— Ну тады…
Рон, Герміёна, Фрэд, Джордж, Флёр і Мандангус выпілі. Зелле паразіла іх горла, і яны памяніліся ў твары і пачалі затыхацца. У секунду іх цела пачалі размякчацца і аплываць, як гарачы воск. Мундунгуса выцягнула, Рон, Фрэд і Джордж наадварот — сціскаліся, іх валасы цямнелі, у Герміёны і Флёр правялічыліся аб’ёмы чэрапа.
"Вар’яцкае вока" Аластар Мудзі вельмі бесклапотна прыслабіў завязкі мяшкоў, якія ён прынёс з сабой. І калі ён разагнуўся, перад ім ужо стаяла шэсць Гары Потэраў.
Фрэд і Джордж, звярнуўшыся адно да аднаго, выклікнулі ў адзін голас: — Ваў! Мы аднолькавыя!
— А ты ведаеш, мне, здаецца, што я выглядаю лепш чым ты! — прагаварыў Фрэд, вывучаючы сваё адлюстраванне ў імбрыку.
— Вось яшчэ! — сказала Флёр, вывучаючы сваё адлюстраванне ў дзверцах мікравалновай печы. — Біл, не глядзі на мяне так, я ж клон!
— Так, гэтая адзежа трохі вялікая, тут ёсць меншы памер, — сказаў Мудзі, вывучаючы першы мяшок, — обо наадварот. Не забудзьцеся апрануць акуляры, таксама як раз шэсць штук у кішэні. І калі вы апранецеся, увесь свой багаж вы возьмеце ў іншым мяшку.
Сапраўдны Гары думаў, што гэта самае дзіўнае з убачанага ім раней, хоць ён бачыў нямала дзіўных рэчаў. Ён глядзеў, як шэсць яго копій рыліся ў мяшках, дастаючы адзежу, апранаючы акуляры і прыбіраючы свае рэчы. Ён жадаў іх папытаць выявіць хоць трохі павагі да яго прыватнага жыцця, да яго цела, бо яны пачалі распранацца, нікога не саромеючыся і вывучаючы яго цела, як сваё.
— Я ведаў, што Джыні хлусіла пра татуіроўку, — сказаў Рон, гледзячы на свае голыя грудзі.
— Гары, у цябе сапраўды жудасны зрок, — адзначыла Герміёна, адразу, як толькі апранула акуляры.
Апрануўшыся, ілжэ-Гары выцягнулі з другога мяшка заплечнікі і клеткі з белымі совамі.
— Выдатна, — сказаў Мудзі, аглядаючы сем апранутых, у акулярах, загружаных багажом Гары. — Такім чынам, пары наступныя: Мундунгус ляціць са мной на мятле…
— Чаму гэта я з вамі? — выклікнуў Гары, які стаяў бліжэй усіх да ўваходных дзвярэй.
— Таму што толькі за табой патрэбна вока ды вока! — і чарадзейнае вока намёртва спынілася на Мандангусе. Затым ён працягнуў: — Артур і Фрэд…
— Я — Джордж, — сказаў блізнюк, на якога паказаў Мудзі. — Няўжо вы не можаце адрозніць нас, калі мы Гары?
— Выбач Джордж…
— Да я жартую, на самай справе я — Фрэд…
— Даволі валяць дурня! — прагыркаў Мудзі. — Далей — Джордж або Фрэд хто з вас, чорт пабяры, — з Рэмусам. Міс Дэлякур…
— Я вазьму Флёр на фестрала, — сказаў Біл. — Яна не ў захапленні ад мёцел.
Флёр падышла і ўстала да яго, пасылаючы яму адданы погляд, які Гары спадзяваўся больш ніколі не з’явіцца на яго твары.
— Міс Грэнжэр з Кінгслі, зноў фестрал…
Герміёна выглядала ўпэўненай, паколькі яна ўсміхнулася Кінгслі. Для Гары не было сакрэтам, што Герміёна не вельмі добра кіруе мятлой.
— Гэта азначае, што мы з табой Рон, — радасна выпаліла Тонкс, пастукваючы кружкай па дрэве на якім калыхалася. Рон не быў гэтак жа задаволены як і Герміёна.
— Ну а ты са мной, Гары. Так? — спытаў Хагрыд, трохі ўсхвалявана. — Мы на матацыкле. Ці разумееш, мятлы і фестралы не ватрымоўваюць маю вагу. Не так ужо і шмат народа ездзіла са мной, таму ты сядзеш у брычку.
— Як выдатна. — сказаў Гары не зусім праўдзіва.
— Мы лічым, што Пажыральнікі Смерці чакаюць, што ты паляціш на мятле, — растлумачыў Мудзі, які быццам ведаў, што адчувае Гары. — У Снэйпа было досыць часу, каб распавесці ім усё, што ён ведаў. Так што калі мы раптам натыкнемся на Пажыральнікаў яны, спадзяюся, абяруць таго Гары, які будзе на мятле. Нарэшце ўсё. — ён працягнуў, звязваючы мяшок з рэчамі лжэ-Потэраў і падыходзячы да дзвярэй. — Даю яшчэ тры хвіліны, да таго як мы паляцім. Няма сэнсу зачыняць заднія дзверы — гэта не спыніць Пажыральнікаў Смерці, калі яны прыйдуць. Наперад…
Гары падняў адразу заплечнік, пошуг, і клетку з Хэдвіг і паспяшаўся за астатнімі ў цемру саду.
Са ўсіх бакоў мётлы скакалі ў рукі; Герміёна, з дапамогай Кінгслі ўжо залязала на вялікага чорнага фестрала, Флёр — на іншага, з дапамогай Біла. Хагрыд ужо стаяў напагатове побач са сваім матацыклам, апрануўшы ахоўныя акуляры.
— Гэта што? Матацыкл Сірыюса?
— Ён самы, — адказаў Хагрыд, радасна гледзячы ўніз на Гары, — І ў апошні раз ён быў на ім, Гары, я б мог кіраваць ім адной рукой!
Гары адчуваў сябе абражаным, паколькі сеў ў брычку, ён стаў на парадак ніжэй. Рон усміхнуўся гэтаму, бо Гары нагадаў яму дзіцяці. Гары паклаў у ногі свой заплечнік і мятлу, а клетку заціснуў паміж каленамі. Яму было жудасна няёмка.