— Герміёна!
Яна тузанулася і рэзка ўстала, адкідаючы валасы з твара.
— Што здарылася, Гары? Ты ў парадку?
— У парадку, усё добра. Больш таго, выдатна! І тут яшчэ ёсць нехта…
— Што ты маеш на ўвазе? Хто?
Яна ўбачыла Рона, які стаяў на старым дыване і трымаў меч у руцэ. З яго яшчэ капала вада. Гары адышоў у цёмны кут, зняў ранец Рона і паспрабаваў зліцца з палатном сцяны.
Герміёна саслізнула са сваёй койкі і, як лунацік, падышла да Рона, не зводзячы вочы з яго бледнага твара. Яна спынілася прама перад ім, злёгку растуліўшы вусны і шырока адкрыўшы вочы. Рон з лёгкай надзеяй усміхнуўся і прыпадняў рукі.
Герміёна кінулася на яго і пачала латашыць рукамі кожны цаль яго цела, да якога магла дацягнуцца.
— Ай! Ай! Адча… Якога?... Герміёна! Ай!
— Ты… апошняя… Дупа!
Кожнае слова яна пазначыла ўдарам. Рон адхіснуўся, затуляючы галаву, калі Герміёна працягнула надыходзіць на яго.
— Ты… прыпоўз… зваротна… сюды… пасля… усіх… гэтых… тыдняў… дзе мая палачка?!!!
Яна выглядала так, быццам гатовая неадкладна з боем адабраць яе ў Гары, і той зрэагаваў інстыктыўна.
— Пратэга!
Нябачны шчыт павіс паміж Ронам і Герміёнай. Удар адкінуў Герміёну назад, на пол. Выплёўваючы валасы з рота яна ізноў устала на ногі.
— Герміёна! — сказаў Гары. — Супак…
— Я не супакоюся! — пракрычала яна.
Ніколі яшчэ ён не бачыў, каб Герміёна настолькі страціла кантроль над сабой. Яна выглядала звар’яцелай. — Вярні мне маю палачку! Аддай яе мне!
— Герміёна, калі ласка…
— Не кажы мне, што рабіць, Гары Потэр! — яна завішчала. — Не смей! Вярні мне яе зараз! А ты!!!
Яна страшна, з абвінавачваннем паказала на Рона. Гэта выглядала, як праклён, і Гары не ў чым было яго папракнуць, калі той адступіў яшчэ на некалькі крокаў.
— Я бегла за табой! Я клікала цябе! Я ўмольвала цябе вярнуцца!
— Я ведаю, — сказаў Рон, — Герміёна, мне шкада, мне праўда…
— Ах, табе шкада!
Яна засмяялася, не кантралюючы сябе. Рон паглядзеў на Гары, нібы просячы дапамогі, але ў выразе твара таго была бачна няздольнасць дапамагчы зараз.
— Ты вяртаешся праз тыдні! Тыдні! І думаеш, што ўсё будзе добра, трэба проста сказаць “мне шкада”?!
— А што яшчэ я магу сказаць? — выклікнуў Рон, і Гары быў рад, што ён дужаецца.
— Я не ведаю! — выгукнула Герміёна з жудасным сарказмам у голасе. — Парыйся ў сваіх мазгах, Рон, у цябе гэта зойме не больш пары секунд!
— Герміёна! — умяшаўся Гары, які ўспрыняў гэта, як удар ніжэй пояса. — Ён толькі што выратаваў мяне…
— Мне ўсё роўна! — прараўла яна. — Мне ўсё роўна, што ён зрабіў! Тыдні і тыдні, мы маглі б быць мёртвыя разоў дзесяць, ён бы і не пазнаў!
— Я ведаў, што вы не мёртвыя! — зароў Рон, упершыню перакрываючы яе голас і набліжаючыся настолькі, наколькі дазваляў заклён шчыта, які вісёў паміж імі. — Гары ў “Вяшчуну”, на радыё, яны шукаюць яго ўсюды, усе гэтыя чуткі, вар’яцкія гісторыі, я ведаў, што пачуў бы адразу, калі б вы былі мёртвыя, вы не ведаеце, што мне прыйшлося…
— Цябе прыйшлося?
Яе голас ужо быў такі высокі, што хутка яго б змаглі пачуць кажаны, але яе абуранасць ужо дасягнула такой ступені, што нейкі час яна наогул не магла казаць, і Рон скарыстаўся магчымасцю.
— Я жадаў вярнуцца назад у тую ж хвіліну, калі апарырываў, але я патрапіў прама ў лапы бандзе Паляўнічых, Герміёна, я не мог нікуды пайсці!
— Бандзе каго? — спытаў Гары, тады як Герміёна павалілася ў крэсла, сашчапіўшы рукі і ногі настолькі шчыльна, што здавалася, зараз яна не зможа іх разблытаць некалькі гадоў.
— Паляўнічых, — сказаў Рон. — Яны ўсюды! Банды, якія спрабуюць зарабіць золата лоўляй магланароджаных, або здраднікаў крыві, Міністэрства абвясціла за іх узнагароды. Я ішоў сам па сабе, і па выглядзе я школьных гадоў, так што яны завяліся, думалі, я — магланароджаны на ўцёках. Прыйшлося хутка нешта прыдумаць, або мяне б пацягнулі ў Міністэрства.
— Што ты сказаў ім?
— Сказаў, што я — Стэн Шанпайк. Першы, аб кім я падумаў.
— І яны паверылі?
— Яны не былі вельмі разумныя. І адзін з іх, падобна, паўтроль, яго пах…
Рон паглядзеў на Герміёну, вызначана спадзяючыся, што яе змякчыць яго невялікая спроба пажартаваць, але выраз яе твара са шчыльна сціснутымі вуснамі застаўся каменным.
— У любым выпадку, у іх была дыскусія на тэму, Стэн я, ці не. Яны былі даволі бездапаможныя, калі быць сумленным, але ўсё роўна іх было пяцёра, а я адзін, і яны забралі маю палачку. Двое з іх пабіліся, і, пакуль астатнія былі адцягнутыя, я змог урэзаць таму, хто трымаў мяне, у жывот, схапіць яго палачку, абяззброіць тыпа, у якога была мая, і дызапарырываць. Не занадта добра зладзіўся, зноў рашчапіў сябе, — Рон падняў сваю правую руку, каб паказаць, што на ёй не хапае двух пазногцяў, — і прыбыў у месца ў мілях ад таго, дзе былі вы. Да таго часу, калі я дабраўся да таго берага, дзе быў лагер… вас ужо не было.