— Я думаю, мы павінны прагаласаваць, — сказаў Рон. — Хто за тое, каб пайсці да Лаўгудаў?..
Яго рука ўскінулася ў паветра, апярэдзіўшы руку Герміёны. Яе вусны пры гэтым падазрона задрыжалі.
— Перавага ў нас, Гары. Мне шкада, — дадаў Рон, паляпваючы яго па спіне.
— Выдатна, — кінуў Гары, паўраздражнёла-паўсмяючыся. — Толькі адразу пасля таго, як мы наведаем Лаўгуда, давайце паспрабуем пашукаць іншыя Хоркурксы, добра? Дзе наогул жывуць Лаўгуды? Хто-небудзь з вас ведае?
— Так, гэта недалёка ад мяне, — выклікнуў Рон. — Я не ведаю, дзе менавіта, але мама і тата заўсёды паказваюць на ўзгоркі, кожны раз, калі згадваюць іх. Не думаю, што іх цяжка знайсці.
Калі Герміёна вярнулася на ложак, Гары панізіў голас.
— Ты пагадзіўся толькі для таго, каб змірыцца з ёй!
— У каханні і на вайне ўсе ахвяры добрыя, — радасна адказаў Рон. — А гэта — частка таго і іншага. Весялей, зараз калядныя вакацыі, Луна будзе там!
Са змёрзлых узгоркаў, на якія яны апарыравалі наступнай раніцай адкрываўся выдатны выгляд на вёску Отэці Сэнт Кечпол. З высокай агляднай кропкі ў касых промнях сонца, якія прабіваліся праз аблокі, вёска здавалася наборам цацачных хатак. Яны пастаялі хвіліну або дзве, у падабенстве брыля прыклаўшы далоні да ілба, гледзячы на Нару, але ўсе, што яны змаглі ўбачыць — высокія загараддзі і дрэвы, якія атачалі хату, абараняючы яе ад вачэй маглаў.
— Гэта так дзіўна, бачыць так блізка, але не наведаць іх, — сказаў Рон.
— Ну, ты кажаш так, быццам зусім нядаўна іх не бачыў! Ты быў тут на Каляды, — халодна заўважыла Герміёна.
— Я быў не ў Нары! — адказаў Рон са скептычным смехам. — Ты думаеш, што я прыйшоў бы сюды і сказаў, што кінуў вас? Ага, Фрэд і Джордж выдатна б да гэтага паставіліся. А Джыні успрыняла б гэта з разуменнем!
— Дзе ж ты тады быў? — здзіўлена перапытала Герміёна.
— У новым жыллі Флёр і Біла. Катэджы Шэл. Біл заўсёды ставіўся да мяне стрымана. Ён… ён не быў уражаны, калі пачуў, што я зрабіў, і ён не развіваў гэтую тэму. Ён ведаў, што мне сапраўды было шкада. Ніхто з маёй сям’і больш не ведае, што я там быў. Біл сказаў маме, што яны с Флёр не прыедуць на Каляды, таму што жадаюць правесці іх сам насам. Ну, ты ведаеш, першае свята з моманту вяселля. Я не думаю, што Флёр была супраць. Ты ведаеш, як яна ненавідзіць Целесціну Ворбэк. Рон павярнуўся спіной да Нары.
— Давайце пройдзем тут, — сказаў ён, пракладваючы шлях да вяршыні ўзгорка.
Яны ішлі некалькі гадзін, Гары, па патрабаванні Герміёны, хаваў Плашч-Нябачнік. Тое, што здалёку бачылася навалай нізкіх узгоркаў, апынулася нежылой часткай хаты, якая здавалася спустошанай.
— Ты думаеш, што ён іх, але яны з’ехалі на Каляды? — спытала Герміёна, аглядаючы праз акно маленькую кухню з геранню на падваконніках.
Рон чмыхнуў.
— Паслухай, у мяне складаецца такое ўражанне, што зазірнуўшы ў акно, ты зможаш вызначыць, хто там жыве! Давайце паглядзім наступныя ўзгоркі.
І яны апарыравалі на некалькі міль на поўнач.
Рон пракрычаў: “Ага!”, пакуль вецер раздзімаў іх валасы і адзежу. Ён паказваў наперад, на вяршыню ўзгоркаў, на якія яны апарыравалі, дзе знаходзілася хата, вельмі дзіўнага выгляду — чорным цыліндрам яна ўзвышалася ў неба, у святле зманлівага месяца, які вісеў над ёй.
— Гэта пэўна хата Луны, хто б яшчэ стаў жыць у такім месцы. Выглядае, як велічэзная ладдзя!
— Гэта наогул не падобна на лодку, — кінула Герміёна, хмурачыся.
— Я меў на ўвазе шахматную фігуру. Яе яшчэ называюць “Тура”.
Ногі ў Рона былі самыя доўгія і ён першым дасягнуў вяршыні ўзгорка. Калі Герміёна і Гары параўняліся з ім, пакутуючы ад дыхавіцы і калацця ў боку, яны ўбачылі, што той шырока ўсміхаўся.
— Так, гэта ён, паглядзіце.
Тры ўручную намаляваных знака былі прыбітыя да пакрывіўшыся варот. Першы абвяшчаў:
“Рэдактар “Квіблера” К. Лаўгуд”
Другі:
“Абяры сваю амелу”
Трэці:
“Трымайцеся далей ад сліў-дырыжабляў”
Вароты прарыпелі, калі яны адчынілі іх. Сцежка, якая вяла да ўваходных дзвярэй, парасла разнастайнымі дзіўнымі раслінамі, уключаючы куст, пакрыты памяранцавай радыскападобнай садавінай, якую Луна часам насіла як завушніцы. Гары здалося, што ён пазнаў Снаргалуфа і ён зрабіў шырокі крок убок ад трухлявага пня. Па іншаму боку ад дзвярэй стаялі, калыхаючыся на ветры, дзве старыя крабавыя яблыні, без лісця, але ўсё яшчэ абцяжараныя невялікай, памерам з ягаду чырвонай садавінай і пухнатымі каронамі белых караляў амелы. Маленькая сава з некалькі пляскатай, падобнай на каршаковую, галавой утаропілася на іх з адной з галін.