— Усё ў парадку, — сказаў Гары ўпэўнена і накіраваўся ў гасціную. Бацільда хісталася па пакоі, запальваючы свечкі, але вакол па-ранейшаму было цёмна, хоць і не зусім. Пад нагамі ляжаў тоўсты пласт пылу, Гары адчуў, што знізу пахне волкасцю, цвіллю і чымсьці накшталт гнілога мяса. Гары задумаўся, калі ж у апошні раз хто-небудзь захадзіў наведаць Бацільду. Яна, здаецца, ужо забылася, што можна чараваць, ва ўсякім разе, свечкі яна запальвала проста ўручную, шнурок на яе абшэўцы пагражаўся вось-вось загарэцца.
— Давайце лепш я, — прапанаваў Гары і забраў у яе запалкі. Яна глядзела, як ён запальваў свечкі, якія стаялі на сподках, на чаргах кніг і на сталах, заціснутыя паміж кубкамі, якія трэснулі. Апошняя свечка, якую ён запаліў, стаяла на пузатым камодзе побач з велізарнай колькасцю фатаграфій. Калі полымя ўспыхвала, яго святло адлюстроўвалася на пыльным шкле і срэбры. Гары заўважыў нейкі рух на карцінах. Пакуль Бацільда вазілася з дровамі для каміна, ён прашаптаў: “Тэогеё”. Пыл з фатаграфій знік, і ён заўважыў, што прыкладна паўтузіны самых вялікіх і дарагіх рамак пустуе. Ён здзівіўся, навошта Бацільда або хтосьці іншы забраў фатаграфіі. Затым адна з фатаграфій у заднім шэрагу прыцягнула яго ўвагу і ён схапіў яе. Прыгожы малады чалавек, выкрадальнік, які сядзеў на падваконніку ў Грыгаровіча, гультаявата ўсміхаўся з срэбнай рамкі. Гары тут жа ўспомніў, дзе бачыў яго раней: у кнізе “Жыццё і Хлусня Альбуса Дамблдора” поруч з маладым Дамблдорам. Мабыць, фатаграфіі, якія адсутнічалі, былі ў Рыцінай кнізе.
— Місіс… Міс.. Бэгшот? — сказаў ён. Яго голас трохі дрыжаў. — Хто гэта? — Бацільда, стаяла пасярод пакоя і глядзела на Герміёну, якая распальвала агонь у каміне.
— Міс Бэгшот? — паўтарыў Гары, падыходзячы з фатаграфіяй у руцэ ў той момант, калі загарэўся агонь у каміне. Бацільда абярнулася на яго голас, і Хоркуркс на грудзі забіўся мацней. — Хто гэты чалавек? — спытаў Гары, працягваючы фатаграфію. Яна паглядзела на фота, затым на Гары.
— Вы ведаеце, хто гэта? — паўтарыў ён гучна і павольна. — Гэты чалавек, вы ведаеце яго? Як яго імя? — Бацільда выглядзела збянтэжана. Гары адчуў страшнае расчараванне. Як Рыце Скітар атрымалася дабрацца да ўспамінаў Бацільды?
— Хто гэты чалавек? — паўтарыў ён гучна.
— Гары, што ты робіш? — спытала Герміёна.
— Фатаграфія. Герміёна, гэты выкрадальнік, той, хто абвараваў Грыгаровіча! Калі ласка! — сказаў ён Бацільдзе. — Хто гэта? — але яна толькі глядзела на яго.
— Навошта вы нас паклікалі, місіс… міс… Бэгшот? — спытала Герміёна. — Вы нешта жадалі нам сказаць?
Нібы не чуючы Герміёну, Бацільда падышла бліжэй да Гары. Яна матнула галавой у бок пярэдняга пакоя.
— Вы жадаеце, каб мы сышлі? — спытаў ён. Яна паўтарыла жэст, паказаўшы спачатку на яго, потым на сябе, потым на столь.
— О, зразумела… Герміёна, я думаю, яна жадае, каб я пайшоў з ёй наверх.
— Добра, — сказала Герміёна, — пойдзем.
Але як толькі Герміёна паварушылася, Бацільда нечакана моцна скаланула галавой і зноў паказала спачатку на Гары, а затым на сябе.
— Яна жадае, каб я пайшоў з ёй адзін.
— Чаму? — спытала Герміёна, яе голас гучаў моцна і ясна, старая злёгку скаланула галавой ад гучнага шуму.
— Мабыць, Дамблдор сказаў ёй аддаць меч мне і толькі мне?
— Ты сапраўды думаеш, што яна ведае, хто ты?
— Так, — сказаў Гары, гледзячы на малочныя вочы. — Яна ведае.
— Ну добра, тады паспяшайся, Гары.
— Хадзем, — сказаў Гары Бацільдзе. Яна, здаецца, зрузумела і накіравалася да дзвярэй. Гары павярнуўся, каб паслаць Герміёне абнадзейлівую ўсмешку, але яна, здаецца, гэтага не заўважыла, бо разглядала кніжную шафу. Калі ён выйшаў з пакоя і апынуўся па-за зрокам Герміёны і Бацільды, ён паклаў фатаграфію невядомага выкрадальніка за пазуху курткі.
Лесвіца была стромкай і вузкай; Гары так і жадалася пакласці рукі на шчыльную спіну Бацільды, каб быць упэўненым, што яна на яго не зваліцца — гэта здавалася суцэль верагодным. Павольна і з лёгкай задышкай яна дабралася да верхняй пляцоўкі, адразу ж павярнула направа і павяла яго ў спальню з нізкай столлю. Пакой быў чорны, як смоль, і жудасна смярдзеў: Гары паспеў разглядзець начны гаршчок пад ложкам, перш чым Бацільда зачыніла дзверы, і пакой канчаткова пагрузіўся ў цемру.
— Люмас, — сказаў Гары, і яго палачка ўспыхнула. За некалькі імгненняў цемры Бацільда наблізілася да яго так ціха, што ён нават не заўважыў.
— Ты Потэр? — прашаптала яна.
— Так.
Яна павольна кіўнула. Гары адчуў, што Хоркуркс забіўся хутчэй, чым яго ўласнае сэрца. Гэта было непрыемна і трывожна. — У вас ёсць нешта для мяне? — спытаў Гары, але яе, здаецца, адцягвала святло на канцы палачкі. — У вас ёсць нешта для мяне? — паўтарыў Гары. Затым яна закрыла вочы, і некалькі падзей здарылася адначасова: Гары адчуў калючы боль у шнары, Хоркуркс тузануўся так моцна, што адцягнуў тканіну на світары, цёмны смуродны пакой імгненна растварыўся. Ён адчуў прыліў радасці і сказаў высокім халодным голасам: “Трымай яго!” Гары загушаўся на месцы: цёмны смуродны пакой зноў утварыўся вакол яго; ён не заўважыў таго, што толькі што адбылося.