— Халера ясна, якая захапляльная гісторыя! — сказала Герміёна высокім голасам, які абвыкла выкарыстоўваць, калі жадала раніць. — Ты, мабыць, быў проста ў жаху. Пакуль мы наведалі Годрыкаву Лагчыну, і, дай падумаць, што там было, Гары? Ах, так, усяго-толькі змяя Сам-Ведаеш-Каго з’явілася і ледзь не забіла нас, а следам прыбыў і Сам-Ведаеш-Хто, спазніўшыся літаральна на секунду.
— Што? — ускрыкнуў Рон, гледзячы то на яе, то на Гары, але Герміёна праігнаравала яго.
— Прадстаў сябе страту пазногцяў, Гары! Гэта сапраўды засланяе нашы пакуты, ці не так?
— Герміёна, — ціха вымавіў Гары. — Рон толькі што выратаваў мне жыццё.
Здаецца, яна яго не пачула.
— Аднак, адну рэч я жадала б пазнаць, — сказала яна, гледзячы ў кропку дзесьці на фут вышэй галавы Рона. — Як ты знайшоў нас сёння? Гэта важна. Калі мы пазнаем, мы зможам пераканацца, што нас больш не зможа наведаць ніхто, каго мы не жадаем бачыць.
Рон паглядзеў на яе, потым дастаў маленькі срэбны прадмет з кішэні джынсаў.
— Вось.
Ёй прыйшлося паглядзець на Рона, каб пазнаць, што ён ім паказвае.
— Дэлюмінатар? — спытала яна, настолькі здзіўленая, што забылася аб неабходнасці выглядаць халоднай і жорсткай.
— Ён не проста ўключае і выключае святло, — сказаў Рон. — Я ведаю, як гэта працуе, і чаму гэта здарылася толькі зараз, а не ў нейкі іншы час, таму што я жадаў вярнуцца заўсёды з моманту сыходу. Але я слухаў радыё каляднай раніцай, і пачуў… Пачуў цябе.
Ён глядзеў на Герміёну.
— Пачуў мяне на радыё? — скептычна спытала яна.
— Не, пачуў цябе са сваёй кішэні. Твой голас, — ён зноў падняў дэлюмінатар. — З гэтай штукі.
— І што пэўна я сказала? — спытала Герміёна з чымсьці сярэднім паміж скептызмам і цікаўнасцю ў голасе.
— Маё імя. “Рон”. І яшчэ ты сказала.. нешта пра палачку.
Герміёна густа счырванела. Гары ўспомніў — гэта быў першы выпадак, калі яны ўголас вымавілі імя Рона з тых часоў, як ён іх пакінуў. Герміёна згадала яго, калі яны казалі пра папраўку палачкі Гары.
— Так што я дастаў яго, — працягваў Рон, гледзячы на дэлюмінатар. — Ён не выглядаў як-то інакш, нічога такога, але я быў упэўнены, што чуў цябе. Так што я пстрыкнуў. І тады загасла святло ў маім пакоі, але запалілася іншае за акном.
Рон падняў вольную руку і паказаў прама перад сабой, гледзячы на нешта, чаго ні Гары, ні Герміёна не маглі ўбачыць.
— Гэта быў шар святла, які пульсаваў, трохі блакітнаваты, накшталт таго, які загараецца вакол партключэй, вы ведаеце.
— Так, — разам аўтаматычна сказалі Герміёна і Гары.
— Я ведаў, гэта яно, — сказаў Рон. — Так што я схапіў усё сваё барахло, спакаваў, выкінуў ранец праз акно і выйшаў у сад.
— Маленькі святлівы шар лётаў там, чакаў мяне. Калі я выйшаў, ён рушыў наперад, я рушыў услед за ім, і.. ну, ён увайшоў унутр мяне.
— Прабач? — перапытаў Гары, перакананы ў тым, што ён няправільна пачуў.
— Ён як бы плыў да мяне, — растлумачыў Рон, ілюструючы рух паказальным пальцам. — Прама да маіх грудзей, і далей… ён проста мінуў наскрозь. Ён быў тут, — Рон паказаў на кропку каля свайго сэрца. — Я мог яго адчуваць, ён быў даволі гарачым. І калі ён быў унутры мяне, я ведаў, што павінен рабіць. Я ведаў, што ён даставіць мяне туды, куды мне трэба. Так што я апарырываў і апынуўся на схіле ўзгорку, цалкам пакрытага снегам…
— Мы былі там, — сказаў Гары, — мы правялі там дзве ночы, і ўсю другую ноч я адчуваў, быццам чую кагосьці, хто хадзіў недалёка ў цемры і вабнага!
— Ну, так, гэта, пэўна быў я, — сказаў Рон. — У любым выпадку, вашы ахоўныя заклёны працуюць, таму што я не мог ні бачыць, ні чуць вас. Я быў упэўнены, што вы побач, так што ў выніку я забраўся ў свой спальны мяшок і чакаў, пакуль хто-небудзь з вас з’явіцца. Я думаў, вы пакажацеся, калі будзеце пакаваць намёт.
— Не, на самай справе, — адказала Герміёна. — Мы апарырывалі пад плашчом-нябачнікам, у якасці дадатковай засцярогі. І мы адправіліся вельмі рана, таму што, як Гары сказаў, мы чулі, што хтосьці блукае вакол.
— А я застаўся на ўзгорку на ўвесь дзень, — сказаў Рон. — Працягваў спадзявацца, што вы з’явіцеся. Але калі стала цямнець, я зразумеў, што выпусціў вас, так што я яшчэ раз пстрыкнуў дэлюмінатарам, сіняе святло выйшла з мяне і зноў увайшло, я апарырываў і прыбыў сюды, у гэты лес. Я па-ранейшаму не мог бачыць вас, так што заставалася толькі спадзявацца, што рана або позна адзін з вас здасца, і Гары здаўся. Хоць, першым я, убачыў аленя.