— Дзякуй, — выклікнула місіс Уізлі, — за нашых сыноў.
— Не паводзь сябе дурна, Молі. — усміхнулася Тонкс.
— Як Джордж? — спытаў Люпін.
— А што з ім не так? — адразу спытаў Рон.
— Ён пазбавіўся…
Але канчатак прапановы місіс Уізлі патанула ў шуме. Фестрал прызямліўся недалёка ад іх. Біл і Флёр спусціліся з яго спіны, змёрзлыя, але цэлыя.
— Біл! Слава Богу! Слава Богу… Місіс Уізлі падбегла да яго, але іх абдымкі былі нядбайнымі. Паглядзеўшы прама на бацьку, Біл выдушыў: — Мудзі загінуў.
Ніхто нічога не сказаў, ніхто не паварушыўся. Гары адчуў, як нешта ўнутры яго звалілася, правалілася пад зямлю, пакінула назаўжды.
— Мы бачылі гэта, — працягнуў Біл. Флёр кіўнула, слёзы на яе шчоках бліскацелі ад святла, якое ішло з вокнаў кухні. — Гэта здарылася адразу пасля таго, як мы разарвалі круг: Вар’яцкае Вока і Мундугус былі побач з намі, яны таксама накіроўваліся на поўнач, Вальдэморт… ён можа лятаць… ён рухаўся прама на іх. Мундугус запанікаваў, я чуў, як ён заплакаў, Вар’яцкае Вока спрабаваў яго спыніць, але ён апарыяваў. Вальдэморт бросіў у Вар’яцкага Вока заклёнам прама ў твар, ён зваліўсяз мятлы… Мы нічога не маглі зрабіць, нічога… паўтузіна іх пераследвала нас…
У Біла надламаўся голас.
-Вядома, вы нічога не маглі зрабіць, — вымавіў Люпін.
Яны стаялі і глядзелі адно на аднаго. Гары не мог спакойна ўсвядоміць, што здарылася. Мудзі мёртвы; гэтага не можа быць… Мудзі, такі жорсткі, такі адважны, ён заўсёды ратаваўся… Здаецца, усе нарэшце зразумелі што здарылася, хоць ніхто нічога і не вымавіў. Больш не было сэнсу чакаць у двары, і цішыню парушылі місіс і містэр Уізлі, якія вярнуліся ў Нару, у гасціную. Дзе Фрэд і Джордж смяяліся разам.
— Што адбылося: — спытаў Фрэд, убачыўшы іх твары, як толькі яны ўвайшлі. — Што здарылася? Хто...?
— Вар’яцкае Вока, — вымавіў містэр Уізлі. — Загінуў.
На тварах двайнят адлюстраваўся шок. Ніхто зараз не разумеў, што трэба рабіць. Тонкс ціха плакала поруч серванта. Гары ведаў, што менавіта Мудзі адабраў яе кальсьці, яна была яго любіміцай у Міністэртве Магіі. Хагрыд, які сядзеў на палу у кухні, зачыніў вочы, абапёршыся на шафу. Біл увайшоў з бакавых дзвярэй і паставіў бутэльку агністага віскі і некалькі шклянак.
— Вось, — сказаў ён і, дастаўшы палачку, наліў з бутэлькі дванаццаць шклянак для кожнага з прысутных. — За Мудзі.
— За Мудзі, — падхапілі ўсе, і выпілі.
— За Мудзі, — ікаючы, вымавіў Гары трохі пазней.
Агністае віскі палілося па яго горлы. Ён адчуў, як нешта ўнутры яго разгараецца, з’яўляецца нерэальнасці адбывалага і нешта, падобнае на адвагу.
— Так Мундугус дэзапарыяваў? — спытаў Люпін, выпіўшы сваю шклянку адным з першых.
Атмасфера змянілася ў імгненне. Усе напружыліся, паглядзеўшы на Люпіна, чакаючы працягу і, як здалося Гары, баяліся таго, што яны могуць пачуць.
— Я ведаю, пра што ты думаеш, — адказаў Біл, — я таксама аб гэтым думаў, калі мы вярталіся зваротна, таму што ўсё выглядала так, быццам яны чакалі нас, ці не так? Але Мундугус не мог здрадзіць нам. Ён не ведаў, што будзе сем Потэраў, гэта здзівіла яго, калі мы гэта абмяркоўвалі, і, на выпадак, калі ты забыўся, Мундугус — трохі ашуканец. Чаму ён не сказаў ім аб існавалай перашкодзе? Я думаю, Мундугус запанікаваў, гэта відавочна. Ён наогул не жадаў удзельнічаць, Вар’яцкае Вока вымусіў яго, а Вальдэморт насоўваўся прама на іх. Гэта любога прымусіць занервавацца.
— Самі-Ведаеце-Хто абраў менавіта Мудзі, як той і чакаў, — чмыхнла Тонкс. — Вар’яцкае Вока казаў, што Самі-Ведаеце-Хто будзе чакаць сучаснага Гары менавіта ў пары з самым дасведчаным Аўрорам. Ён напаў на Мудзі, а калі Мундугус знік, Самі-Ведаеце-Хто пагнаўся за Кінгслі…
— Так, гэта ўсё добра зразумела, — адклікалася Флёр. — Але дагэтуль ніхто не растлумачыў, як яны маглі ведаць, што Гары будзе пераязджаць сёння. Хтосьці здраднік. Хтосьці распавёў, што гэта адбудзецца сёння. Гэта адзінае тлумачэнне таму, што яны ведалі не толькі дату, але і ўвесь план.
Яна абвяла ўсіх поглядам, слёзы дагэтуль бліскацелі на яе выдатным твары, і ніхто не вырашыўся спрачацца з ёй. Ніхто не мог. Адзіным гукам, які раздзіраў цішыню, быў Хагрыд, які ікаў за шафай. Гары паглядзеў на Хагрыда, які сёння рызыкаваў сваім жыццём, каб выратаваць жыццё Гары… Хагрыд, якога ён любіў, якому давяраў, якога аднойчы абдурыў Вальдэморт і падсунуў яму драконава яйка…
— Не, — гучна сказаў Гары, і ўсе здзіўлена паглядзелі на яго. Агністае віскі, падобна, умацавала яго голас. — Я жадаю сказаць.. калі хтосьці здзейсніў памылку і пра штосьці прагаварыўся, я ведаю, што гэта зроблена не адмыслова. Гэта не яго віна, — вымавіў ён ізноў трохі гучней свайго звычайнага голасу… — Мы павінны давяраць адзін аднаму. Я давяраю вам усім, і я не веру, што хто-небудзь у гэтым пакоі здрадзіў мяне.