Яна знікла так хутка, быццам дэзапарырывала, толькі што была тут, а ў наступнае імгненне праціснулася паміж двума чараўніцамі, якія хіхікалі, і знікла.
— Герміёну не бачыў? — спытаў МакЛаген, выбіраючыся з натоўпу хвілінай пазней.
— Не, выбач і хутка адвярнуўся да Луны, падлучаючыся да яе гутарцы. Ён не секунду забыўся, з кім яна гаворыць.
— Гары Потэр! — глыбокім голасам, які вібрыраваў, усклікнула прафесар Трэлані, якая заўважыла яго толькі зараз.
— А-а, дабрыдзень, — без запалу прывітаў яе Гары.
— Мой дарагі хлопчык! — вельмі гучным шэптам загаварыла яна. — Столькі слыхаў! Плётак! Абраны! Вядома, я даўным-даўно ведала… ні аднаго добрага знака, Гары… але чаму ты не вярнуўся на прадказанне? Для цябе, як ні для каго іншага, мой прадмет выключна важны!
— Ах, Себіла, усе мы ўпэўненыя, што наш прадмет — найважнейшы! — гучна сказаў хтосьці, і па іншым боку ад прафесара Трэлані вырас Слагхорн з вельмі чырвоным тварам і капелюшы, які з’ехаў набок. У адной руцэ ён трымаў куфель мёда, а ў іншай — велізарны кавалак мяснога пірага. — Аднак я не чакаў, што сустрэчу такі талент! Гэта ж прыроджаны зеллероб! — працягваў Слагхорн, ласкава гледзячы на Гары счырванелымі, у крывавых прожылках, вачамі. — Нюх, разумееце — зусім як у маці! Магу вам прызнацца, Себіла, я ўсяго толькі некалькі разоў сутыкаўся з такімі здольнасцямі… падумайце, нават Сэверус…
Тут, да жаху Гары Слагхорн рэзкім рухам вывудзіў з натоўпу Снэйпа.
— Хопіць хавацца, ідзі да нас, Сэверус! — радасна ікнуў Слагхорн. — Я кажу, у Гары дзіўныя здольнасці па частцы зеллеварэння! У гэтым, зразумела, і твая заслуга, бо ён вучыўся ў цябе цэлых пяць гадоў!
Слагхорн моцна трымаў рукой плечы Снэйпа, і таму было няма куды дзявацца. Павузіўшы чорныя вочы, ён паглядзеў на Гары па-над кручкаватым носам.
— Дзіўна, мне заўсёды здавалася, што ён так нічаму і не вывучыўся.
— Значыць, гэта ад прыроды! 0 выкрыкнуў Слагхорн. — Паглядзеў бы ты, што ён выдаў у самым пачатку! Глыток жывой смерці — ніколі не бачыў, каб школьнік стварыў падобнае з першай спробы! Нават ты, Сэверус…
— Вось як? — ціха вымавіў Снэйп, углядваючыся у Гары. Той занепакоіўся. Не хапала, каб Снэйп пачаў высвятляць, чаму ён абавязаны сваім нечаканым майстэрствам.
— Нагадай. Гары, якія прадметы ты абраў? — папытаў Слагхорн.
— Абарона ад Цёмных мастацтваў, заклёны, ператварэнні, гербалогія…
— Адным словам, усё, што трэба будучаму аўрору, — з лёгкімі кепікамі вымавіў Снэйп.
— Так, менавіта гэтым я бы жадаў займацца, — з выклікам адказаў Гары.
— І ў цябе гэта выдатна атрымаецца! — бухнуў Слагхорн.
— А па-мойму, табе не трэба станавіцца аўрорам, Гары, — нечакана ўмяшалася Луна. Усе павярнуліся да яе. — Аўроры — частка Карыеескай змовы, я думала, гэта ўсім вядома. Яны спрабуюць разбурыць Міністэрства Магіі знутры з дапамогай чорнай магіі і захворвання дзёсен.
Гары пырснуў і выпадкова ўдыхнуў праз нос палову свайго мёда. Сапраўды, дзеля толькі гэтага трэба было прывесці сюды Луну! Гары, у мокрай адзежы, кашляючы, але ўсё роўна ўсміхаючыся, падняў вочы над кубкам — і ўбачыў нешта, што развесяліла яго яшчэ больш: Драка Малфоя, якога цягнуў за вуха Аргус Філч.
— Прафесар Слагхорн, — прахрыпеў Філч. Яго брылі трэсліся вытарашчаныя вочы маніякальна свяціліся; ён быў шчаслівы, што выявіў непарадак. — Хлапчук шнарыў па калідоры наверсе. Сцвярджае, што запрошаны на вечар,толькі трохі прыпазніўся. Яму высылалі запрашэнне?
Малфой абурана вызваліўся і гнеўна выпаліў:
— Добра, добра, не высылалі! Я жадаў пралезці без запрашэння, задаволеныя?
— Ніколькі не задаволены! — адказаў Філч, але гэтае заява дрэнна ўзгаднялася з вар’яцкай радасцю, якая гарэла ў яго вачах. — Ты патрапіў, ясна? Няўжо не казаў, што без адмысловага дазволу швэндацца па начах забаронена?
— Усё дакладна, Аргус, усё дакладна, — замахнуў рукой Слагхорн. — Але сёння Каляды, а жаданне патрапіць на вечар — не злачынства. Давайце на гэты раз абыйдземся без пакарання; ты можаш застацца, Драка.
На твару Філча выказалася гаротнае расчараванне, і ў гэтым не было нічога дзіўнага, але чаму, здзіўляўся Гары, Малфой амаль гэтак жа засмучаны? І чаму Снэйп глядзіць на Малфоя з гневам і адначасова… ці магчыма?.... страхам?
Гары яшчэ не паспеў ні ў чым разабрацца, а Філч ужо павярнуўся і пайшоў да дзвярэй, шорхаючы і мармычучы нешта сабе пад нос. Малфой адлюстраваў усмешку і падзякаваў Слагхорна за велікадушнасць. Твар Снэйпа зноў стаў непранікальным.