— Гэта Долахаў, — сказаў Рон. — Я бачыў яго на старых плакатах "Адшукваецца". Я думаю, што вялікі — гэта Торфін Роўл.
— Не важна, як іх клічуць! — трохі істэрычна сказала Герміёна. — Як яны нас знайшлі? Што нам рабіць?
Нейкім чынам яе паніка растлумачыла галаву Гары.
— Замкні дзверы, — сказаў ён ёй. — А ты, Рон, выключы святло.
Ён паглядзеў на паралізаванага Долахава, хутка збіраючыся з думкамі, пакуль пстрыкаў замок, а Рон пры дапамозе Дэлюмінатара пагрузіў кафэ ў змярканне. Гары чуў, як мужчыны, якія клікалі Герміёну на вуліцы, цяпер крычалі іншай дзяўчыне.
— Што нам цяпер з імі рабіць? — прашаптаў Рон у цемры, а затым стаў казаць зусім ціха. — Забіць іх? Яны б забілі нас. У іх быў выдатны шанец.
Герміёну страсянула, і яна адышла назад. Гары закруціў галавой.
— Нам трэба проста сцерці ў іх памяць, — сказаў Гары. — Лепш так, мы зб’ем іх са следа. Калі мы іх заб’ем, стане ясна, што мы тут былі.
— Ты ў нас галоўны, — сказаў Рон з палягчэннем.
— Але я ніколі не рабіў Заклён Памяці.
— І я, — сказала Герміёна, — але ў тэорыі ведаю.
Яна глыбока ўздыхнула і супакоілася, затым паказала палачкай на ілоб Долахава і сказала: "Аблівіатэ".
Імгненна вочы Долахава сталі затуманенымі і бессэнсоўнымі.
— Выдатна! — сказаў Гары, пляскаючы яе па спіне. — Займіся іншым і афіцыянткай, а мы з Ронам прыбярэмся.
— Прыбярэмся? — сказаў Рон, аглядаючы паўразбуранае кафэ. — Навошта?
— Табе не здаецца, што яны могуць нешта западозрыць, калі прачнуцца ў месцы, якое выглядае так, быццам яго падарвалі?
— А, так, сапраўды…
Рону прыйшлося прыкласці немалыя высілкі, каб выцягнуць палачку з кішэні.
— Нядзіўна, што я не магу яе дастаць, Герміёна, ты паклала мае старыя джынсы, а яны вузкія.
— Ой, ну прашу прабачэння, — прашыпела Герміёна, адцягваючы афіцыянтку ад акна. Гары чуў, як яна ціха прапанавала, куды б яшчэ Рон мог бы засунуць сваю палачку.
Як толькі кафэ было прыведзена ў ранейшы стан, яны пасадзілі Пажыральнікаў за той столік, дзе тыя сядзелі раней, тварам адно да аднаго.
— Але як яны знайшлі нас? — спытала Герміёна, гледзячы то на аднаго, то на іншага. — Як яны пазналі, што мы тут?
Яна павярнулася да Гары.
— Ты… ты думаеш, на табе ўсё яшчэ ёсць След?
— Не павінна быць, — сказаў Рон. — След знікае ў семнаццаць, гэта закон, ім нельга пазначыць дарослага.
— Гэта тое, што ведаеш ты, — сказала Герміёна. — А калі Пажыральнікі знайшлі спосаб, як накладваць След і на сямнаццацігадовых?
— Але Гары ўжо суткі не знаходзіўся побач з Пажыральнікамі. Хто б наклаў на яго След?
Герміёна не адказвала. Гары адчуваў сабе паршыва: няўжо Пажыральнікі знайшлі іх менавіта такім чынам?
— Калі я не магу выкарыстаць магію, а вы не можаце выкарыстаць яе побач са мной, каб нас не засеклі… — пачаў ён.
— Мы не падзелімся! — адрэзала Герміёна.
— Нам трэба бяспечнае месца, каб схавацца, — сказаў Рон. — Каб быў час усё абдумаць.
— Плошча Грыма, — сказаў Гары.
Парачка ўтаропілася на яго:
— Не дуры, Гары, туды можа пракрасціся Снэйп.
— Тата Рона сказаў, што яны наклалі заклёны супраць яго… і нават калі яны не спрацуюць, — ён падвысіў голас убачыўшы, што Герміёна паспрабавала паспрачацца, — то што тады? Клянуся, зараз мне больш за ўсё жадаецца сустрэць Снэйпа!
— Але…
— Герміёна, куды нам яшчэ ісці? Гэта лепшае, з чаго мы можам выбіраць. Снэйп — гэта толькі адзін Пажыральнік. Калі на мне ўсё яшчэ След, вакол нас іх адразу ж абвесціцца цэлы натоўп, куды б мы ні пайшлі.
Ёй няма чаго было запярэчыць, хоць, судзячы па яе выгляду, ёй вельмі гэтага жадалася. Пакуль яна адчыняла дзверы кафэ, Рон выпусціў святло з Дэлюмінатара. Затым Гары далічыў да трох, і яны вымавілі над трыма ахвярамі заклёны. Перш чым афіцыянтка або Пажыральнікі ачуліся, Гары, Рон і Герміёна павярнуліся на месцы і зніклі ў задушлівай цемры яшчэ раз.
Праз некалькі секунд Гары ўздыхнуў поўнымі грудзямі і адкрыў вочы: яны стаялі пасярод знаёмага маленькай і неахайнай плошчы. Высокія трухлявыя хаты глядзелі на іх са ўсіх бакоў. Яны маглі бачыць хату нумар дванаццаць, таму што Захавальнік Сакрэту Дамблдор распавёў ім, дзе ён знаходзіўся. Сябры паспяшаліся ўнутр, правяраючы па шляху, ці не пераследвалі іх. Узбегшы ўверх па каменных прыступках, Гары пастукаў па ўваходнай дзвярам палачкай. Прычуліся ваўчкі металічных пстрычак і звон ланцужка, затым дзверы з рыпеннем адчыніліся, і яны паспешна пераступілі праз парог.
Як толькі Гары зачыніў за сабой дзверы, старамодныя газавыя лямпы ажылі, раскідваючы мігатлівае святло па ўсім калідоры. Усё выглядала такім, якім Гары запомніў: злавесныя, пакрытыя павуціннем, абрысы галоў дамавых эльфаў на сцяне адкідалі дзіўныя цені на лесвіцу; доўгая чорная заслона, якая хавала партрэт маці Сірыюса. Адзінай рэччу, якая стаяла не на сваім месцы, была падстаўка для парасонікаў у выглядзе нагі троля, якая ляжала на боку, як быццам Тонкс толькі што ізноў выпусціла яе.