Гары і Герміёна кінуліся ў панікуючы натоўп. Госці разбегаліся ў розных кірунках, шматлікія дызапарыявалі. Ахоўныя чары вакол Нары былі знішчаныя.
— Рон! — крычала Герміёна. — Рон, дзе ты?
Яны прабіраліся праз танцпляцоўку, Гары бачыў, як у натоўпе з’явіліся людзі ў мантыях і масках; затым ён убачыў Люпіна і Тонкс, яны абодва паднялі палачкі і закрычалі "Пратэга!", крык разнёсся паўсюль і адклікаўся рэхам...
— Рон! Рон! — клікала Герміёна, амаль плача, пакуль яны з Гары прабіраліся скрозь натоўп напалоханых госцяў. Гары схапіў яе за руку, каб яна не адстала, калі выбліск святла праляцеў над іх галовамі, гэта было альбо ахоўны загавор, ці нешта больш жудаснае, але ён не ведаў...
Затым з’явіўся Рон. Ён злавіў вольную руку Герміёны, і Гары адчуў, як Герміёна павярнулася; малюнак і гук выдаляліся, над імі навісла цемра; ён адчуваў толькі руку Герміёны, пакуль іх зацягваў вір прастору і часу, выносячы прэч ад Нары, прэч ад Пажыральнікаў Смерці, прэч, магчыма, ад самога Вальдэморта...
— Дзе мы? — сказаў голас Рона.
Гары адкрыў вочы. На секунду ён падумаў, што яны зусім не ўцяклі з вяселля: ён усё яшчэ быў акружаны людзьмі.
— Тотнэм Корт Роўд, — затыхаючыся, сказала Герміёна. — Ідзіце, проста ідзіце, нам трэба знайсці месца, дзе вы б змаглі перапрануцца.
Гары зрабіў, што яна папытала. Яны хутка ішлі, часам пераходзячы на бег, па шырокай цёмнай вуліцы сярод запозненых мінакоў, паміж зачыненымі крамамі, а над імі ззялі зоркі. Двухпавярховы аўтобус пранёсся побач, і група вясёлых пьянчуг паклікала іх, калі тыя прайшлі міма. Гары і Рон усе яшчэ былі апранутыя ў парадныя мантыі.
— Герміёна, нам няма ў што перапрануцца, — сказаў ёй Рон, калі маладая жанчына закацілася ад смеху, убачыўшы яго.
— Чаму я не ўзяў Плашч-Нябачнік? — сказаў Гары, дзівячыся ўласнай дурасці. — Увесь мінулы год я насіў яго з сабой і…
— Нічога страшнага, Плашч ў мяне, і рэчы для вас абодвух, — сказала Герміёна, — проста паспрабуйце пакуль паводзіць сябе натуральна… можна сюды…
Яна правяла іх далей па вуліцы ў хованку ў цёмнай алеі.
— Калі ты кажаш, што Плашч ў цябе і рэчы таксама… — сказаў Гары, хмурачыся пры выглядзе маленькай сумачкі, якую несла Герміёна і ў якой яна цяпер капалася.
— Так, яны тут, — сказала Герміёна і, да здзіўлення Гары і Рона, дастала джынсы, футболку, некалькі карычневых шкарпэтак і, нарэшце, серабрысты Плашч.
— Як, халера ясна?..
— Невызначаемы Пашыральны Заклён, — сказала Герміёна. — Цяжка, але я думаю, што ў мяне атрымалася. Увогуле, мне атрымалася змясціць тут усё, што нам можа спатрэбіцца. — Яна патрэсла на выгляд малюсенькую сумачку, і адтуль прычуўся гук некалькіх цяжкіх прадметаў, якія перакатываліся ўнутры. — Ой, чорт, гэта кнігі, — сказала яна, зазіраючы ўнутр, — а я пасартавала іх па тэмах… ну што ж… Гары, лепш табе ўзяць Плашч-Нябачнік. Рон, паспяшайся і перапраніся…
— Калі ты ўсё гэта зрабіла? — спытаў Гары, пакуль Рон здымаў з сябе мантыю.
— Я казала вам яшчэ ў Нары, што я сабрала ўсё неабходнае, ведаеце, на выпадак, калі нам трэба будзе абрацца хутка. Я збірала твой заплечнік сёння раніцай, Гары, пасля таго як ты перапрануўся і пакінуў яго… У мяне было прадчуванне…
— Ты проста дзівосная, — сказаў Рон, працягваючы ёй сваю згорнутую мантыю.
— Дзякуй, — сказала Герміёна, ледзь прыкметна ўсміхаючыся і засоўваючы мантыю Рона ў сумачку. — Калі ласка, Гары, надзень Плашч!
Гары накінуў на сябе Плашч-Нябачнік, знікаючы з вачэй. Толькі цяпер ён пачаў разумець, што адбылося.
— Астатнія… усе на вяселлі…
— Мы не можам зараз думаць пра гэта, — прашаптала Герміёна. — Яны пераследваюць цябе, Гары, і мы падвергнем шматлікіх яшчэ большай небяспецы, калі вернемся.
— Яна права, — сказаў Рон, які, здавалася, ведаў, пра што зараз збіраецца спрачацца Гары, нягледзячы на тое, што ён не бачыў яго твара. — Вялікая частка Ордэна была там, яны нагледзяць за ўсімі.
Гары кіўнуў, затым успомніў, што яны яго не бачылі, і сказаў "Так". Але ён думаў пра Джыні, і страх кіслатой абпальваў яго знутры.
— Добра, час нам рухацца далей, — сказала Герміёна.
Яны зноў вышлі на вуліцу, дзе спявала песні і хісталася з боку ў бок група мужчын на процілеглым ад іх боку дарогі.
— Прабач, што пытаю, але чаму Тотнэм Корт Роўд? — спытаў Рон у Герміёны.
— Паняцця не маю, гэта першае, што прыйшло мне ў галаву, але я ўпэўненая, што ў свеце маглаў значна бяспечней, тут яны чакаюць нас знайсці менш усяго.
— Сапраўды, — сказаў Рон, аглядаючыся, — але вы не адчуваеце сябе злёгку… неапранутымі?