— Шырынку на тваім месцы я б ўсё жа зашпіліў рукой, — параіў Гары Рон, хіхікаючы, калі Гары маментальна паглядзеў уніз. — Вось твой падарунак. Адчыні яго тут, ён не для вачэй маёй маці.
— Кніга? — сказаў Гары, вывучаючы прамавугольную вокладку. — Трохі адышоў ад традыцыі?
— Гэта не простая кніга, — сказаў Рон. — а залатая. Дванаццаць Правераных Спосабаў Зачараваць Ведзьму. Тлумачыць усё аб дзяўчынках. Калі б ў мяне была такая летась, я б сапраўды ведаў, як кінуць Лавендру і як паводзіць сябе з… Ну, Фрэд і Джордж пазычылі мне адну, і я шматлікаму навучыўся. Ты будзеш здзіўлены, тут справа рукамі не абыйдзецца.
Калі яны з’явіліся на кухні, на стале іх ужо чакала горка падарункаў. Біл і Мёсью Дэлякур сканчалі снедаць, пакуль місіс Уізлі мела зносіны з імі, стоячы ў пліты.
— Артур папрасіў мяне пажадаць табе шчаслівага семнаццацігоддзя, Гары, — сказала яму зіхатлівая Місіс Уізлі. — Яму прыйшлося рана сысці на працу, але ён вернецца да абеду. Наш падарунак на самым верху.
Гары сеў, узяў той скрутак, на які яна паказала, і разгарнуў яго. Унутры ляжаў гадзіннік, падобны на той, што Містэр і Місіс Уізлі падарылі Рону на яго семнаццацігоддзе; яны былі залатымі, а замест стрэлак былі кругі.
— Гэта традыцыя, дарыць чараўніку гадзіннік на яго сямнаццацігоддзе, — сказала Місіс Уізлі, клапатліва гледзячы на яго. — Баюся, яны не такія новыя, як у Рона, наогул-то яны прыналежылі майму брату Фібіану, а ён не вельмі асцярожна адносіўся да сваіх рэчаў, там ўвагнутасць ззаду, але…
Астатняя частка яе прамовы кудысьці знікла; Гары ўстаў і абняў яе. Ён спрабаваў укласці мноства невымоўнага ў гэтыя абдымкі і, магчыма, яна ўсё зразумела, таму што яна далікатна папляскала яго па шчацэ, калі ён адпусціў яе, затым не вельмі вызначана ўзмахнула палачкай, ад чаго палова бекону выляцела з патэльні на падлогу.
— З Днём нараджэння, Гары! — сказала Герміёна, спяшаючыся на кухню і дадаючы свой падарунак да гары іншых.
— Гэта няшмат. Але я спадзяюся, што табе спадабаецца. А што ты падарыў? — спытала яна ў Рона, які быццам яе не чуў.
— Давай, адчыняй падарунак Герміёны! — сказаў Рон.
Яна купіла яму новы Брыдаскоп. У наступнай абгортцы была чарадзейная брытва ад Біла і Флёр (“Так, гэтА дазволІць табе галіццА так гладкА, як толькІ можнА,” запэўніў яго Мёсью Дэлякур, “але памятАй выразнА выяўляці думкІ, інакш можаш не далічыццА не тых валасоў…”), шакалад ад Дэлякураў і вялізарная скрынка прыколаў з крамы двайнят.
Гары, Рон і Герміёна не сталі затрымоўвацца на кухні, у якой стала цесна з прыходам Мадам Дэлякур, Флёр і Габрыэль.
— Я ўсё збяру, — весела сказала Герміёна, адбіраючы падарункі ў Гары, пакуль яны ішлі наверх. — Я амаль скончыла, засталося толькі дачакацца тваіх трусоў з мяцця, Рон…
Мармытанне Рона перапынілі дзверы, якія адчыніліся на другім паверсе.
— Гары, можна цябе на секундачку?
Гэта была Джыні. Рон замер, але Герміёна падхапіла яго за локаць і павяла ўверх па лесвіце. Ірвуючыся, Гары прайшоў за Джыні у яе пакой.
Ён яшчэ ніколі там не быў. Ён быў маленькі, але светлы. На адной сцяне вісеў вялікі плакат Вядуній, а на іншай — фатаграфія Гвеног Джонс, капітана каманды па Квідытчу, якая складаецца толькі з ведзьмаў. Стол стаяў у расчыненага акна, з якога было відаці пляцоўку, на якой калісьці ён з ёй, Ронам і Герміёнай гуляў у Квідытч двое на двое, а зараз там быў вялікі беласнежны шацер. Сцяг на яго верхавіне быў на адным узроўні з акном Джыні.
Джыні паглядзела прама ў твар Гары, глыбока ўдыхнула і сказала:
— Віншую з семнаццацігоддзем.
— Так… дзякуй.
Яна спакойна глядзела на яго; ён, зрэшты, знаходзіў вельмі складаным паглядзець у адказ, для яго гэта была тое ж, што глядзець на яркае святло.
— Добры краявід, — сказаў ён, паказваючы ў акно.
Яна праігнаравала гэтую фразу. Ён яе не вініў.
— Я не ведала, што табе падарыць, — сказала яна.
— Ды не трэба было нічога дарыць.
І гэта яна пакінула без увагі.
— Я не ведала, што будзе карысным. Нічога вялікага, што ты б не змог панесці.
Ён зірнуў на яе. Яна не плакала; гэта было адной з тых дзіўных рэчаў у Джыні, яна рэдка плакала. Гары падумаў, што, мусіць, Шэсць братоў паўплывалі на яе так.
Яна падышла бліжэй.
— І я падумала, што мне хочацца падарыць табе напамінак ад сабе, раптам ты сустрэнеш якую-небудзь Вейлу пасля таго, як скончыш то, чым збіраешся заняцца.