам. Гары жадаў пацешыцца таму, што Джыні рада, але чамусці не мог. На іншым канцы стала ў ганарлівай адзіноце сядзела Герміёна і калупала відэльцам рагу. Гары заўважыў, што Рон асцярожна пазірае ў яе бок.
— Ты мог бы перапрасіць, — без абвінавачвання заявіў Гары.
— Так? І пайсці на корм канаркам? — адклікнуўся Рон.
— Навошта ты яе перадражніваў?
— Яна смяялася над маімі вусамі!
— Я таксама, у жыцці не бачыў нічога больш ідыёцкага.
Але Рон яго ўжо не чуў: з’явілася Лаванда разам з Парваці. Лаванда ўціснулася паміж Гары і Ронам і апавіла рукамі шыю свайго ўмілаванага.
— Прывітанне, Гары, — сказала Парваці. Было відаць, што я на, гэтак жа, як і ён, трохі саромеецца паводзін іх сябраў і ўжо стамілася яго трываць.
— Прывітанне, — адказаў Гары, — як жыццё? Засталася ў Хогвартсу? А то я чуў, бацькі жадалі цябе забраць.
— Пакуль што іх атрымалася адгаварыць, — усміхнулася Парваці. — Пасля гісторыі з Кэці яны проста ашалелі, але, паколькі больш нічога не было… Ой, Герміёна, дабрыдзень!
Парваці выпраменьвала добразычлівасць. Гары разумеў: ёй сорамна, што яна смяялася над Герміёнай на ператварэннях. Ён павярнуў галаву і ўбачыў, што Герміёна ўсміхаецца яшчэ прамянісцей — хоць гэта, здавалася бы, немагчыма. Усёткі часам дзяўчынкі жудасна дзіўныя.
— Дабрыдзень, Парваці! — праспявала Герміёна, цалкам ігнаруючы Рона з Лавандай. — Ты ідзеш сёння да Слагхорну?
— Мяне не запрасілі, — хмурна буркнула Парваці. — Шкада, мне бы жадалася, кажуць, там выдатна… а ты ідзеш?
— Так, мы з Кормакам сустракаемся ў восем і…
Раздаўся гук, падобны на той, з якім выдзіраюць затычку з ракавіны, якая засарылася; Рон вынырнуў на паверхню. Герміёна гэтага нібы не заўважыла.
— …разам ідзем да Слагхорна.
— З Кормака? — паўтарыла Парваці. — Кормакам МакЛагенам?
— Цалкам дакладна, — ветліва пацвердзіла Герміёна. — Той, які ледзь было, — яна моцна падкрэсліла апошнія словы, — не стаў грыфіндорскім Ахоўнікам.
— Вы што, сустракаецеся? — шыорка раскрыўшы вочы, спытала Парваці.
— А? Так.. ты не ведала? — адказала Герміёна і хіхікнула зусім не ўласцівай для сабе выявай.
— Ды ты што! — выклікнула Парваці, па-за сябе ад такой весткі. — Ух ты! ДЫ ў цябе запал да квідышных гульцоў! Спачатку Крам, цяпер МакЛаген…
— Так, добрых квідышных гульцоў, — паправіла Герміёна, не перастаючы ўсміхацца. — Ну ўсё… трэба ісці рыхтавацца да вячэры…
Яна ганарліва выдалілася. Лаванда і Парваці тут жа схілілі галовы сябар да сябра, каб абгаварыць новы паварот падзей, а таксама ўсё, што чулі пра МакЛагена, і пра што здагадваліся наконт Герміёны. Рон сядзеў да дзівацтва нерухома і адхілена маўчаў. Гары пра сябе дзівіўся, як нізка гатовыя пасці дзяўчынкі дзеля помсты.
У восем вечара ён прыйшоў у вестыбюль і ўбачыў, што там сноўдаецца цэлы натоўп назіральніц. Ён накіраваўся да Луны, адчуваючы на сабе іх абражаныя погляды. Убор яго спадарожніцы — серабрыстая адзежа з бліскаўкамі — таксама відавочна выклікаў кплівую пагарду навакольных, але ў цэлым Луна выглядала суцэль нармальна. Прынамсі, абышлося без завушніц-радысак, спектракуляраў і караляў з коркаў ад Слівачнага піва.
— Салют, — прывітаўся Гары. — Ідзем?
— Так, так, — радасна заківала Луна. — А куды?
— У кабінет Слагхорна, — сказаў Гары і павёў яе ўверх па мурмуровай лесвіцы, далей ад намоў і цікаўных вачэй. — Ты чула, што там будзе вампір?
— Руфус Скрымджэр? — спытала Луна.
— Я… што? — разгубіўся Гары. — Міністр магіі?
— Ну так, ён жа вампір, — абыякава адказала Луна. — Тата напісаў пра гэта даўжэзны артыкул, калі Скрымджэр толькі змяніў Фаджа, але Міністэрства забараніла яго друкаваць. Натуральна, ім не жадаецца, каб праўда выйшла вонкі!
Гары моцна сумняваўся ў тым, што Руфус Скрымджэр — вампір. Але ён абвык да заяў Луны і ведаў, наколькі горача яна верыць у дзіўныя ідэі свайго бацькі, а таму не стаў спрачацца. Яны ўжо падыходзілі да кабінета Слагхорна; адтуль несліся смех музыка, ажыўленыя гутаркі, якія з кожным крокам гучалі ўсё гучней.
Месцазнаходжанне Слагхорна, дзякуючы архітэктурным асаблівасцям, ці то нейкаму чараўніцтву, здавалася нашмат больш звычайнага настаўніцкага покоя. З столі і сцен звісалі ізумрудныя, малінавыя і залатыя тканіны, ствараючы ілюзію велізарнага шатра. Тут тоўпіўся народ, было душна; у цэнтры столі вісела раскошная залатая люстра, якая залівала пакой чырвоным святлом, а вакол яркімі светлавымі кропкамі віліся сапраўдныя феі. У далёкім куце хтосьці гучна спяваў пад акампанемент скрыпак, некалькі пажылых чараўнікоў, глыбока пагружаных у гутарку, амаль цалкам хаваліся пад густой заслонай табачнага дыму; пад нагамі госцяў, папіскваючы, хадзіла цэлае войска дамавых эльфаў. Яны разносілі закускі і былі амаль не бачныя пад цяжкімі срэбнымі падносамі, чым нагадвалі маленькія хадзячыя столікі.