Люпін прымусіў Гары адчуць сябе дурным, хоць у ім яшчэ засталася крыха абурэння.
— Я не жадаю перамагаць, забіваючы людзей на маім шляху толькі таму, што яны там апынуліся, — сказаў Гары. — Так паступае Вальдэморт.
Увага Люпіна была згублена. Нарэшце, паспяхова праціснуўшыся ў дзверы, Хагрыд прысеў на крэсла, але яно зламалася пад ім. Не звяртаючы ўвагі на збянтэжальныя вокханні і выбачэнні, Гары зноў звярнуўся да Люпіну.
— З Джорджам усё будзе ў парадку?
Уся злосць Люпіна на Гары, здавалася, патанула ў гэтым пытанні.
— Я спадзяюся, хоць няма нівднага шанцу аднавіць яго вуха…
Раптам раздаўся гук звонку. Люпін выбег праз чорны ход. Гары, пераскочыўшы праз ногі Хагрыда, таксама паспяшаўся ў двор.
Дзве фігуры матэрыялізаваліся ў двары, і наколькі Гары іх апазнаў, гэта была Герміёна, якая ўжо вярнулася ў сваё нармалёвае аблічча, і Кінгслі, якія абодва сціскалі пагнутую вешалку. Герміёна кінулася да Гары і абняла яго, але Кінгслі не выявіў ніякай радасці пры сустрэчы. Праз плячо Герміёны Гары ўбачыў, што той падняў сваю палачку і прыставіў яе да грудзей Люпіна.
— Апошнія словы, якія сказаў нам двоім Альбус Дамблдор?
— Гары — гэта наша лепшая надзея. Давярайце яму, — спакойна адказаў Люпін.
Кінгслі накараваў сваю палачку на Гары, але Люпін выклікнуў:
Гэта ён. Я праверыў!
— Добра, добра, — вымавіў Кінгслі, прыбіраючы палачку зваротна ў кішэнь плашча. — Але хтосьці здрадзіў нас! Яны ведалі, яны ведалі, што гэта здарыцца сёння!
— Падобна на то, — адказаў Люпін, — але, відавочна, яны не здагадваліся, што будзе сямёра Гары.
— Малое суцяшэнне! — прагыркаў Кінгслі.
— Хто яшчэ вярнуўся?
— Толькі Гары, Хагрыд, Джордж і я.
Герміёна прыдушыла стогн, прычыніўшы рот рукой
— Што з вамі адбылося? — спытаў Люпін у Кінгслі.
— Нас пераследвалі пяцёра, параненыя двое, магчыма, адзін забіты, — адказваў Кінгслі, — і мы бачылі Самі-Ведаеце-Каго, ён далучыўся да пераследу на паўдарогі, але знік даволі хутка. Рэмус, ён можа…
— Лятаць, — працягнуў Гары. — Я таксама яго бачыў, ён накіроўваўся за намі з Хагрыдам.
— Дык вось чаму ён знік, ён гнаўся за вамі! — выклікнуў Кінгслі. —Я не мог зразумець, чаму ён схаваўся. Але што прымусіла яго змяніць цэль?
— Гары павёў сябе занадта ветліва са Стэнам Шанпайкам, — адказаў Люпін.
— Стэн? — паўтарыла Герміёна. — Але я думала, ён у Азкабане?
Кінгслі бязрадасна засмяяўся.
— Герміёна, там відавочна былі масавыя ўцёкі, пра якіх Міністэрства прымусілі маўчаць. Але што здарылася з вамі, Рэмус? Дзе Джордж?
— Ён страціў вуха, — адказаў Люпін.
— Страціў…? — ускрыкнула Герміёна.
— Справа рук Снэйпа, — адказаў Люпін.
— Снэйпа? — крыкнуў Гары. — Вы не сказалі…
— Ён страціў каптур у пагоне, Сектумсемпра заўсёды была спецыялізацыяй Снэйпа. Я б жадаў сказаць, што адквітаўся яму за гэта, але ўсё, што я змог зрабіць — гэта ўтрымаць Джорджа на мятле пасля ранення, ён страціў занадта шмат крыві.
Настуупіла цішыня, калі яны чацвёра паглядзелі на неба. Не было ніякіх прыкмет руху. Зоркі былі рассыпаныя па небе, немігатлівыя, абыякавыя, незацененыя сябрамі. Дзе цяпер Рон? Дзе Фрэд і містэр Уізлі? Дзе Біл, Флёр, Тонкс, Мудзі і Мундунгус?
— Гары складзі нам кампанію! — хрыпла пазваў Хагрыд з дзвярэй, у якіх ён зноў затрымаўся. Цешачыся таму, што хоць што-небудзь можна зрабіць, Гары дапамог яму вызваліцца, а потым мінуў праз пустую кухню ў гасціную, дзе побач з Джорджам сядзелі місіс Уізлі і Джыні. Місіс Уізлі ужо спыніла яго крывацёк, і пад святлом лямпы, Гары ўбачыў адтуліну на месцы вуха Джорджа.
— Як ён?
Місіс Уізлі паглядзела вакол і адказала:
— Я не магу выгадаваць яму вуха, мабыць нейкая Цёмная Магія. Але ўсё магло быць куды горш… Ён жывы.
— Да ўж, — уздыхнуў Гары. — Слава Богу.
— Па-мойму я чула кагосьці яшчэ ў двары? — спытала Джыні.
— Герміёна і Кінгслі, — адказаў Гары.
— Якое шчасце, — прашаптала Джыні. Яны паглядзелі адно на аднаго. Гары хацелася абняць яе, пагладзіць; яго нават не хвалявалі рэакцыя місіс Уізлі. Але перш чым ён паддаўся сваім жаданням, на кухні раздаўся аглушальны трэск.
— Я дакажу табе хто я, Кінгслі, пасля таго, як убачу свайго сына, а цяпер сыдзі з дарогі, калі ты ведаеш, што для цябе будзе лепш!
Гары ніколі не чуў містэра Уізлі ў такім тоне. Ён уварваўся ў гасціную; яго лысіна бліскацела ад поту, акуляры сядзелі на насу крыва, Фрэд стаяў акурат ззаду яго, абодва жудасна бледныя, але цэлыя.