— Лепш знімі Плашч, Гары. Містэр Лаўгуд жадае дапамагаць табе, а не нам, — сказала Герміёна.
Ён прыслухаўся да гэтай прапановы, і, зняўшы Плашч, працягнуў яго Герміёне, каб тая паклала яго ў сумку. Потым яна тры разы пастукала ў тоўстыя чорныя дзверы, абабітыя цвікамі з дзвярным малатком у форме арла.
Не мінула і дзесяці секунд, перш чым Ксенафіліюс Лаўгуд адчыніў дзверы, басаногі, апрануты ў нешта, падобнае на выпацканую піжаму. Яго доўгія, белыя, як цукровая вата, валасы былі бруднымі і непрычэсанымі. На вяселлі Біла і Флер ён вызначана выглядаў ахайней.
— Што? Што здарылася? Хто ты? Што ты жадаеш? — пракрычаў ён высокім, незадаволеным голасам, зірнуўшы спачатку на Герміёну, затым на Рона, а затым на Гары, пры гэтым яго губы пацешна раскрыліся, утварыўшы ідэальна круглае “О”.
— Дабрыдзень, містэр Лаўгуд, — пачаў Гары, працягваючы руку. — Я Гары. Гары Потэр.
Ксенафіліюс не паціснуў Гары руку, хоць яго погляд слізгануў прама да шнара на лбу Гары.
— Мы можам увайсці? — спытаў Гары. — Мы жадалі нешта у вас спытаць.
— Я… Я не думаю, што гэта мэтазгодна, — прашаптаў Ксенафіліюс. Ён праглынуў сліну і хуткім поглядам агледзеў сад. — Даволі дзіўна… Маё слова… Я… Я баюся, што я сапраўды думаю, што мне не трэба…
— Гэта не зойме шмат часу, — адказаў Гары, некалькі расчараваны яго не занадта цёплым прыёмам.
— Я… ох, тады добра. Заходзьце хутка. Хутка!
Ледзь яны ступілі за парог, як Ксенафіліюс зачыніў за імі дзверы. Яны стаялі ў вельмі дзіўнай кухні з усіх, якія Гары калі-небудзь бачыў. Пакой быў ідэальна круглым, так што здавалася, што яны знаходзяцца ўнутры гіганцкай перачніцы. Усё было выгнутым і пасавала сценам — печ, ракавіна, шафы — і ўсё гэта было размалявана яркімі колерамі, казуркамі і птушкамі ўсіх колераў вясёлкі. Гары адзначыў, што пазнаў стыль Луны. Выраблены ім у гэтак замкнёным памяшканні эфект, які бянтэжыў.
У цэнтры кухні знаходзілася каваная лесвіца, якая вяла на вышэйшыя паверхі. Зверху даносіліся грукат і ўдары. Гары стала цікава, чым жа магла займацца Луна.
— Вам лепш падняцца, — вымавіў Ксенафіліюс, які выглядаў усё яшчэ вельмі няўпэўнена, і пайшоў наперадзе.
Пакой наверсе апынуўся камбінацыяй гасцінай і майстэрні, таму выглядаў больш хаатычна, чым кухня. Быўшы менш па памеры і цалкам круглы, пакой чымсьці нагадваў Выратавальны-пакой у той незабыўны раз, калі ён ператварыўся ў гіганцкі лабірынт, які утрымліваў у сабе за стагоддзі схаваныя там прадметы. Усюды грувасціліся стосы кніг і папер. Далікатныя мадэлі невядомых Гары істот звісалі са столі, махаючы крыламі ці пляскаючы сківіцамі.
Луны тут не было. Дзіўны шум, як апынулася, выдаваў драўляны прадмет, з прымацаванымі да яго зубцамі і шэсцярнямі, якія вярцеліся пад дзеяннем магіі. Ён здаваўся мудрагелістым атожылкам варштата і шэрагу паліц, але праз імгненне Гары здагадаўся, што гэта быў старадаўні друкаваны прэс, паколькі прадмет выплёўваў свежы выпуск “Квіблера”.
— Прабачце, — хмыкнуў Ксенафіліюс, падышоў да машынкі, выдраў неахайны абрус з-пад велізарнай колькасці кніг і папер, якія адразу зваліліся на падлогу, і кунуў яе на прэс, што злёгку прыглушыла гучны грук і ўдары. Затым ён павярнуўся тварам да Гары.
— Навошта ты прыйшоў сюды?
Перш чым Гары паспеў адказаць, Герміёна злёгку ўскрыкнула ад здзіўлення:
— Містэр Лаўгуд, што гэта?
Яна паказвала на гіганцкі, шэры спіральны рог, не падобны на рог аднарога, які быў прымацаваны да сцяны, на некалькі футаў выдаючыся ў пакой.
— Гэта рог моршчарогага кізляку.
— Не, гэта не ён! — кінула Герміёна.
— Герміёна, — збянтэжана прамармытаў Гары. — Зараз не час…
— Але Гары, гэта рог Грамаманта! Ён у класе “Б” прадаваных матэрыялаў, і трымаць яго ў хаце вельмі небяспечна!
— Адкуль ты ведаеш, што гэта рог Грамаманта? — спытаў Рон, адыходзячы ад яго настолькі хутка, наколькі мог, прыводзячы пакой у яшчэ большы беспарадак.
— У “Чароўных істотах і дзе іх шукаць” ёсць яго апісанне! Містэр Лаўгуд, вам трэба неадкладна пазбавіцца ад яго, няўжо вы не ведаеце, што ён можа падарвацца нават ад найменьшага дакранання?
— Моршчарогі кізляк, — выразна і ўпэўнена адрэзаў Ксенафіліюс з упартым выразам твара, — гэта сарамлівая і вельмі магічная жывёла і яго рог…
— Містэр Лаўгуд, я пазнаю жалабкі вакол іголак, гэта рог Грамаманта, і ён вельмі небяспечны — я не ведаю, адкуль ён у вас…
— Я купіў яго, — катэгарычна адрэзаў Ксенафіліюс, — два тыдні таму у маладога чараўніка, які ведаў пра маю цікавасць да маршчарогага кізляка. Калядны падарунак для Луны. Цяпер, — сказаў ён, разгарнуўшыся да Гары. — Навошта вы прыйшлі сюды, містэр Потэр?