Гары падняў палачку вышэй. Ніхто не кідаўся на яго, з-за дрэва не ляцеў у яго сноп зялёнага святла. Навошта тады яна прывяла яго сюды?
Нешта бліснула ў святле палачкі, і Гары звярнуўся, але гэта было проста маленькае, змёрзлае возера, чорная патрэскваючая паверхня якога бліснула, калі ён прыпадняў сваю палачку, каб разглядзець яе.
Ён асцярожна наблізіўся і паглядзеў уніз. Лёд адлюстраваў яго пераламаны цень і святло ад палачкі, але глыбока пад тоўстым, мутным, шэрым панцырам, бліснула нешта яшчэ. Вялікі срэбны крыж.
Сэрца Гары падскочыла. Ён зваліўся на калены на беразе і накіраваў палачку так, каб як мага мацней асвятліць дно возера. Выбліск глыбокага чырвонага колеру… Гэта быў меч, упрыгожаны лаламі. Меч Грыфіндора ляжаў на дне ляснога возера.
Ледзь дыхаючы, Гары ўтаропіўся на яго. Як такое магло быць? Як меч мог апынуцца тут, ляжалым у возеры поруч іх лагера? Нейкая невядомая магія накіравала Герміёну сюды, або лань, якую ён прыняў за патронуса, была нейкага рода вартавым гэтага возера? Або меч быў змешчаны сюды ўжо пасля іх прыбыцця, менавіта таму, што яны былі тут? У гэтым выпадку — хто быў чалавекам, які жадаў перадаць яго Гары? Зноў ён накіраваў палачку на дрэвы і кусты вакол, спрабуючы разглядзець чалавечы сілуэт, водбліск вачэй, але нікога не ўбачыў. Усё гэтак жа, і трохі страху дадалося да яго хвалявання, калі ён зноў звярнуў сваю ўвагу на меч, які пакоіўся на дне змёрзлага возера.
Гары накіраваў палачку на срэбны сілуэт і прашаптаў: "Акцыё, меч!"
Той не паварушыўся. Гары і не чакаў гэтага. Калі б усё было так проста — меч ляжаў бы на беразе, чакаючы пакуль Гары падніме яго, а не ў глыбіні пакрытага лёдам возера. Ён пачаў крочыць вакол ледзянога круга, разважаючы аб тым, як у апошні раз меч даставіў сябе ў яго рукі. Тады Гары быў у жудаснай небяспецы і прасіў дапамогі.
— Дапамажыце, — прашаптаў ён, але меч застаўся ляжаць на дне, абыякавы, нерухомы.
Што, спытаў сябе Гары, працягнуўшы крочыць, сказаў яму Дамблдор, калі Гары здабыў меч у мінулы раз? "Толькі праўдзівы грыфіндорац мог выцягнуць яго з капялюша". І якія якасці вызначаюць грыфіндорца? Ціхі голас у галаве Гары адказаў яму: "адвазе і цвёрдасці духу аддаваў перавагу Грыфіндор".
Гары, глыбока ўздыхнуўшы, спыніўся і пар ад яго дыхання рассеяўся ў марозным паветры. Ён ведаў, што трэба рабіць. Быўшы сумленным, ён ведаў гэта з таго самага моманту, калі ўбачыў пад лёдам меч.
Ён яшчэ раз агледзеў дрэвы, якія атачалі яго, але ўжо быў упэўнены, што ніхто не збіраецца на яго нападаць. У іх быў шанец, калі ён крочыў адзін скрозь лес, і была куча шанцаў, пакуль ён даследаваў возера. Адзінай сапраўднай прычынай затрымкі цяпер было тое, што неадкладны далягляд быў гэтак непанадным.
Пальцамі, якія блыталіся, Гары пачаў расшпільваць шматлікія пласты сваёй адзежы. Пры чым тут "адвага", ён быў цалкам не ўпэўнены, няўжо што яна складалася ў тым, што Гары не клікаў цяпер Герміёну, каб тая зрабіла ўсё за яго.
Пакуль Гары распранаўся, дзесьці вухнула сава, і ён з болем падумаў аб Хэдвіг. Ён дрыжаў, яго зубы жудасна стукалі, але ён працягваў распранацца, пакуль не застаўся стаялым у адной бялізне, голымі нагамі на снезе. Ён паклаў мяшочак, у якім захоўваліся яго палачка, ліст маці, асколак люстэрка Сірыюсу і стары снітч па-над сваёй адзежай, і накіраваў палачку Герміёны на лёд.
— Дыффінда!
У цішыні лёд трэснуў з гукам стрэлу. Паверхня возера парэпалася, і абломкі чорнага лёду загайдаліся на вадзе. Наколькі Гары мог судзіць, тут было неглыбока, але, каб дастаць меч, неабходна было цалкам нырнуць.
Зрэшты, роздумы над наступнай задачай не рабілі яе лягчэй або ваду цяплей. Гары ступіў да боку возера і паклаў усё яшчэ запаленую палачку Герміёны на зямлю побач з ім. Потым, не ўдаючыся ў разважанні аб тым, наколькі халадней яму стане, і наколькі моцна ён будзе дрыжаць, Гары скокнуў.
Кожная сітавіна яго цела закрычала, нібы пратыстуючы. Як быццам само паветра ў яго лёгкіх змерзла, калі Гары пагрузіў свае плечы ў ледзяную ваду. Ён ледзь мог дыхаць, і так моцна дрыжаў, што хвалі ўдараліся аб бакі возера. Вялікім пальцам нагі Гары адчуваў меч. Яму трэба было нырнуць толькі адзін раз.
Гары адкладаў момант поўнага апускання секунду за секундай, дрыжачы і затыхаючыся, пакуль ён не нагадаў сабе, што гэта павінна быць зроблена, сабраў усю сваю адвагу і нырнуў.
Холад ахапіў яго як агонь, гэта было падобна агоніі, быццам яго мозг змерз, калі Гары, расштурхваючы чорную ваду, пацягнуўся да дна, каб намацаць меч. Яго пальцы стуліліся на рукаяці, і Гары пацягнуў меч уверх.