— Ты ўбачыў што? — рэзка спытала Герміёна.
Яны распавелі ёй пра тое, што адбылося. Пакуль раскрывалася гісторыя срэбнай лані і меча ў возеры, Герміёна хмурна глядзела то на аднаго, то на іншага настолькі засяроджана, што забылася пра сваі перакрыжываныя рукі.
— Але гэта, пэўна, быў патронус! — сказала яна. — Вы бачылі, хто выклікаў яго? Вы каго-небудзь бачылі? І ён прывёў вас да меча! Неверагодна! І што здарылася далей?
Рон распавёў, як ён убачыў Гары, які прыгнуў у возера, і чакаў яго з’яўлення зваротна, як ён зразумеў, што нешта не так, нырнуў, выратаваў Гары і потым вярнуўся за мечам. Ён дабраўся да акрыцця медальёна, але тут збянтэжыўся, і Гары прыйшлося ўмяшацца.
— … і Рон стукнуў яго мечам.
— І.. і ён быў знішчаны? Так проста? — прашаптала яна.
— Ну, яно… яно крычала, — сказаў Гары, зірнуўшы на Рона. — Вось.
Ён кінуў медальён ёй на калены. Герміёна асцярожна падняла яго, і агледзела яго пабітыя акенцы.
Вырашыўшы, што зараз гэта бяспечна, Гары зняў заклён шчыта ўзмахам палачкі і звярнуўся да Рона.
— Так казаў, што збег ад паляўнічыў з яшчэ адной палачкай?
— Што? — спытаў Рон. — А, так.
Ён рыўком адкрыў кішэнь свайго ранца і дастаў адтуль кароткую, цёмную палачку. — Вось, я падумаў, што ніколі не перашкодзіць мець запас.
— Ты меў рацыю, — сказаў Гары, працягваючы руку. — Мая зламаная.
— Ты жартуеш? — здзівіўся Рон. У гэты момант Герміёна паднялася, і ён з асцярогай паглядзеў на яе.
Герміёна паклала знішчаны хоркуркс у вышытую пацеркамі сумку, потым забралася ў свой ложак і легла, не кажучы больш ні слова. Рон перадаў Гары новую палачку.
— Думаю, лепшае, на што ты можаш зараз разлічваць, — прашаптаў Гары.
— Так, — адказаў Рон. — Магло быць і горш. Памятаеш птушак, якіх яна наслала на мяне?
— Я яшчэ нічога не вырашыла, — з-пад коўдраў данёсся прыглушаны голас Герміёны, але Гары бачыў, што Рон усміхаўся, выцягваючы з ранца сваю каштанавую піжаму.
XX. Ксенафіліюс Лаўгуд
Гары і не чакаў, што за ноч Герміёна зменіць гнеў на літасць, таму не быў здзіўлены таму, што яе адзіным сродкам зносін на наступную раніцу былі толькі змрочныя погляды і падкрэсленае маўчанне. Рон, у знак раскаяння, адказваў на гэта стрыманымі і ненатуральна панурымі паводзінамі ў яе прысутнасці.
На самай справе, калі ўсе трое былі разам, Гары адчуваў сабе адзіным бадзёрым чалавекам на небагатым пахаванні. Але ў тыя шматлікія хвіліны, калі Рон знаходзіўся сам-насам з Гары (цягаючы ваду і збіраючы грыбы ў падлеску), ён станавіўся бессаромна вясёлым.
— Хтосьці дапамог нам, — няспынна казаў ён. — Хтосьці паслаў гэтую лань. Хтосьці на нашым боку. Мы знішчылі адзін Хоркуркс, прыяцель!
Натхнёныя перамогай над медальёнам, яны вярнуліся да абмеркавання магчымага месцазнаходжання іншых Хоркурксаў, хоць і часта размаўлялі аб гэтым раней. Гары быў наладжаны аптымістычна, упэўнены ў тым, што новыя поспехі перасягнуць першыя. Нават панурасць Герміёны не магла пашкодзіць яго жыццярадасны настрой. Нечаканае паляпшэнне ў іх лёсе, з’яўленне таемнай лані, вяртанне меча Грыфіндора, і, самае галоўнае, вяртанне Рона, зрабілі Гары такім шчаслівым, што яму было цяжка захоўваць нішчымны выраз твару.
Днём яны з Ронам зноў пазбеглі змрочнай прысутнасці Герміёны і, пад падставай пошуку неіснуючай чарніцы ў абляцелых кустах, працягнулі абмен навінамі. Гары нарэшце атрымалася распавесці Рону пра ўсе яго і Герміёны тулянні, аж да падрабязнасцяў падзей у Годрыкавай Лагчыне. Рон папаўняў звесткі Гары пра ўсе здарэнні ў чарадзейным міры за час яго адсутнасці.
— … і як вы пазналі пра Табу? — спытаў ён Гары, пасля таго, як распавёў аб мностве безнадзейных спроб магланароджаных пазбегнуць Міністэрства.
— Што?
— Ты і Герміёна спынілі зваць Сам-Ведаеш-Каго па імені!
— О, гэта проста дрэнная заразная звычка, — адмахнуўся Гары. — Але мне не складана зваць яго і В…
— НЕ! — загарланіў Рон, прымушаючы Гары ад спалоху адскочыць у кусты, а Герміёну, да іх з’яўлення цалкам паглынутую кнігай, кінуць на іх злосны погляд.
— Прабач, — працягнуў Рон, выцягваючы Гары з зараснікаў ажыны. — Але на гэтае імя быў накладзен заклён, Гары, так яны высочваюць людзей! Выкарыстанне гэтага імя разбурае ахоўныя чары, і вырабляе ў некаторым родзе магічнае ўзрушэнне — так яны знайшлі нас на Тотнэм Корд Роад!