— Гучныя галасы, — з задышкай закончыла місіс Уізлі.
Скрымджар адышоў на пару крокаў ад Гары, утаропіўшыся на дзірку, якую ен зрабіў у яго футболцы. Здавалася, ён шкадаваў аб тым, што выйшаў з сябе.
— Гэта… нічога… — прарычэў ён. — Я… шкадую аб вашым дачыненні. — Ён яшчэ раз паглядзеў акурат Гары ў твар. — Здаецца, вы думаеце, што міністр не жадае таго, чаго вы — роўна як і Дамблдор — жадаеце. Мы павінны працаваць разам.
— Мне не падабаюцца вашы метады, міністр, — вымавіў Гары. — Вы памятаеце?
Ён зноў падняў правую руку і паказаў Скрымджару шнар на далоні, які ўсё яшчэ здаваўся белым — надпіс “Я не павінен ілгаць”. Выраз твару Скрымджара згрубеў. Ён моўчкі павярнуўся і пакульгаў з пакою. Місіс Уізлі паспяшалася за ім, Гары пачуў, як яны спыніліся каля задніх дзвераў. Праз хвіліну ці каля таго, яна паклікала: “Ён пайшоў!”
— Чаго ён хацеў? — спытаў містэр Уізлі, аглядаючы Гары, Рона і Герміёну, пакуль місіс Уізлі вярталася да іх.
— Даць нам тое, што Дамблдор нам пакінуў, — адказаў Гары. — Яны толькі што адкрылі змест яго завяшчання, толькі зараз.
Звонку ў садзе, за сталамі, тры прадметы, якія Скрымджар даў ім, перадаваліся з рук у рукі. Усе здзіўляліся Дэлюмінатару і Байкам Барда Бідла і смуткавалі з таго факта, што Скрымджар адмовіўся перадаць меч, але ніхто не мог выказаць здагадку, чаму Дамблдор пакінуў Гары стары Снітч. Калі містэр Уізлі даследваў дэлюмінатар трэці або чацверты раз, місіс Уізлі асцярожна сказала:
— Гары, дарагі, усе вельмі галодныя. Мы не хацелі пачынаць без цябе. Магу я падаць вячэру?
Усе елі дастаткова хутка, і пасля паскораных спеваў “З днём Нараджэння” і пажырання торта вечарынка скончылася. Хагрыд, які быў запрошаны на заўтрашняе вяселле, але быў занадта вялізным, каб спаць у перанаселенай Нары, сабраў для сябе падстрэшак у суседнім полі.
— Сустрэнемся наверсе, — шапнуў Гары Герміёне, калі яны дапамагалі місіс Уізлі прыводзіць сад у нармалёвы стан. — Калі ўсе заснуць.
Уверсе на гарышчы Рон даследваў свой дэлюмінатар, а Гары напоўніў мяшэчак Хагрыда з аслінай скуры не золатам, а тымі рэчамі, якія ён вельмі шанаваў, сярод іх былі карта Марадзёраў, асколак зачараванага люстэрка Сірыюса і медальён Р.А.Б. Ён прутка зацягнуў шнурок і павесіў мяшэчак на шыю, затым прысеў, трымаючы ў руках стары снітч і разглядаючы яго крылцы, якія вольна трапяталі. Нарэшце Герміёна пастукала ў дзверы і на дыбачках пракралася ўнутр.
— Муфіята. — прашаптала яна, махаючы палачкай у кірунку лесвіцы.
— Я думаў, ты не ўхваляеш гэты заклён, — усміхнуўся Рон.
— Поры змяняюцца. — іранічна сказала Герміёна. — Такім чынам, пакажы нам гэты Дэлюмінатар.
Рон адрэагаваў імгненна. Утрымліваючы яго перад сабою, ён пстрыкнуў у яго. Адзінокая лямпа, запаленая імі, маментальна патухла.
— Сэнс у тым, — прашаптала Герміёна ў цемры. — Што мы маглі атрымаць тое ж самае, выкарыстаючы Перувійскі Парашок Сталых Працемкаў.
Раздалася ціхая пстрычка, і шар святла з лямпы вярнуўся да столі і зноў запаліўся.
— Усёткі, гэта цудоўна! — сказаў Рон трохі апраўальна. — Чаму ж тады яны гавораць, што Дамблдор вынайшаў яго самастойна?!
— Я ведаю, я ўпэўнена, што ён не выдзяліў бы цябе ў сваім завяшчанні толькі для таго, каб дапамагчы табе выключаць святло!
— Ты думаеш, ён ведаў, што Міністр канфіскуе яго завяшчанне і даследуе ўсё, што ён нам пакінуў? — спытаў Гары.
— Безумоўна! — упэўнена адказала Герміёна. — Ён мог сказаць у сваім завяшчанні, чаму пакідае нам гэтыя рэчы, але гэтае завяшчанне нічога не растлума…
— Чаму ён не мог даць нам падказку, калі быў жывы? — спытаў Рон.
— Ну, на самой справе, — збянтэжана вымавіла Герміёна, прагортваючы старонкі Баяк Барда Бідла, — калі гэтыя рэчы настолькі важныя, што праходзяць пад носам міністра, ён не здолеў вытлумачыць іх сэнс… калі толькі ён не з’яўляецца відавочным!
— Бо ён быў няправы, ці не так? — кінуў Рон. — Я заўсёды казаў, што ён быў крыху вар’ятам. Бліскучым і ўсё такое, але вар’ятам. Пакінуць Гары стары снітч — для чаго, чорт вазьмі, гэта было патрэбна?
— Я не ведаю, — збянтэжылася Герміёна, — Калі Скрымджар прымусіў цябе ўзяць яго, Гары, я была так упэўнена, што нешта здарыцца!
— Так, добра, — прамовіў Гары, яго пульс стаў мацнейшым, калі ён падняў Снітч пальцамі, — Але ж я як след не спрабаваў узяць яго перад Скрымджарам, ці не так?
— Што ты маеш на ўвазе? — здзівілася Герміёна.
— Снітч, які я злавіў у першым матчы па Квідытчу, — усміхнуўся Гары. — Няўжо ты не памятаеш?
Герміёна выглядала ашаломленай. Рон, наадварот, задыхаўся, хутка пераводзячы погляд з Гары на снітч і назад датуль, пакуль да яго не вярнуўлася здольнасць гаварыць: