— А ты сапраўды ўпэўнены, што гэта знак Грындэльвальда?
— Я не памыляюся, — прахалодна адказаў Крум. — Я хадзіў паблізу гэтага знака некалькі гадоў, будзь упэўнены — я добра яго запомніў.
— Можа быць, тады ёсць верагоднасць што Ксенафіліюс проста не ведае значэнні гэтага знака. Лавгуды, яны даволі… незвычайныя людзі. Ён папросту мог узяць гэты знак і вырашыць, што гэтае папярочнае сячэнне галавы Падучага-Рагатага Сноркака або што-небудзь у гэтым духу.
— Папярочнае сячэнне чаго?
— Увогуле, я не ведаю, але гэтая сям’я часцяком праводзіць выходныя ў іх пошуках…
Гары адчуў, што ён не занадта добра растлумачыў асаблівасці сям’і Лавгудаў.
— Паглядзі, гэта яго дачка, — Гары паказаў пальцам на Луну. Яна па-ранейшаму танчыла ў адзіноце, размахваючы рукамі, нібы адганяла машкару.
— Навошта яна гэта робіць? — спытаў Крум.
— Можа, спрабуе пазбавіцца ад Вракспуртаў, — выказаў здагадку Гары, які пазнаў сімптомы.
Крум, падобна, ніяк не мог зразумець, гаворыць Гары сур’ёзна або падманвае яго. Ён выняў палачку з-пад мантыі і пагрозліва стукнуў ёй па нагах, з кончыка выляцела некалькі іскр.
— Грыгаровіч! — гучна сказаў Гары, Крум зірнуў на яго, але Гары быў занадта ўзбуджаны, каб кантраляваць сябе. Пры выглядзе палачкі Гары ўспомніў Алівандэра і то, як ён уважліва вывучаў палачку Крума перад Турнірам Трох Чараўнікоў.
— А што з ім? — падазрона спытаў Віктар.
— Ён майстар чароўных палачак.
— Я ведаю, — сказаў Крум.
— Ён зрабіў тваю палачку, таму я падумаў… Квідытч…
— Як ты пазнаў што Грыгаровіч зрабіў маю палачку? — яшчэ вялікім падазронам спытаў Крум.
— Я… Я падаецца дзесьці аб гэтым чытаў, — знайшоўся Гары. У часопісе па Квідытчу ў адным з тваіх інтэрв’ю з фанатамі. Ён брахаў як сабака, але Крум трохі супакоіўся.
— Не памятаю, каб я абмяркоўваў маю палачку з фанатамі…
— А… дзе зараз Грыгаровіч?
Крум выглядаў здзіўлена.
— Ён летась пайшоў на пенсію, я быў адным з апошніх, хто набыў палачку ў самога Грыгаровіча. Ён вырабляў самыя лепшыя палачкі ў свеце. Хоць, я ведаю, брытанцы ў асноўным карыстаюцца палачкамі Алівандэра.
Гары не адказаў, ён прыкінуўся, што назірае за танцорамі, гэтак жа як Крум. Але насамрэч яго думкі былі далёка ад святочных танцаў. Значыць, Вальдэморт адшукаў знакамітага майстра чароўных палачак. Гары не прыйшлося доўга разважаць у пошуках падствы, па якой цёмнаму Лорду спатрэбіўся Грыгаровіч. Гэта з-за таго, што Гары зрабіў у тую ноч, калі Вальдэморт пераследваў яго ў небе. Падуб і пяро Фенікса перамаглі палачку, якую Вальдэморт узяў у паплечніка. Адбылося нешта, чаго Алівандэр не ведаў і не чакаў. Можа быць, Грыгаровіч ведаў? Ці сапраўды ён лепшы майстар у мастацтве стварэння чароўных палачак і ведае нешта, што невядома Алівандэру? Магчыма, ён дасць адказ?
— Між іншым тая дзяўчына вельмі сімпатычная, — голас Крума вярнуў Гары да рэальнасці. Крум паказваў на Джыні, якая толькі што далучылася ў танцы да Луны. — Яна таксама твая сваячка?
— Так, — сказаў Гары адчуваючы раптоўнае раздражненне, — яна ўжо сустракаецца с з кімсьці. Ён бамбіза і жудасна раўнівы тып, у цябе не з’явіцца жадання з ім пасварыцца.
Крум чмыхнуў.
— У чым сэнс, — сказаў ён, спусташаючы кубак і паднімаючыся на ногі, — быць міжнароднай зоркай Квідытча, калі ўсе сімпатычныя маладзіцы ўжо з кімсьці сустракаюцца?
Ён пайшоў, пакінуўшы Гары, той схапіў з падноса ў які праходзіць паблізу афіцыянта бутэрброд і накіраваўся да танцпляца. Ён жадаў знайсці Рона і распавесці яму аб Грыгаровічу, але Рон танчыў з Герміёнай у самой сярэдзіне пляцоўкі. Гары прыхінуўся да залатога слупа і пільна сачыў за Джыні, яна танчыла з сябрам Фрэда і Джорджа, Лі Джорданам. Ён глядзеў на яе і намагаўся не сумаваць, бо даў Рону абяцанне.
Раней Гары ніколі не быў на вяселлі, таму не мог з упэўненасцю сказаць, чым свята чараўнікоў адрозніваецца ад звычайнага. Канешне, ён быў цалкам упэўнены, што вечарынка маглаў не ўключала вясельны торт з двума маленькімі фігуркамі феніксаў на яго вяршку. Феніксы ўзляцелі і кружыліся непадалёк, пакуль торт рэзалі. Бутэлькі з шампанскім лёталі без усякай бачнай апоры прама сярод людзей. Вечарэла, начныя матылькі сталі мітусіцца пад падстрэшкам, асветленым лятаючымі залатымі ліхтарыкамі, вечарынка ўсё яшчэ была ў самым разгары.
Фрэд і Джордж даўно сыйшлі кудысьці ў цёмныя куткі саду ў кампаніі пары кузін Флёр. Чарлі, Хагрыд і скнарлівы чараўнік у пурпурным капялюшы, спявалі "Герай Ода" у куту. Гары блукаў у натоўпе, каб пазбегнуць цалкам непатрэбнай сустрэчы з п’яным дзядзечкай Рона, які быў не зусім упэўнены ў тым, што Гары з’яўляецца яго сынам.