— Сапраўды кажучы, я думаю, верагоднасць спатканняў будзе вельмі невялікая.
— Гэта тое, што я жадала пачуць, — прашаптала яна, а затым яна цалавала яго так, як не цалавала ніколі, і Гары адказаў на пацалунак, і гэта было ў сто разоў лепш Агністага Віскі; яна адна была чымсці сапраўдным ва ўсім міры, гэтая Джыні, і ён адчуваў яе, калі адна яго рука ляжала на яе спіне, а іншая ўпляталася ў яе салодкія валасы…
Дзверы расхінуліся за імі і яны адскочылі сябар ад сябра.
— Ой, — шматзначна сказаў Рон, — выбачце.
— Рон! — Герміёна аказалася прама за ім, трохі задыхаўшыся.
Запанавала нацягнутая цішыня, затым Джыні ціхім роўным голасам вымавіла:
— Што ж, у любым выпадку, з Днём нараджэння, Гары.
Вушы Рона былі пунсовымі, Герміёна выглядала ўсхваляванай. Гары хацелася ляпнуць дзвярыма ім у твары, бо было такое адчуванне, што, калі дзверы адчыніліся, у пакой уварваўся халодны скразьняк, і яго светлы момант лопнуў, як мыльная бурбалка. Усе прычыны, каб скончыць узаемаадносіны з Джыні, трымацца воддаль, здавалася, праніклі ўнутр пакоя разам з Ронам, і ўся шчаслівая бесклапотнасць адразу знікла.
Ён глядзеў на Джыні, жадаючы што-небудзь сказаць, хаця наўрад ці ён ведаў — што, але яна адвярнулася ад яго. Ён падумаў, што яна, магчыма, гэтым разам паддалася слязам. Ён не мог нічога зрабіць, каб супакоіць яе ў прысутнасці Рона.
— Убачымся пазней, — прамовіў ён і накіраваўся за астатнімі з спальні.
Рон спусціўся ўніз і выйшаў у двор праз усе яшчэ напоўненую людзьмі кухню, Гары ішоў у адным з ім тэмпе,а Герміёна, выглядаўшая спужанай, адзінока цягнулась ззаду. Як толькі яны дасягнулі адасобленага свежаскошанага траўніку, Рон накінуўся на Гары:
— Ты кінуў яе. Што ж ты робіш зараз, здзекваешся з яе?
— Я не здзекваюся з яе, — адказаў Гары ў той час, як Герміёна дагнала іх.
— Рон…
Але Рон падняў руку, каб яна замаўчала.
— Яна пакутвала, калі ты абразіў яе…
— Я таксама пакутваў. Ты ведаеш, чаму я спыніў гэта, і што гэта было не таму, што я так захацеў.
— Так, але зараз ты абдымаеш і цалуеш яе, і яна зноў спадзяецца на ўваскрашэнне сваіх спадзяванняў…
— Яна не ідыётка, яна ведае, што гэта немагчыма, яна ж не чакае, што мы… уступім у шлюб ці…
Калі Гары казаў гэта, у яго галаве ўзнік яскравы малюнак Джыні ў белай сукенцы, і што яна выходзіць замуж за высокага непрыемнага чужака без аблічча.
На імгненне гэта ўкалола яго: яе будучыня была свабоднай і нічым не абцяжаранай, у той час як ён не бачыў наперадзе нічога, акрамя Вальдэморта.
— Калі ты будзеш працягваць даваць ёй шанц, ты…
— Гэтага больш не здарыцца, — рэзка сказаў Гары. Дзень быў бязвоблачны, але ён адчуваў сябе так, быццам сонца раптам зайшло. — Добра?
Рон выглядаў напалову абураным, напалову сонным, ён пахіліўся наперад і назад, затым вымавіў:
— Тады добра, выдатна, гэта.. так.
У застаўшыся час Джыні не шукала больш сустрэчы з Гары, ні позіркам, ні жэстамі не паказваючы, што ў пакоі ў іх было нешта большае за ветлівую размову. Як бы там ні было, прыезд Чарлі стаў палёгкай для Гары. Калі місіс Уізлі пасадзіла Чарлі ў крэсла, грозна падняла палачку і аб’явіла, што яму трэба як след пастрыгчыся, Гары засмяяўся і адцягнуў увагу ад праблем.
Паколькі кухня Нары не вытрамала б святочнай вячэры ў гонар дня Нараджэння Гары, яшчэ перад прыездам Чарлі, Люпіна, Тонкс і Хагрыда некалькі сталоў былі пастаўлены ў лінію ў садзе. Фрэд і Джордж начаравалі шмат фіялетавых ліхтарыкаў, упрыгожаных вялікай лічбай семнаццаць, каб тыя віселі ў паветры над гасцямі. Дзякуючы старанням місіс Уізлі, рана Джорджа была акуратнай і чыстай, але Гары яшчэ не прызвычаіўся да цёмнай дзіркі з аднаго боку яго галавы, нягледзячы на вялікую колькасць жартаў блізнятаў пра гэта.
Герміёна прымусіла фіялетавыя і залатыя стужкі вырывацца з канца яе палачкі і па-мастацку апускацца на дрэвы і кусты.
— Прыгожа, — сказаў Рон, калі з апошнім узмахам палачкі Герміёна афарбавала лісце крабавай яблыні ў залаты колер. — У цябе сапраўды ёсць густ да такога рода рэчаў.
— Дзякуй, Рон! — адказала Герміёна, якая выглядала адначасова задаволена і крыху збянтэжана.
Гары адвярнуўся, з усмешкай адзначыўшы, што абавязкова знойдзе раздзел пра кампліменты, як толькі ў яго з’явіцца час для падрабязнага вывучэння яго Дванаццаці беспамылковых спосабаў прывабліваць ведзьмаў, ён сустрэўся поглядам з Джыні і ўсміхнуўся ён, але адразу ж успомніў абяцанне, якое даў Рону, і паспешна распачаў гаворку з мёсью Дэлякурам.
— Дарогу, дарогу! — нараспеў прамовіла місіс Уізлі, праходзячы праз вароты з велізарным, памерам з мяч для пляжнага валейбола Снітчам, які вісеў перад ёю. Праз секунду Гары зразумеў, што гэта — яго святочны торт, які місіс Уізлі падтрымлівала пры дапамозе чароўнай палачкі, баючыся ісці з ім па няроўнай зямле. Калі торт нарэшце прызямліўся ў сярэдзіне стала, Гары сказаў: