— Герміёна, я тут падумаў…
— Гары, не мог бы ты мне дапамагчы сёё-з-чым?:
Яна відавочна яго не слухала. Яна падалася наперад, узяўшы з сабой “Байкі Барда Бідла”.
— Паглядзі на гэты знак, — сказала яна, паказваючы на верх стракі. Ніжэй, як здагадаўся Гары, была назва аповяду (не ўмеючы чытаць старажытныя руны, ён не мог быць упэўненым у гэтым). Там было намалявана нейкае трохвугольнае вока, зрэнку якога перасякала вертыкальная лінія.
— Я ніколі не вывучаў старажытныя руны, Герміёна.
— Я ведаю, але гэта не руны, і гэтага няма ў даведніку. Увесь час я думала, што гэта ілюстрацыя вока, але цяпер мне так не здаецца! Яно было намалявана чарніламі, гэта не частка кнігі, хтосьці намаляваў яго. Падумай, ты калі-небудзь бачыў яго раней?
— Не… не, пачакай. — Гары прыгледзеўся. — Няўжо гэта не такі ж знак, як той, што бацька Луны носіць на шыі?
— Я так і падумала!
— У такім выпадку, гэта знак Грындэльвальда.
Герміёна ўтаропілася на яго з адкрытым ртом.
— Што?
— Крум сказаў мне…
Ён пераказаў гісторыю, расказаную яму Віктарам Крумам на вяселлі. Герміёна выглядала ўзрушанай.
— Знак Грындэльвальда?
Яна глядзела то на Гары, то на дзіўны знак і зваротна.
— Я ніколі не чула, што ў Грындэльвальда быў свой знак. Аб гэтым не згадваецца ні ў адной кнізе, якія я чытала аб ім.
— Ну, як я ўжо казаў, Крум кажа, што гэты знак быў высечаны на сцяне Дурмстранга, і менавіта Грындэльвальдам.
Яна зноў звалілася ў крэсла, хмурачыся.
— Гэта вельмі дзіўна. Калі гэта знак Цёмнай магіі, што ён робіць у кнізе дзіцячых аповедаў?
— Так, дзіўна, — паўтарыў Гары. — І Скрымджар павінен быў пазнаць яго. Ён быў Міністрам, ён павінен быў быць экспертам у Цёмнай Магіі.
— Я ведаю… Быць можа ён падумаў, што гэта вока, як і я. Усе астатнія гісторыі таксама маюць маленькія малюначкі над загалоўкамі.
Яна перастала казаць, але працягвала разглядаць дзіўную адзнаку. Гары паспрабаваў зноў.
— Герміёна?
— Хмм?
— Я тут падумаў. Я… я жадаю адправіцца ў Годрыкаву Лагчыну.
Яна паглядзела на яго, але яе погляд быў безуважным. Ён быў упэўнены, яна ўсё яшчэ думае пра загадкавую адзнаку ў кнізе.
— Так, — сказала яна, — Так, я таксама аб гэтым думала. Я думаю, нам сапраўды неабходна туды адправіцца.
— Ты мяне правільна зразумела? — спытаў Гары.
— Вядома. Ты жадаеш адправіцца ў Годрыкаву Лагчыну. Я згодна. Я думаю, мы павінны. Гэта значыць, я не магу прыдумаць лепшага месца, дзе б ён мог быць. Гэта будзе небяспечна, але чым больш я думаю аб гэтым, тым больш пераконваюся, што ён менавіта там.
— Э-э… што там? — спытаў Гары.
І тут яна паглядзела на яго з такім жа здзіўленнем, з якім Гары глядзеў на яе.
— Ну-у, меч, Гары! Дамблдор павінен быў ведаць, што ты захочаш вярнуцца туды. Бо, Годрыкава Лагчына — гэта месца нараджэння Годрыка Грыфіндора.
— Праўда? Грыфіндор нарадзіўся ў Годрыкавай Лагчыне?
— Гары, ты калі-небудзь адкрываў “Гісторыю Магіі”?
— Э-э, — сказаў Гары, усміхаючыся ўпершыню за месяц. Ён адчуў, што мускулы вакол рта цягнуліся туга. — Я адкрываў яе… ну ты ведаеш, калі купляў. Усяго адзін раз.
— Дык вось, калі вёска названая яго імем, я падумала, што ты здагадаешся правесці паралель! — хмыкнула Герміёна. Яна была больш падобная на звычайную сябе, чым у апошні час. Гары амаль быў упэўнены ў тым, што яна зараз заявіць, што толькі што была ў бібліятэцы. — У “Гісторыі Магіі” ёсць трохі аб гэтай вёсцы, пачакай… — яна адкрыла вышываную пацеркамі сумачку і рылася некаторы час, пакуль нарэшце не выняла іх стары школьны падручнік, Гісторыю Магіі Бацільды Бэгшот і яна прагартала яго, пакуль не знайшла патрэбную старонку.
“Паводле Міжнароднага Указу аб Сакрэтнасці 1689, чараўнікі схаваліся. І суцэль натуральна тое, што яны стварылі сваё маленькае грамадства ўнутры грамадстваў. Шмат маленькіх вёсачак прыцягвалі чарадзейныя сем’і, якія збіраліся разам для ўзаемнай падтрымкі і абароны. Вёскі Цінворш у Карнуэле, Верхні Флэглі ў Ёркшыры, і Атэры Сэнт Кэтчпол, якая знаходзіцца на паўднёвым узбярэжжы Англіі, былі знакамітымі хатамі цэлых груп чарадзейных сем’яў, якія жывуць побач з цярплівымі, а часам змешчанымі пад заклёнам Канфундус магламі. Напэўна, найболей услаўленае з гэтых напалову чарадзейных месцаў, Годрыкава Лагчына, вёска на захадзе краіны, дзе нарадзіўся вялікі чараўнік Годрык Грыфідор, і дзе Боўман Райт чарадзейны каваль, вынайшаў першы Залаты Снітч. Могільнік поўны імёнаў старадаўніх чарадзейных родаў, і гэта, без сумневу, тлумачыць векавыя гісторыі аб прывідах і маленькай праклятай царкве побач з могільнікам.”