— Гэта не так, — цяжка сказаў Гары. Яго шнар раздзіраўся. Ён быў злы і падушаны. Яго нервавала думка аб тым, што яны думаюць, быццам у яго ёсць утоеная сіла, здольная перамагчы Вальдэморта.
Ніхто не адказаў. Ён ведаў, што яны яму не паверылі. І цяпер, калі ён аб гэтым падумаў, ён і сам успомніў, што з яго чарадзейнай палачкай такога ніколі не адбывалася. Шнар балеў усё мацней, быццам гэрэлы агнем. Гары ледзь стрмліваўся, каб не закрычаць ад болю. Яму трэба было ўдыхнуць свежае паветра, ён паставіў шклянку і выйшаў з пакоя.
Ён выйшаў у цемру саду і ўбачыў велізарнага фестрала, які гуляў непадалёк і распраўляў сваі велізарныя крылы. Гары спыніўся пасярод саду, пацёр падпалены лоб і падумаў аб Дамблдору. Дамблдор паверый бы яму, ён гэта ведаў. Дамблдор ведаў чаму і як чарадзейная палачка Гары можа дзейнічаць незалежна ад уладальніка, таму што ў Дамблдора заўсёды былі адказы на ўсе пытанні. Ён ведаў аб чарадзейных палачках, мог распавесці аб незразумелай сувязі палачак Гары і Вальдэморта. Але Дамблдора, як і Мудзі, Сірыюса, яго бацькоў і яго беднай савы ўжо няма, і ён ніколі не зможа пагаварыць з імі зноў… Ён адчуў пякоту ў горле, якая ніяк не была звязана з агністым віскі.
А потым, няясна чаму, боль у шнары дасягнула апагею. Калі Гары пацёр лоб і зачыніў вочы, у яго галаве раздаўся голас: “Ты казаў, што праблема знікне, калі я буду выкарыстоўваць іншую палачку!”. І ў яго галаве матэрыялізаваўся стары мужчына, які ляжаў на анучках на каменным палу, яго крык, жудасны, раздзіральны, быў крык невыноснай агоніі…
— Не! Не! Я парашу, я прашу…
— Ты схлусіў лорду Вальдэморту, Алівандэр!
— Я не… Я клянуся, я не…
— Ты намераваўся дапамагчы Потэру, дапамагчы выратавацца ад мяне!
— Я клянуся, я не… Я быў упэўнены, што іншая палачка дапаможа…
— Тады растлумач, як гэта атрымалася. Палачка Люцыюса знішчана!
— Я не магу зразумець… Сувязь падтрымлівалася…. Толькі… паміж вашымі двума палачкамі!
— Хлусня!
— Калі ласка… Я прашу вас…
І Гары ўбачыў, як белая рука паднімае сваю палачку. Ён адчуў гнеў Вальдэморта, убачыў, што слабы стары на палу крывіцца ў пакутках…
— Гары?
Гэта мінула так жа хутка, як і пачалося: Гары стаяў у цемры, яго біла дрыготка, яго сэрца выскоквала. А шнар дагэтуль пульсаваў. Усяго некалькі імгненняў таму ён усвядоміў, што Рон і Герміёна стаяць побач з ім.
— Гары, пайдзем у хату, — прашаптала Герміёна. — Ты ўжо не думаеш аб тым, каб сысці?
— Так, ты павінен застацца тут, прыяцель, — сказаў Рон, падштурхоўваючы Гары ў спіну.
— Ты ў парадку? — спытала Герміёна, узіраючыся ў твар Гары. — Ты жудасна выглядаеш!
— Ну, — заўважыў Гары, — я магчыма, выглядаю лепш, чым Алівандэр…
Калі ён распавёў ім аб тым, што ён бачыў, Рон выглядаў спалоханым, а Герміёна ўсхваляванай.
— Але я думала, што гэта спынілася! Твой шнар не павінен на гэта рэагаваць! Ты не павінен дазволіць гэтай сувязі зноў адчыніцца… Дамблдор жадаў, каб ты хаваў свой розум!
Калі ён нічога не адказаў, Герміёна схапіла яго за руку.
— Гары, ён захапіў усё Міністэрства, газеты і палову Чарадзейнага міру! Не дазваляй яму валодаць і тваёй галавой!
VI. Упір у піжаме
Усе смуткавалі па Вар’яцкаму Воку. Як і астатнія члены Ордэна, Гары ўсё яшчэ чакаў груку пратэза, які пачуецца, калі Мудзі пройдзе праз заднія дзверы. Гары адчуваў, што бяздзейнасць толькі ўзмацняла пачуццё віны і смутку. Ён жадаў як мага хутчэй знайсці і знішчыць усе Хоркруксы.
— Ну, ты нічога не паробіш з, — Рон панізіў голас, — Хоркруксамі, пакуль табе не споўнілася семнаццаць. Цябе ўсё яшчэ шукаюць. Але ж мы можам планаваць тут, так? Або, — ён апусціў голас да шэпту, — ты ўжо здагадваешся, дзе сам-ведаеш-што можа быць?
— Не, — адказаў Гары.
— Я думаю, Герміёна праводзіла нейкія даследванні, — сказаў Рон. — Яна сказала, што пакіне гэта да таго як ты прыедзеш.
Яны сядзелі за абедным сталом. Містэр Уізлі і Біл сышлі на працу, Місіс Уізлі паднялася наверх абудзіць Герміёну і Джыні, а Флёр пайшла прыняць ванну.
— Я ўжо замёў усе сляды, — сказаў Гары — таму я павінен застацца тут толькі на чатыры дні. Потым я змагу…
— Пяць дзён, — цвёрда перабіў яго Рон. — Мы павінны застацца на вяселле, яны заб’юць нас, калі мы яго прапусцім.
Гары зразумеў, што “яны” азначала Флёр і Місіс Уізлі.
— Гэта ўсяго толькі адзін дзень, — сказаў Рон убачыўшы незадаволены погляд Гары.
— Яны ўяўляюць сабе, як гэта важна?
— Вядома не ўяўляюць, — сказаў Рон. — Іх не інфармавалі, і паколькі ты аб гэтым успомніў, я жадаў з табой пагаварыць.