— НЕ СМЕЙ ЧАПАЦЬ МАЮ ДАЧКУ, КУРВА!
Місіс Уізлі імчалася на дапамогу да Джыні, скідаючы на хаду мантыю, каб вызваліць рукі. Белатрыса развярнулася і разрагаталася, убачыўшы свайго новага суперніка.
— ПРЭЧ З ДАРОГІ! — крыкнула місіс Уізлі тром дзяўчынам і сустрэлася тварам да твара з Белатрысай. Гары з жахам і захапленнем назіраў, як майстэрска місіс Уізлі варочала палачкай. Усмешка хутка сышла з твару Белатрысы Лестранж, іі з яе горла вырвалася гырканне. Выбліскі святла выляталі з абедзвюх палачак, і неўзабаве падлога пад чараўніцамі ўздыбілася і парэпалася. Абедзве жанчыны ваявалі да смерці.
— Не! — пракрычала місіс Уізлі, калі некалькі студэнтаў паспяшаліся ёй на дапамогу. — Адыдзіце! Адыдзіце! Яна мая!
Сотні чалавек зараз адступілі да сцен залы і назіралі за двума смяротнымі паядынкамі паміж Вальдэмортам і яго супернікамі і паміж Белатрысай і Молі. Гары працягваў заствацца нябачным, раздзіраючыся паміж жаданнем атакаваць або абараніць, і ў той жа час баяўся, ўто пры гэтым можа папакутаваць зто-небудзь нявінны.
— Што здарыцца з тваімі дзеткамі, калі я цябе заб’ю? — з’едліва сказала Белатрыса, гледзячы на Молі вар’яцкімі вачамі, умела адскокваючы ад накіраваных на яе заклёнаў. — Што з імі будзе, калі матуля адправіцца туды ж, куды ўжо адправіўся Фрэдзі?
— Ты-Больш-Ніколі-Не-Дакранешся-Да-Нашых-Дзяцей! — адчаканіла ў адказ місіс Уізлі.
Белатрыса разрагаталася тым жа невясёлым смехам, якім засмяяўся яе брат Сірыюс перад тым, як знік у Арцы, і тут Гары нечакана зразумеў, што адбылося імгненнем раней да гэтага: заклён Молі праляцеў пад рукой Белатрысы і ўразіў яе прама ў грудзі. Усмешка застыгла на твару ведзьмы, яна здзіўлена вытарашчыла вочы. Здавалася, на нейкую дзель імгнення яна зразумела, што толькі што здарылася, затым звалілася на падлогу. Па натоўпу поруч сцен пракаціўся шум, Вальдэморт закрычаў.
Далей дзеяннні разгортваліся для Гары, як у запаволенай здымцы: Вальдэморт, раз’юшаны стратай свайго самага вернага паплечніка з такой сілай запусціў заклёнам у МакГонагалл, Кінгслі і Слагхорна, што тыя адляцелі назад, круцячыся і куляючыся ў паветры. Затым Цёмны Лорд звярнуўся да Молі Уізлі і накіраваў на яе сваю палачку.
— Пратэга! — што было сіл закрычаў Гары, і пасярод залы ўсталяваўся нябачны шчыт, які закрываў місіс Уізлі ад заклёнаў Вальдэморта. Той стаў аглядацца па баках, каб зразумець, хто асмеліўся заступіць яму дарогу. Гары зняў Плашч-Нябачнік.
— Я не жадаю, каб мне хто-небудзь дапамагаў, — гучна сказаў Гары. Наступіла цішыня і яго голас гучаў падобна горну. — Усё павінна адбывацца менавіта так. Я павінен гэта зрабіць сам.
Вальдэморт сыкнуў:
— На самай справе ён лічыць зусім па-іншаму. Кім, як шчытом, ты збіраешся скарыстацца сёння, Потэр?
— Нікім, — спакойна адказаў Гары. — Усе Хоркурксы знішчаны. Цяпер толькі я і ты. Ні адзін не можа жыць, пакуль жывы іншы, і сёння адзін з нас растанецца з жыццём…
— Адзін з нас? — усміхнуўся Вальдэморт. Усё яго цела напружалася, крывавага колера вочы, не маргаючы, глядзелі на Гары. У гэты момант ён нагадваў змяю, гатовую да смяротнага кідку. — Ты, мусіць, лічыш што гэта будзеш менавіта ты, хлапчук. Які выпадкова застаўся жывы, і якім потым маніпуляваў Дамблдор?
— Выпадкова? Ты думаеш, што смерць маці ў імя майго жыцця было выпадковасцю? — спытаў Гары. Яны хадзілі па крузе, утаропіўшыся адно ў аднаго вачыма, і для Гары ў дадзены момат не існавала нічога, акрамя вачэй Вальдэморта. — Або выпадковасцю было тое, што я вырашыў змагацца на тых могілках? Або я выпадкова не абараняў сябе сёння і застаўся пасля гэтага жывы, каб зноў біцца з табой?
— Усё гэта выпадковые супадзенні! — закрычаў Вальдэморт, але не напаў на Гары. Натоўп. Які атачаў іх, быў нібы падвержаныя заклёнам замарожвае. Усе некалькі сотняў чалавек у зале стаялі нерухома і, здавалася, нават не дыхалі. — Выпадак і шчаслівы збег абставін, не больш, а таксама вялікая колькасць людзей, за спінамі якіх ты хаваўся, дазваляючы ім памерці замест цябе!
— Сёння ты больш нікога не заб’еш! — сказаў Гары. Яны працягвалі апісваць круг у цэнтры залы, працягваючы гэты двубой вачамі, зялёныя супраць чырвоных. — Ты проста не зможаш забіць каго-небудзь зноў. Ты не разумееш? Я быў гатоў сёння памерці за ўсіх гэтых людзей…
— Але ты не памёр!
— Я жадаў,але гэтага не адбылося. Я паўтарыў тое, што калісьці зрабіла мая маці. Я абараніў іх ад цябе. Няўжо ты не заўважыў, што ні адзін з тваіх заклёнаў не вырабіў ім вялікай шкды? Ты не можаш прычыніць ім боль? Ты нават не зможаш ні да каго з іх дакрануцца. Ты не вучышся на ўласных памылках, Рэдл, ці не так?