— Доліш, аўрор, згадаў, што Потэра не перавязуць да ночы трыццатага, пакуль хлопчыку не споўніцца семнаццаць.
Снэйп усміхаўся.
— Мая крыніца паведаміла мне, што ёсць планы падлажыць ілжывы след. Напэўна, гэта ён і ёсць. Няма сумненняў, што на Доліша накладзены чары Канфундус. Гэта не першы раз. Ён, як ведама, успрымальны да іх.
— Я запэўніваю вас, мой Лорд, Доліш здаваўся цалкам упэўненным, — сказаў Якслі.
— Калі ён быў пад Канфундус, то не дзіўна, што ён быў упэўнены. — І наогул, Якслі, Упраўленне Аўрораў не будзе далей гуляць ніякай ролі ў абароне Гары Потэра. Ордэн лічыць, што мы пракраліся ў Міністэрства.
— Ордэн хоць аб адной рэчы меркаваў правільна, а? — сказаў нізкі мужчына побач з Якслі. Ён хіхікнуў. За ім рушылі ўслед смяшкі ў розных канцах стала.
Вальдэморт не смяяўся. Яго погляд быў накіраваны наверх, на цела, якое марудна вярцелася. Здавалася, ён паглыбіўся ў свае думкі.
— Мой Лорд, — працягваў Якслі. — Доліш упэўнены, што пры перавозцы хлопчыка будуць выкарыстоўваць усіх аўрораў…
Вальдэморт падняў шырокую белую руку, і Якслі адразу змоўк, пакрыўджана сочачы, як Вальдэморт ізноў звярнуўся да Снэйпа.
— Дзе яны затым збіраюцца схаваць хлопчыка?
— У доме аднога з Ордэна, — сказаў Снэйп. — Паводле крыніцы, месцу надалі разнастайную абарону, якую толькі можа забяспечыць Ордэн і Міністэрства. Я думаю, што ёсць мала шанцаў на яго захоп, як толькі ён апынецца там, мой Лорд, калі вядома Міністэрства не будзе нашым да наступнай суботы. Гэта дало б нам магчымасць знайсці і знішчыць досыць чар, каб прарвацца праз астатнія.
— Ну, Якслі? — Вальдэморт звярнуўся да іншага канца стала. Свет каміна дзіўна ўспыхваў у яго чырвоных вачах. — Міністэрства будз нашым да наступнай суботы?
Усе галовы яшчэ раз павярнуліся. Якслі выпрастаў плечы.
— Мой Лорд, па гэтым пытанні ў мяне ёсць добрыя навіны. Я — з цяжкасцю і пасля прыкладання вялікіх намаганняў — змог паспяхова накласці заклен Імперыюс на Піюса Цікнэса .
Многія з тых, хто сядзеў побач з Якслі, былі ўражаны: яго сусед, Долахаў, мужчына з выцягнутым, скасабочаным тварам, папляскаў яго па спіне.
— Гэта — пачатак, — сказаў Вальдэморт. — Але Цікнэс — толькі адзін чалавек. Скрымджэр павінен быць акружаны нашымі людзьмі перш, чым я распачну дзейнічаць. Адзін няўдалы замах на жыццё міністра адкіне мяне ў пачатак доўгага шляху.
— Так, мой Лорд, гэта праўда. Але вы ведаеце, што як кіраўнік дэпартамента Забеспячэння Магічнага Правапарадку, Цікнэс мае рэгулярны кантакт не толькі з міністрам, але таксама і з кіраўнікамі ўсіх іншых аддзелаў Міністэрства. Я думаю зараз, калі пад нашым кантролем такі высакапастаўлены чыноўнік, захапіць іншых будзе лёгка. А затым яны могуць супрацоўнічаць, каб скінуць Скрымджэра.
— Пакуль наш сябар Цікнэс не выяўлены да таго, як ён перацягне астатніх, — сказаў Вальдэморт. — Ва ўсякім разе, застаецца малаверагодным, што Міністэрства стане маім да наступнай суботы. Калі мы не можам чапаць хлапчука ў яго прытулку, то мы зробім гэта, калі ён будзе пераязджаць.
— У нас тут перавага, мой Лорд, — вымавіў Якслі, які, здавалася, наладзіўся атрымаць ухваленне. — У нас ёсць некалькі чалавек у дэпартаменце Магічнага Транспарта. Калі Потэр трансгрэсуе або выкарыстае Лятучую Сетку, мы неадкладна даведаемся аб гэтым.
— Ён не скарыстаецца гэтым, — сказаў Снэйп. — Ордэн сцеражэцца любога віду транспарта, які кіруе або рэгулюе Міністэрства. Яны падазраюць усе, што звязана з Міністэрствам.
— Тым лепш, — сказаў Вальдэморт. — Ён павінен будзе перамяшчацца ў адкрытую. Безумоўна будзе лягчэй захапіць.
Вальдэморт ізноў паглядзеў на цела, якое марудна верцелася, перад тым як працягнуў:
— Я асабіста займуся хлапчуком. З-за яго адбылося задужа шмат памылак. Некаторыя з іх былі маімі. Сваім жыццём Потэр абавязаны ў большай ступені маім памылкам, а не сваім Трыюмфам.
Кампанія за сталом глядзела на Вальдэморта са страхам. Кожны з іх баяўся быць абвінавачаным у задужа доўгім існаванні Гары Потэра. Вальдэморт, здавалася, гаварыў сам з сабой, звяртаючыся толькі да цела, якое вісела без прытомнасці.
— Я быў неакуратным. Я не скарыстаўся паспяховымі шанцамі, і таму ўсе мае лепшыя планы ішлі па ветру. Але зараз я ведаю лепш. Я разумею тыя рэчы, якія не разумеў раней. Я павінен быць тым, хто заб’е Гары Потэра. І я буду.
На гэтых словах, як адказ на іх, неспадзявана раздаўся жудасны енк, зацянушыся крык пакуты і болі. Многія за сталом уражана паглядзелі ўніз, так як гук здавалася, зыходзіў у іх з-пад ног.
— Галахвост , — сказаў Вальдэморт, не змяняючы свайму ціхаму ўдумліваму тону і не зводзячы погляду з цела. — Няўжо я не гаварыў з табой аб утрымліванні нашага вязня ў цішыне.