— Гэта быў не лепшы час у маім жыцці, — сказаў Рон, — пакалечыў руку, галадаў, мёрзнуў кожную ноч, але пры гэтым я спадзяваўся, што рана або позна, пасля тыдняў тулянняў і пошукаў, мы ўсё ж да чагосьці прыйдзем, і нашы высілкі прынясуць хоць нейкі поспех.
— Рон, — ціха паклікала Герміёна, але той не адказаў, можа быць проста прыкінуўшыся, што не ўчуў яе галасы з-за барабаннага дробу кропель аб брызент намёта.
— Я думаў, ты ведаў, на што ідзеш, — адказаў Гары.
— Так, я таксама так думаў.
— Ну, і ў які менавіта момант не спраўдзіліся твае чаканні? — разлаваўся Гары. — Можа, ты думаў, што мы будзем спыняцца ў пяцізорных атэлях? Або можа быць, штодня адшукваць па Хоркурксу? Або ты спадзяваўся вярнуцца пад цёплае крылца маці да Каляд?
— Мы думалі, ты ведаеш, што робіш! — закрычаў Рон, ускокваючы на ногі. Кожнае яго слова ўпівалася ў Гары, нібы нож. — Мы думалі, Дамблдор сказаў табе, як трэба дзейнічаць, думалі, у цябе ёсць план!
— Рон! — гэтым разам Герміёна звярнулася да яго досыць гучна для таго, каб проста ігнараваць яе.
— Ну што ж, прабачце, што падвёў вас, — загаварыў Гары, нечакана для самога сябе ціха і спакойна. — З самога пачатку я быў сумленны з вамі. Я казаў усё, што пазнаў ад Дамблдора. І яшчэ, ці мала, раптам вы не заўважылі, я знайшоў адзін Хоркуркс…
— О, так, і мы ўсё яшчэ паняцця не маем, як ад яго пазбавіцца, сапраўды гэтак жа, як не ведаеш, дзе шукаць астатнія Хоркурксы.
— Здымі з сябе медальён, Рон, — папрасіла Герміёна. Голас яе гучаў незвычайна высока. — Калі ласка, здымі. Ты не казаў бы так, калі б ты не насіў яго ўвесь дзень.
— Казаў бы, — умяшаўся Гары. Ён цалкам не жадаў шукаць апраўданняў паводзінам Рона. — Няўжо вы думаеце, што я не заўважыў, як вы шапталіся за маёй спіной? Няўжо лічылі, што я не здагадваюся, пра што вы думаеце?
— Гары, мы не…
— Не ілжы, — закрычаў Рон на Герміёну. — Ты казала тое ж самае. — Ты казала, што расчараваная і што спадзявалася, што ён быў гатовы для гэтай справы…
— Я не мела на ўвазе, Гары! Усё было зусім не так! — яна заплакала.
Дождж сцякаў па парусіне намёта, слёзы цяклі па твару Герміёны. Напруга, панаваўшая тут усяго некалькі хвілін таму раптам знікла, нібы яе і не было, як феерверк, які ўспыхвае і адразу ж памірае, пакідаючы за сабой толькі цемру і холад. Меч Грыфіндора быў схаваны і невядома дзе, а адзіным поспехам трох падлеткаў было тое, што яны ўсё яшчэ жывыя.
— Ну так чаму ж ты ўсё яшчэ тут? — Спытаў Гары Рона.
— Адкуль мне ведаць?
— Адпраўляйся дадому.
— Так, можа, і адпраўлюся! — закрычаў Рон, ступіўшы да Гары, той не адступіў. — Ты чуў, што яны казалі аб маёй сястры? Але табе ж напляваць, так? “Падумаеш, гэта ўсяго толькі Забаронены Лес”. Гары Я-І-Не-Такое-Бачыў Потэру ўсё роўна, што з ёй здарылася там — ну, падумаеш, гіганцкія павукі або псіхічнае глупства…
— Я толькі казаў, яна была з астатнімі і з Хагрыдам…
— Ды я ўсё зразумеў! Цябе цалкам не турбуе яе лёс і лёс астатніх членаў маёй сям’і. “Годзе ўжо для Уізлі параненых дзяцей” — ты гэта чуў?
— Так, я…
— І нават не паспрабаваў зразумець, што гэта значыць?
— Рон! — закрычала Герміёна, стаўшы паміж імі. — Я не думаю, што здарылася яшчэ нешта страшнае, прынамсі, пра што мы яшчэ не ведаем. Падумай, Рон, проста Біл ужо ўвесь у шнарах, акрамя таго, шматлікія бачылі, што Джордж страціў вуха, ты павінен быць мёртвы з-за рашчаплення. Упэўненая, менавіта гэта меў Дын на ўвазе…
— О, ты ўпэўнена, так? Ну тады навошта мне аб іх турбавацца, праўда? Што да цябе, так у цябе наогул няма прычыны для турбот — тваім бацькам нічога не пагражае…
— Мае бацькі мёртвыя! — прароў Гары.
— І мае недалёкія ад гэтага! — закрычаў Рон.
— Ну тады ідзі! — усё больш распальваўся Гары. — Вяртайся да іх і прыкінься, што ты зладзіўся са сваім рашчапленнем, і матуля накорміць цябе ад душы і…
Рон тузанаўся, Гары зрэагаваў на яго рух, і праз секунду ў руках абодвух былі сціснуты палачкі. Але перш чым яны паспелі імі скарыстацца, Герміёна іх апярэдзіла.
— Пратэго! — закрычала яны, і паміж ёй з Гары і Ронам паўстала нябачная перашкода. Сілій заклёна усіх адкінула назад на некалькі крокаў. Рон і Гары глядзелі праз перашкоду, быццам упершыню ў жыцці бачылі адзін аднаго. Гары ў гэты момант іспытваў да Рона пякучую нянавісць: нешта зламалася паміж імі.
— Дай сюды Хоркуркс, — сказаў Гары. Рон зняў ланцужок з медальёнам з шыі і кінуў яго на крэсла, затым звярнуўся да Герміёны: