Волкая і легкадумная ноч, двое дзяцей, апранутых у гарбузы крочаць праз плошчу, вокны крамы, пакрытыя папяровымі павукамі, усе танныя маглаўскія атрыбуты міру, у які яны не вераць… і ён слізгае па паветры, гэтае пачуццё мэты, моцы і правасці ў ім, і ён заўсёды ведаў аб гэтай магчымасці… не злосць… гэта для тых, чые душы слабей… але Трыюмф, так… Ён чакаў гэтага, спадзяваўся на гэта…
— Выдатны касцюм, містэр! — ён убачыў маленькага хлопчыка, чыя ўсмешка знікла, калі ён падбег досыць блізка, каб зазірнуць пад каптур плашча, убачыў жах на яго твары. Тады хлопчык павярнуўся і пабег… Ён намацаў палачку пад плашчом… адзіны рух і дзіця ніколі не вернецца да маці… але гэта не трэба, цалкам не трэба.
Ён ішоў па новай больш цёмнай вуліцы, мэта яго шляха была бачная, Заклён Вернасці разбураны, хоць яны аб гэтым яшчэ не ведаюць… Ён рухаўся цішэй, чым мёртвае лісце, якое слізгала па тратуары, калі параўняўся з цёмнай загараддзю і пераадолеў яе.
Яны не захінулі запавесы, ён выдатна бачыў іх, якія сядзелі у маленькім пакоі, высокі чарнавалосы мужчына ў акулярах выпускаў струмені рознакаляровага дыму з сваёй палачкі, каб пацешыць маленькага чарнавалосага хлопчыка ў сіняй піжаме. Дзіця смяялася, спрабуючы злавіць дым, схапіць яго маленькай рукой.
Дзверы адчыніліся і ўвайшла маці, сказала нешта,ён не чуў, яе доўгія цёмна-рудыя валасы падалі на твар. Бацька ўзяў дзіця на рукі і перадаў маці. Ён кінуў палачку на канапу і пацягнуўся, пазяхаючы…
Брамка рыпнула, адчыняючыся, але Джэймс Потэр гэтага не чуў. Яго белая рука дастала палачку з-пад мантыі і паказала на дзверы, якія тут жа адчыніліся.
Ён пераступаў парог, калі Джэймс выбег у калідор. Гэта было проста, занадта проста, ён нават не ўзяў палачку…
— Лілі, вазьмі Гары і сыходзьце! Гэта ён! хутчэй! Бегам! Я яго затрымаю!
Затрымае без палачкі ў руках?.. ён засмяяўся, перш чым стварыць заклён…
— Авада Кедаўра! — зялёнае святло запоўніла калідор і асвятліла дзіцячую калыску, прыціснутую да сцяны, парэнчы, якія ўспыхнулі як лямпа, і Джэймс Потэр зваліўся, як марыянетка з абрэзанымі ніткамі…
Ён чуў, як яна крычыць наверсе, зачыненая, але калі яна будзе разважлівая, то ёй няма чаго баяцца… Ён узабраўся па прыступках, з лёгкай усмешкай слухаючы, як яна спрабуе забарыкадавацца… У яе таксама не было пры сабе палачкі… Якія яны дурныя, якія даверлівыя, думаючы, што сябры забяспечаць іх бяспеку, і зброю можна адкласці хоць на секунду…
Ён прымусіў дзверы адчыніцца, прабіўшыся праз паспешна зваленыя перад ёй крэслы і скрынкі, адным лёгкім рухам палачкі… і вось яна стаіць з дзіцём на руках. Убачыўшы яго, яна кінула сына ў зыбку, якая стаяла за ёй і шырока раскінула рукі, быццам гэта магло дапамагчы, быццам, калі яна закрое дзіця сабой, ён абярэ яе…
— Толькі не Гары, не Гары, калі ласка, не Гары!
— Адыдзі, дурная дзяўчынка… зараз жа адыдзі.
— Не Гары, калі ласка не, забіце мяне замест яго…
— Апошні раз папярэджваю…
— Не Гары! Калі ласка… пашкадуйце… пашкадуйце… Не Гары! Не Гары! Калі ласка… я ўсё зраблю…
— У бок. У бок, дзяўчынка!
Ён мог прымусіць яе адысці, але лепш будзе знішчыць абодвух…
Зялёны выбліск асвяціў пакой, і яна звалілася так, як яе муж. Дзіця не плакала, яно стаяла, абапіраючыся аб бок зыбкі і глядзела на таго, хто ўвайшоў з відавочнай цікавасцю, магчыма, ён думае, што гэта яго бацька схаваўся пад мантыяй, і стварае выбліскі святла, а маці вось-вось устане, смеючыся…
Ён акуратна направіў палачку хлопчыку ў твар, ён жадаў убачыць, як знікне гэтая незразумелая пагроза. Дзіця заплакала; ён убачыў, што гэта не Джэймс. Ён не любіў дзіцячы плач, не выносіў выццё малышні ў прытулку.
— Авада Кедаўра!
Затым ён зламаўся. Ён быў нічым, толькі боль і жах, ён павінен схавацца, не тут сярод абломкаў разбуранай хаты, дзе засталася дзіця, якое крычала. далёка.. вельмі далёка…
— Не! — застагнуў ён.
Змяя з храбуценнем поўзала па заваленай асколкамі падлозе, ён забіў хлопчыка і ў той жа час быў гэтым хлопчыкам…
— Не…
Зараз ён стаяў у пабітага акна хаты Бацільды, пагрузіўшыся ва ўспаміны аб сваім найбуйным правале, змяя ў яго ног слізгала па асколках і парцаляну… Ён паглядзеў уніз і ўбачыў нешта… нешта неверагоднае.
— Не…
— Гары, усё ў парадку, ты як?
Ён нахіліўся і падабраў пабітую фатаграфію. Гэты быў невядомы выкрадальнік, выкрадальнік, якога ён шукаў…
— Не… Я страціў… страціў…
— Гары, усё ў парадку, прачніся, прачніся!
Гэта быў Гары… Гары не Вальдэморт… і гэты шоргат выдавала не змяя… Ён адкрыў вочы.