— “Тады Смерць дазволіла траім братам працягнуць іх шлях, і яны пайшлі далей, здзіўлена абмяркоўваючы сваю прыгоду і любуючыся падарункамі Смерці.”
— “Але неўзабаве кожны з братоў пайшоў сваім уласным шляхам.”
— “Першы брат ішоў больш тыдня, пакуль не дасягнуў выдаленай вёскі, у якой адшукаў такога ж чараўніка, з якім ён быў не ў ладу. Вядома, узброены Старэйшай Палачкай, ён не мог не выйграць двубой, які рушыў за сваркай. Пакінуўшы суперніка мёртвым на зямлі, старэйшы брат адправіўся ў карчму, у якой стаў гучна выхваляцца сілай чарадзейнай палачкі, адабранай ім у Смерці, і непераможнасцю, падараванай ёю.”
— “Глыбокай ноччу іншы чараўнік пракраўся да старэйшага брата, які ляжаў у сваім ложку наскрозь прасякнуты выпітым віном. Злодзей узяў палачку, і для мацнейшай пэўнасці перарэзаў старэйшаму брату горла.
— “Так Смерць забрала да сябе першага брата.”
— “Тым часам другі брат дайшоў да сваёй роднай хаты, у якой жыў у адзіноце. Там ён выняў камень, які валодаў уладай вяртаць мёртвых, і тройчы павярнуў яго ў руцэ. Да яго здзіўлення і захаплення вобраз дзяўчыны, якую калісьці, да яе заўчаснага скону, ён спадзяваўся ўзяць у жонкі, адразу паўстаў перад ім.”
— “Але яна была саркотная і халодная, быццам аддзеленая ад яго нябачнай завесай. Хоць яна і вярнулася ў мір жывых, але сапраўды ўжо не належыла яму, пакутуючы ад гэтага. У выніку, другі брат, ашалеўшы ад безнадзейнай нуды, забіў сябе і так уз’яднаўся з ёю па-сапраўднаму.”
— “Так Смерць забрала да сябе другога брата.”
— “Але як ні спрабавала Смерць на працягу шматлікіх гадоў адшукаць трэцяга брата, у яе гэта так і не атрымалася. Толькі дасягнуўшы глыбокай старасці малодшы брат, нарэшце, растаўся з Плашчом-Нябачнікам, перадаўшы яго свайму сыну. І ён прывітаў Смерць, як старога прыяцеля, і ахвотна, як роўны, рушыў услед за ею да завяршэння свайго жыцця”.
Герміёна закрыла кнігу. Мінула некалькі імгненняў, перш чым Ксенафіліюс зразумеў, што яна, нарэшце, скончыла чытаць, ён адвёў пільны погляд ад акна і прамовіў:
— Ну вось.
— Прашу прабачэння? — перапытыла Герміёна, прыкметна збянтэжыўшыся.
— Гэта — Рэліквіі Смерці, — вымавіў Ксенафіліюс.
Ён падняў пяро з заваленага стала, які стаяў паблізу, і выцягнуў жмуток пергамента, заціснуты між кнігамі.
— Старэйшая Палачка, — вымавіў ён, малюючы вертыкальную лінію на пергаменце.
— Камень Уваскрашэння, — дадаў ён круг па-над лініяй.
— Плашч-Нябачнік, — завяршыў ён, складаючы абедзве фігуры — лінію і круг — у трыкутнік, вымалёўваючы знак, які так інтрыгаваў Герміёну.
— Разам, — вымавіў ён. — Рэліквіі Смеці.
— Але ў казцы не згадваецца выраз “Рэліквіі Смерці”, — сказала Герміёна.
— Ну вядома ж не, — напышліва вымавіў Ксенафіліюс. — Гэта ж дзіцячая казка, якая распавядаецца хутчэй для таго, каб пацешыць, чым для таго, каб даць указанні. Тым не менш, мы — тыя, хто ведае толк у гэтых пытаннях, разумеем, што старажытная гісторыя адсылае да трох прадметаў, або Рэліквій, якія сабраныя разам, могуць зрабіць іх уладальніка гаспадаром Смерці.
Ненадоўга наступіла цішыня, Ксенафіліюс кінуў хуткі погляд у акно. Сонца было ўжо нізка.
— Хутка Луна адшукае досыць Плімпаў, — ціха вымавіў ён.
— Вы кажаце “гаспадар Смерці”… — сказаў Рон.
— Гаспадар, — сказаў Ксенафіліюс, нядбайна размахваючы рукой. — Уладар. Пераможца. Выбірайце той сэнс, які вам падабаецца.
— Але тады… гэта значыць вы маеце на ўвазе… — павольна вымавіла Герміёна, і Гары зразумеў, што яна з цяжкасцю спрабуе схаваць крытычныя ноткі ў сваім голасе. — Што вы верыце, што гэтыя прадметы — гэтыя Рэліквіі — сапраўды існуюць?
Ксенафіліюс зноў прыпадняў бровы.
— Ну вядома.
— Але, — пачала Герміёна, і Гары змог пачуць, што яе стрыманасць пачынае трашчаць па швах, — містэр Лаўгуд, як можаце вы ў гэта верыць?
— Луна распавядала мне пра вас, юная лэдзі, — сказаў у адказ Ксенафіліюс. — Я думаю, вы недурная, але вельмі абмежаваная. Недалёкая. З вузкімі паданнямі.
— Можа быць табе трэба прымерыць той капялюш, Герміёна, — кіўнуў Рон у бок недарэчнага галаўнога ўбору. Яго голас дрыжаў ад ледзь стрымванага смеху.
— Містэр Лаўгуд, — зноў пачала Герміёна. — Мы ўсе ведаем пра існаванне такіх прадметаў, як Плашчы-Нябачнікі, яны рэдкія, але яны існуюць. Але…
— Так, але Трэцяя Рэліквія — гэта сапраўды Плаш-Нябачнік, міс Грэйнджэр! Я ж маю на ўвазе не звычайную дарожную мантыю з накладзеным на яе заклёнам Нябачнасці або абароненую Асляпляльным вядзьмаром або, што таксама сустракаецца, вытканую з валасоў Паўпразрычніка, якія здольныя схаваць адзінага ўладальніка, але з гадамі губляюць уласцівасць нябачнасці. Мы кажам пра плашч, які сапраўды і па-сапраўднаму робіць свайго ўладальніка цалкам нябачным, не губляе магічных уласцівасцяў, забяспечвае сталую, непранікальную абарону, усё роўна якія чары ўздзейнічаюць на яе. Колькі плашЦёў, падобных гэтаму вам давялось бачыць, міс Грэйнджэр?