Тут у яго ледзь не ўрэзаўся Нэвіл. Ён з кімсці яшчэ ўносіў у замак цела. Гары зірнуў уніз і адчуў тупы ўдар па жываце: Колін Крыві, хоць ён быў непаўналетнім, але, мусіць, прабраўся ў замак, як гэта зрабілі Малфой, Крэб і Гойл. Мёртвы ён здаваўся яшчэ менш.
— Ведаеш што? Я магу зладзіцца адзін, Нэвіл, — сказаў Олівер Вуд, і паклаў Коліна на плячо, як пажарнік, і занёс у Вялікую Залу.
Нэвіл на секунду абапёрся на праём і выцер лоб рукой. Ён быў падобны на старога. Затым ён зноў накіраваўся ў цемру, за новымі целамі.
Гары кінуў погляд назад на ўваход у Вялікую Залу. Вакол рухаліся людзі, спрабуючы суцешыць адзін аднаго, пілі, схіляліся над мёртвымі, але Гары так і не ўбачыў нікога з блізкіх, ні намёку на Герміёну, Рона, Джыні, іншых Уізлі, Луну. Ён адчуваў, што аддаў бы ўвесь свой пакінуты час, дзеля аднаго погляду на іх; але хапіла б ў яго перастаць глядзець? Ужо лепш так.
Ён накіраваўся па прыступках уніз у цемру. Было дзесьці а чацьвёртай раніцы, і трунная цішыня стварала уражанне, быццам яны затаілі дыханне, у чаканні ўбачыць тое, што ён павінен быў зрабіць.
Гары зрушыўся да Нэвілу, які скланіўся над іншым целам.
— Нэвіл.
— Божа, Гары, ты мне ледзь сардэчны прыступ не ўстроіў!
Гары зняў плашч: думка падысці да яго з ніадкуль, нарадзілася з жадання цалкам упэўніцца ў гэтым.
— Куды ты накіраваўся адзін? — спытаў здзіўлена Нэвіл.
— Гэта частка плану, — сказаў Гары. — Мне трэба сёе-тое зрабіць. Слухай Нэвіл…
— Гары! — Нэвіл раптам стаў спалоханым. — Гары, ты ж не збіраешся здацца?
— Не, — проста зманіў Гары. — Вядома, не… Гэта сёе-тое іншае. Але мне трэба знікнуць на некаторы час. Ты ведаеш змяю Вальдэморта, Нэвіл? У яго велізарная змяя… ён заве яе Наджыні.
— Так, я чуў… І што з ёй?
— Яе трэба забіць. Рон і Герміёна ведаюць, але проста калі яны…
Жах гэтай магчымасці на момант перахапіў яго дыханне, што ён не мог дамовіць. Але ён зноў пахістаўся: гэта было вырашальным, ён павінен быць такім як Дамблдор, захоўваць халодны розум, упэўнівацца што ёсць запасныя варыянты, іншыя, хто зможа працягнуць. Дамблдор памёр, ведаючы, што тры чалавека яшчэ ведаюць пра Хоркурксы, зараз месца Гары павінен заняць Нэвіл: зноў у тайну будуць прысвечаны трое.
— Проста калі яны будуць занятыя, у цябе будзе шанец.
— Забіць змяю?
— Забіць змяю, — паўтарыў Гары.
— Дабра, Гары. Ты ж ў парадку?
— Са мной усё нармалёва. Дзякуй, Нэвіл.
Але толькі Гары зрушыўся, Нэвіл схапіў яго за руку.
— Мы ўсе збіраемся працягваць бітву. Ты ведаеш аб гэтым?
— Так, я…
Задушлівае пачуццё паглынула канец фразы; ён не зможа працягнуць. Нэвіл, здавалася, нічога не заўважыў. Ён папляскаў Гары па плячу, адпускаючы яго і пайшоў проч, шукаць яшчэ цела.
Гары зноў накінуў плашч і пайшоў. Недалёка наперадзе рухаўся хтосьці яшчэ, схіляючыся над іншым ляжалым на зямлі целам. У кроку ад яе ён зразумеў, што гэта Джыні.
Ён спыніўся. Яна наблізілася да дзяўчынкі, якая клікала маму.
— Усё добра, — вымавіла Джыні. — Усё добра, зараз мы занясем цябе ўнутр.
— Але я жадаю дадому, — прашаптала дзяўчынка. — Я больш не жадаю дзерціся! — Я ведаю, — сказала Джыні, яе голас зрываўсся. — Усё будзе добра.
Па целе Гары прабегла халодная дрыготка. Ён жадаў закрычаць скрозь ноч, жадаў, каб Джыні ведала, што ён тут, жадаў каб яна ведала куды ён збіраўся. Ён жадаў каб яго спынілі, пацягнулі назад, адправілі дадому...
Але ён ужо дома. Хогвартс быў першай і лепшай хатай якую ён калі-небудзь ведаў. Ён, Вальдэморт, Снэйп — кінутыя хлопчыкі — усе знайшлі сваю хату тут.
Джыні стаяла на каленах перад параненай дзяўчынкай, трымаючы яе за руку. З велізарным высілкам Гары прымусіў сябе рухацца. Яму нават здалося, што ён бачыў як Джыні азірнулася, калі ён праходзіў міма, і задаўся пытаннем, ці адчула яна кагосьці, які прайшоў паблізу, але ён не сказаў ні слва, і не азірнуўся назад.
У цемры вымалёўвалася халупа Хагрыда. У ёй не было ні святла, ні гукаў Фанга, які скрабецца ў дзверы, ні яго брэху. Усе гэтыя візіты да Хагрыду, паблесківання меднага імбрычка на агні, каменныя пірагі і гіганцкія чарвякі, яго велізарны барадаты твар, Рон, які адрыгваў смаўжоў, Герміёна, якая дапамагае яму выратаваць Норберта.
Ён працягваў рухацца, дайшоў да ўскрайка лесу і спыніўся. Натоўп Дэментараў слізгаў сярод дрэў; ён адчуваў іх холад, і не быў упэўнены што хможа шчасна мінуць праз іх. У яго больш не было сіл на Патронуса. Ён больш не мог стрымліваць свой страх. Але пасля ўсяго гэтага, ён не мог так проста памерці. Кожная секунда, пакуль ён удыхаў пах траў, халоднае паветра на твару было неацэным: думаць аб тым, што у людзей ёсць цэлыя гады, час каб растрачваць яго марна, шмат часу які цягнецца так доўга, а ён чапляецца за кожную секунду. У гэты час ён думаў, што ён не зможа працягваць ісці, і ведаў, што ён павінен. Доўгая гульня скончана, Снітч злоўлены, час спускацца…