Гаргулля, якая ахоўвала ўваход у кабінет дырэктара школы, была адсунута ў бок, трохі перакошаная і выглядала трохі ўзрушанай, відавочна ад выпіўкі. Гары нават задаўся пытанне, ці зможа яна ў такім стане адрозніваць паролі.
— Мы можам падняцца? — спытаў ён у гаргуллі.
— Праходзіце, — праенчыла статуя.
Яны пералезлі праз яе і па спіральнай лесвіцэ зрушыліся ўверх. Наверсе Гары адчыніў дзверы. Ён паспеў мімаходам заўважыць Вір Памяці на стале, там жа, дзе ён яго пакінуў, як раптам неверагодны шум прымусіў яго ўскрыкнуць і падумаць аб заклёнах, вяртанні Пажыральнікаў Смерці і ўваскрашэння Вальдэморта… Але гэта былі ўсяго толькі бурныя авацыі. Са ўсіх сцен кабінета былыя дырэктары і дырэктрысы школы апладыявалі яму стоячы, махалі яму капялюшамі, у асобных выпадках — парыкамі, паціскалі адзін аднаму рукі праз рамы і танчылі у намаляваных крэслах, у якіх яны; Дыпіс Дэрвент, не саромеючыся плакаў, Дэкстар Фортэскью ўзмахіваў сваёй слыхавой трубкай, Фінеас Нігелус высокім тонкім галаском выкрыкваў лозунгі: “Факультэт Слізэрына таксама уклаў сваё ўкладанне ў агульную перамогу! Не забывайце аб гэтым!”
Але гледзячы на ўсё гэта багацце каларытных твараў, толькі адна карціна прыкавала да сабе погляд Гары — самы вялікі партрэт у кабінеце, на якім мужчына стаяў акурат за спінкай дырэктарскага крэсла. На ім былі акуляры з лінзамі ў выглядзе паўмесяца, з-пад якіх па шкоках цяклі слёзы, якія знікалі затым ў доўгай сівой барадзе. Ад яго зыходзіла столькі гонару і падзякі, што яны напоўнілі душу Гары такім жа бальзамам, як і песня фенікса.
Нарэшце, Гары падняў рукі, і партрэты паважна замоўклі, шчасліва ўсміхаючыся і абціраючы вочы, чакаючы, што ён ім скажа. Аднак, сваю прамову Гары адрасаваў выключна Дамблдору. Хай ён зараз валіўся з ног ад стомленасці, але ён павінен распачаць апошнюю спробу, спытаць у настаўніка апошні савет. Гары загаварыў, дбайна падбіраючы кожнае слова.
— Тое, што было схавана ў Снітчу… — сказаў ён. — Я пакінуў ў лесе і не збіраюся туды вяртацца, каб знайсці. Ці правільна я паступаю?
— Так, мой дарагі хлопчык, правільна, — адказаў Дамблдор. Яго таварышы на карцінах выглядалі заінтрыгаванымі і збятэжанымі. — Гэта вельмі мудрае і мужнае рашэнне, і менавіта такога я ад цябе і чакаў. Хто-небудзь яшчэ ведае. Дзе яно звалілася?
— Ніхто, — сказаў Гары, і Дамблдор здаволена кіўнуў.
— Я збіраюся пакінуць падарунак Ігнотуса ў сябе, — сказаў Гары, і на твару дырэктара адлюстравалася зіготкая ўсмешка.
— Вядома, Гары, ён твой навекі!
— Ну тады яшчэ адно…
Гары падняў старэйшую палачку, Рон і Герміёна паглядзелі на яе з такой глыбокай павагай, якую ён не жадаў бы бачыць нават у сне.
— Яна мне не патрэбна, — сказаў Гары.
— Што?! — выклікнуў Рон. — Ты што звар’яцеў?
— Я ведаю, што яна валодае вялікай сілай, — стомлена сказаў Гары. — Але з маёй мне было значна лепш… Так што…
Ён парыўся ў мяшочку, які вісеў у яго на шыі, і дастаў адтуль дзве палоўкі палачкі, злучаных паміж сабой толькі пяром фенікса. Герміёна сказала яму, што палачку немагчыма паправіць, што пашкоджанні занадта сур’ёзныя. Калі гэта не дапаможа, то тады ўжо нічога не дапаможа.
Ён паклаў зламаную палачку на стол і крануў яе канцом Старэйшай Палачкі, вымаўляючы “Рэпара!”
Калі зламаныя бакі злучыліся, і з яе канца пасыпаліся чырвоныя іскры, ён зразумеў, што ўсё атрымалася. Ён узяў у рукі любімую палачкуі адчуў цеплыню ў пальцах, нібы рука і палачка весела святкавалі сустрэчу пасля доўгага расстання.
— Я пакладу Старэйшую Палачку туды, — сказаў Гары Дамблдору, які глядзеў на яго з няўяўным каханнем і захапленнем. — Адкуль яе ўзялі. Яна можа заставацца там наколькі заўгодна доўга. Калі я памру натуральнай смерцю, як Ігнотус, яе сіла знікне, так жа? Таму што ранейшы ўладальнік палачкі не быў пераможаны. І так яна скончыць сваё існаванне.
Дамблдор кіўнуў. Яны ўсміхнуліся адзін аднаму.
— Ты ўпэўнены? — спытаў Рон.
— Думаю, Гары мае рацыю, — сказала Герміёна ціха.
— Гэта палачка прыносіць больш непрыемнасцей, чым карысці, — сказаў Гары. — І, калі сапраўды, — ён адвярнуўся ад партрэтаў, думаючы цяпер толькі аб утульным ложку, які чакаў яго зараз у Вежы Грыфіндор і аб тым, што было б нядрэнна, калі б Крычар прынёс туды сэндвіч, — у мяне было столькі праблем, што іх хопіць на ўсё астатняе жыццё…