— Гэта маленькі Скорпіюс, — прашаптаў Рон, — Я ўпэўнены, што ты пераможаш яго ў любым практыкаванні, Розі. Дзякуй Богу, розумам ты пайшла ў маці.
— Рон, на міласць Бога, — сказала Герміёна напалову строга, напалову вясёла. — Не трэба нацкоўваць іх адзін на аднаго яшчэ да таго, як яны пачалі вучыцца ў школе!
— Твая праўда, прабач, — сказаў Рон, але, не здолеўшы стрымацца, дадаў: — Не будзь з ім занадта прыветнай, Розі. Дзядуля Уізлі ніколі не прабачыць табе, калі ты выйдзеш замуж за чыстакроўнага.
— Гэй!
Джэймс з’явіўся зноў, ён пазбавіўся куфара, савы і каляскі, і проста разрываўся ад навінаў.
— Там Тэдзі, — сказаў ён засопшыся, паказваючы праз плячо назад, у клубы пары. — Толькі заўважыў яго! І здагадайцеся, што ён робіць! Цалуе Вікторыю!
Ён пільна глядзеў на дарослых, відавочна расчараваны адсутнасцю рэакцыі.
— Наш Тэдзі! Тэдзі Люпін! Цалуе нашу Вікторыю! Нашу кузіну! І я спытаў Тэдзі, што ён рабіў...
— Ты перашкодзіў ім? — спытала Джыні. — Ты такі ж, як Рон...
— І ён сказаў, што прыехаў, каб правесці яе! А потым ён сказаў, каб я адышоў. Ён цалуе яе! — дадаў Джэймс, як быццам турбуючыся, што не высветліў усяго.
— О, было б цудоўна, калі б яны пажаніліся, — у захапленні прашаптала Лілі. — Тэдзі тады сапраўды стане членам сям’і!
— Ён ужо заходзіць паабедаць па чатыры разы на тыдзень, — сказаў Гары. — Чаму б нам не запрасіць яго жыць з намі і не здаволіцца гэтым?
— Так! — з энтузіязмам усклікнуў Джэймс. — Я не супраць жыць з Алам — а Тэдзі можа заняць мой пакой!
— Не, — цверда сказаў Гары. — Вы з Алам будзеце жыць разам толькі ў тым выпадку, калі я захачу знесці дом.
Ён зірнуў на стары зношаны гадзіннік, які калісьці належаў Фабіяну Прывіту.
— Ужо амаль адзінаццаць, вам лепш сесці ў цягнік.
Не забудзь сказаць Нэвілу, як мы яго любім — сказала Джыні Джэймсу, абдымаючы яго.
— Мам! Я не магу сказаць прафесару, што яго любяць!
— Але ж ты ведаеш: Нэвіл....
Джэймс закаціў вочы.
— Па-за школай — так, але ж у школе ён прафесар Лонгбатам, ці не праўда? Я не магу прыйсці на травалогію і перадаць яму, што яго любяць...
Абураны матчынай неразумнасцю, ён спагнаў свае пачуцці на тым, каб піхнуць Альбуса:
— Пабачымся, Ал. Асцярожней з фестраламі.
— Я думаў, яны нябачныя. Ты казаў яны нябачныя!
Але Джэймс толькі засмяяўся, дазволіў маці пацалаваць яго, хуценька абняў бацьку і ўскочыў у цягнік, які імкліва напаўняўся. Хлопчык махнуў рукой бацькам і пабег у калідор шукаць сваіх сяброў.
— Наконт фестралаў няма чаго хвалявацца, — сказаў Гары Альбусу. — Яны лагодныя істоты, і ў іх няма нічога страшнага. Ува ўсякім разе, ты не паедзеш у школу ў брычцы, ты паплывеш у чоўне.
Джыні пацалавала Альбуса на развітанне.
— Убачымся на Каляды.
— Бывай, Ал, — сказаў Гары, калі сын абдымаў яго. — Не забудзься, што Хагрыд запрашае цябе на гарбату ў наступную пятніцу. Не дурэй з Піўзам. Не выклікай нікога на дуэль, пакуль не навучышся гэтаму. І не дазваляй Джэймсу нерваваць цябе.
— А што, калі я буду ў Слізэрыне?
Ціхія словы прызначаліся адзінаму бацьку, і Гары ведаў, што толькі момант ад’езду мог прымусіць Альбуса паказаць, якім моцным і шчырым быў яго страх. Гары схіліўся так, што твар Альбуса быў крыху вышэйшы за ягоны. У адзінага з траіх дзяцей Гары ў Альбуса былі вочы Лілі.
— Альбус Сэверус, — ціха сказаў Гары, каб не пачуў ніхто, акрамя Джыні, але яна была дастаткова тактоўнай, каб рабіць выгляд, што махае рукой Розе, якая была ў цягніку. — Табе далі імя ў гонар двух дырэктараў Хогвартса. Адзін з іх быў слізэрынцам, і, магчыма, ён быў самым мужным чалавекам з усіх, каго я ведаў.
— Але скажы толькі…
— І Слізэрын атрымае выдатнага студэнта, ці не так? Гэта не мае значэння для нас, Ал. Але калі гэта важна для цябе, ты зможаш выбраць Грыфіндор ці Слізэрын. Капялюш-размеркавальнік дазволіць табе выбраць.
— Сапраўды?
— Ён даў выбар мне, — сказаў Гары.
Ён ніколі не казаў гэтага сваім дзецям, і таму ўбачыў здзіўленне на твары Альбуса. Але паколькі ва ўсім пунсовым цягніку пачалі бразгаць дзверы, і затуманеныя абрысы бацькоў зтоўпіліся для апошніх пацалункаў і напамінаў, Альбус ўскочыў у вагон, а Джыні зачыніла за ім дзверы. З бліжэйшых вокнаў звешваліся студэнты. Вельмі шмат твараў і ў цягніку, і на вуліцы, здавалася, былі павернуты да Гары.
— Чаму яны ўсе ўтаропіліся? — выпытваў Альбус, калі яны з Розай выцягвалі шыі,