— Так, сапраўды, — сказаў Гары. — Пэўна, ты маеш рацыю. Але перш, чым ты вырашыш забіць мяне, я параіў бы табе падумаць аб тым, што ты зрабіў… Падумай і паспрабуй хоць трохі раскаяцца, Рэдл…
— Што гэта ты такое кажаш?
Нішто з раней вымаўленага Гары не зрабіла на Вальдэморта такога ўражання. Калі раней ён усё успрымаў з усмешкай, то зараз яго вочы ператварыліся ў вузкія шчылінкі, а скура вакол іх збялела.
— Гэта твой апошні шанец, — адказаў Гары. — Гэта ўсё, што табе засталося… Я бачыў цябе ў іншым святле… Калі б ты быў чалавекам… Так што паспрабуй раскаяцца…
— Ды як ты смееш… — зноў прагаварыў Вальдэморт.
— Смею, — зноўў паўтарыў Гары, — таму што план Дамблдора не мае адносін да мяне, ён мае стаўленне да цябе, Рэдл.
Рука Вальдэморта, у якой ён трымаў Старэйшую палачку, затрэслася, Гары мацней сціснуў у пальцах палачку Драка. Ён ведаў, рашучы момант ужо хутка наступіць.
— Гэта палачка ў тваіх руках працуе няправільна, таму што ты забіў не таго чалавека. Сэверус Снэйп ніколі не быў яе праўдзівым уладальнікам. Ён не перамагаў Дамблдора.
— Ён забіў…
— Ты што, зусім мяне не слухаеш? Снэйп не парамагаў Дамблдора! Смерць Дамблдора была дамоўленасцю паміж ім і Снэйпам! Дамблдор намерваўся памерці непераможаным, як апошні ўладальнік палачкі! Калі б ўсё пайшло па плану, то ўлада памерла б разам з ім, таму што ніхто б ніхто не адабраў яе ў яго сілай!
— Але ў такім выпадку, Потэр, Дамблдор сам аддаў мне яе! — саманадзейна ўсміхнуўся Вальдэморт. — Я выкраў палачку з магілы яе апошняга ўладальніка! Я забраў яе супраць яго волі, так што ўлада палачкі перайшла да мяне!
— Да цябе так і не дайшло, ці не так, Рэдл? Проста ўладанне палачкай не дае табе нічога! Ты можаш трымаць яе ў руках, карыстацца ёю, але ад гэтага яна не будзе тваёй. Ты чуў, што заўсёды казаў Алівандэр: “Палачка выбірае чараўніка…”? Старэйшая Палачка абрала новага ўладальніка да таго, як Дамблдор памёр, таго, хто ніколі на яе нават не прэтэндаваў. Новы ўладальнік палачкі ўзяў яе з рук Дамблдора супраць яго волі, сам не разумеючы, што робіць, або нават не мяркуючы, што ў яго рукі патрапіла самая небяспечная палачка ў міры…
Вальдэморт часта задыхаў, і Гары ведаў, што развязка ўжо набліжаецца. Ён адчуваў, як напруга ў палачцы, якая яму ў твар, узрастае з кожнай секунды.
— Сапраўдным ўладнікам палачкі быў Драка Малфой.
Узрушаны Вальдэморт на імгненне збляднеў, але затым зноў узяў сябе ў рукі.
— Але якое гэта мае значэнне? — Мягка прагаварыў ён. Нават калі ты маеш рацыю, Потэр, для цябе і для мяне зараз няма ніякай розніцы. У цябе ўжо ўсё роўна больш няма палачкі з пяром феніікса. Уся справа зараз упіраецца ва ўменне весьці двубой… і пасля таго, як я заб’ю цябе, я вазьмуся за Драка Малфоя…
— Ты спазніўся, — адказаў Гары. — Ты выпусціў свой шанец. Я разабраўся з Драка першым, некалькі тыдняў таму. Я забраў у яго яго палачку.
Гары тузануў палачку, зробленую з галінкі глогу, усе погляды ў зале зараз былі прыкаваныя да яе.
— Зараз усё зводзіцца да яе, ці не? — прашаптаў Гары. — Палачка, якая зараз знаходзіцца ў тваёй руцэ, ведае, што яе апошні гаспадар быў атакаваны з дапамогай Заклёна Раззбраення? Таму што калі гэта так…. То тады я з’яўляюся сапраўдным ўладальнікам Старэйшай Палачкі.
На зачараваным небасхіле Вялікай Залы раптам шуганула пунсовага світанкам, калі першы прамень узыходзячага сонца, вызірнуў з-за падваконніка аднаго з блізкіх вокнаў. Святло асвяціла іх твары, ператварыўшы твар Вальдэморта ў адно суцэльнае яркая пляма. Гары пачуў, як высокі голас Вальдэморта вымавіў заклён, і сам закрычаў у адказ:
— Авада Кэдаўра!
— Экспеліярмус!
Раздаўся аглушальны выбух, падобны стрэлу з артылерыйскай прылады, і ў месцы, дзе сустрэліся заклёны рассыпаўся сноп залатых іскраў. Гары ўбачыў, як Старэйшая Палачка ўзляцела высока ўверх, цямнеючы на фоне ўзыходу, выгнулася падобна шыі Наджыні і пачала апускацца да свайго ўладальніка, да таго, каго забіць не магла, таго, хто цяпер стаў паўнапраўным яе ўладальнікам. Гары, з уменнем лаўца, злавіў палачку вольнай рукой, у той час як Вальдэморт ужо падаў на спіну, распластаўшы рукі і закаціўшы вочы. Том Рэдл скончыў свой зямны шлях. Яго бязвольнае цела зморшчылася і паменшылася. Твар стаў знежывелым і безуважным. Вальдэморт быў мёртвы, насцігнуты сваім уласным заклёнам, а Гары стаяў, трымаючы абедзьве палачкі ў сваіх руках і пільна ўзіраючыся ў рэшткі пераможанага ворага.