Гары зазначыў пажылога чараўніка які сядзіць за столікам у адзіноце. Воблака белых пухнатых валасоў, якія нагадвалі дзьмухавец, накрывала пабітая моллю феска. У яго абліччы было вызначана нешта знаёмае. Пакутліва напружваючы памяць, Гары нечакана ўспомніў пажылога чараўніка. Гэта быў Эльфіяс Додж, удзельнік Ордэна Фенікса і аўтар некралога пра Дамблдора. Гары падышоў да яго.
— Магу я прысесці?
— Канешне, канешне, — у Доджа быў высокі хрыплы голас.
Гары нахіліўся бліжэй.
— Містэр Додж, я Гары Потэр.
Додж адчыніў рот.
— Мой дарагі хлопчык! Артур сказаў мне, што ты тут, але ў іншым абліччы… мне так прыемна! Такі гонар!
Узрадаваны і ўсхваляваны чараўнік наліў Гары кубак шампанскага.
— Я падумваў напісаць табе, — прашаптаў Додж, — пасля таго як Дамблдор… такое гора для цябе…
Вузкія вочкі Доджа нечакана напоўніліся слёзамі.
— Я бачыў некралог, які вы напісалі для Штодзённага Вяшчуна, — сказаў Гары, — я і не думаў, што вы так добра ведалі прафесара Дамблдора.
— Лепш, чым хто-небудзь, — Додж выцер вочы сурвэткай. — Я ведаў яго даўжэй за ўсіх, калі не лічыць Аберфорта, і чамусьці людзі як раз ніколі яго не лічаць.
— Дарэчы аб Штодзённым Вяшчуну… я не ведаю, ці чыталі вы містэр Додж…?
— Эльфіяс, Гары, калі ласка, заві мяне Эльфіяс.
— Добра, Эльфіяс, я не ведаю, ці чыталі вы інтэрв’ю з Рытай Скітэр, інтэрв’ю аб яе кнізе аб Дамблдоры.
Твар Доджа залілося фарбай.
— Так, Гары, я чытаў. Гэтая жанчына або правільней сказаць — сцярвятнік, у свой час доўга даймала мяне дамаўленнямі даць ёй інтэрв’ю. Сорамна сказаць, адзін раз я нават нагрубіяніў ёй і назваў яе надакучлівай стронгай, што выклікала, як ты можа зазначыў, з’едлівы выбрык наконт майго псіхічнага стану.
— У гэтым інтэрв’ю, — працягнуў Гары, — Рыта Скітэр намякнула, што прафесар Дамблдор у маладосці практыкаваў цёмную магію.
— Лухта! — выклікнуў Додж. — Ніводнага праўдзівага слова! Хай ніхто і нішто не зацемніць тваю светлую памяць аб Альбусе Дамблдоры!
Гары зірнуў у цьмяны твар Доджа. Словы старога толькі знервавалі Гары. Няўжо ён і напраўду думае, што ён можа проста ўзяць і зачыніць на нешта вочы. Няўжо ён не разумее, як яму важна ўсё ведаць. Магчыма Эльфіяс здагадаўся аб пачуццях Гары, ён паспешліва працягнуў.
— Гары, Рыта Скітэр жудасная…
Яго перабіў старэча голас.
— Рыта Скітэр? Яна выдатны пісьменнік, я заўсёды чытаю яе артыкулы!
Гары і Додж паднялі вочы і ўбачылі цётачку Мюрыэль, якая стаяла насупраць іх століка. Пёры боўталіся ў яе валасах, а ў руцэ быў заціснуты кубак з шампанскім.
— Вам вядома? Яна напісала кнігу пра жыццё Даблдора!
— Вечар добры, Мюрыэль, — прывітаў яе Додж. — Так, мы як раз абмяркоўвалі…
— Гэй ты! А ну-ка саступі мне крэсла, мне сто сем гадоў!
Яшчэ адзін рудавалосы кузен Уізлі саскочыў са свайго месца, а Мюрыэль з дзіўнай, для толькі што ўзгаданага ўзросту сілай, перасунула крэсла і пасела паміж Доджам і Гары.
— Прывітанне, Бары, або як там цябе… — сказала яна Гары. — Так што ты там гаварыў пра Рыту Скітэр, Эльфіяс? Ты ведаеш, яна піша біяграфію Дамблдора? Я з нецярпеннем чакаю, калі смогу прачытаць гэтую кнігу. Трэба не забыць замовіць у Флорыш і Блотс!
Твар Доджа змрочыўся, але цётачка Мюрыэль у адно імгненне асушыла кубак з шампанскім і замовіла у афіцыянта новы кубак. Потым, зрабіўшы вялікі глыток, дадала:
— І не трэба на мяне так глядзець ! Перш чым Альбус стаў такім важным і знакамітым, пра яго хадзіла шмат цікавых чутак.
— Дурныя плёткі! — сказаў Додж, становячыся падобным на радыску.
— Я ведала, што ты скажаш нешта падобнае, Эльфіяс, — квахтала цётачка Мюрыэль, — я заўважыла, як ты пазбягаў пісаць у некралогу Альбуса аб усіх цёмных момантах яго жыцця!
— Вельмі шкада, што ты так думаеш, — адказаў Додж. — Упэўніваю цябе, я пісаў ад сэрца.
— Ой, мы ўсё ведаем, што ты абагаўляў Дамблдора, я нават адважуся выказаць здагадку што ты па ранейшаму будзеш лічыць яго святым нават калі высвятліцца што ён зрабіў са сваёй сястрой-сквібам!
— Мюрыэль! — выклікнуў Додж.
Халадок які не меў аніякага дачынення да ледзянога шампанскага ў куфлях прабег у Гары ў грудзі.
— Што вы жадаеце гэтым сказаць? — спытаў ён Мюрыэль. — Хто сказаў, што яго сястра была сквібам? Я думаў, яна проста была хворая.
— Тады ты думаў няправільна, Бары! — усмяхнулася цётачка, задаволеная вынікам. — У любым выпадку, адкуль табе наогул што-небудзь ведаць пра гэтую гісторыю? Яна адбылася за шмат гадоў да таго, як ты нарадзіўся. І справа ў тым, што ніхто так і не дазнаўся, што адбылося насамрэч. Менавіта таму я з нецярпеннем чакаю моманту, калі змагу даведацца што скажа на гэты конт Скітэр! Дамблдор трымаў гэтую таямніцу ў сакрэце ўсё сваё жыццё!