— Я думаю, хтосьці тут быў, — прашаптала Герміёна, паказваючы на падстаўку.
— Гэта магло здарыцца, калі Ордэн сыходзіў, — шапнуў Рон у адказ.
— І дзе ж гэтыя заклёны, якія яны наклалі супраць Снэйпа? — спытаў Гары.
— Магчыма, яны спрацоўваюць толькі тады, калі ён з’яўляецца? — выказаў здагадку Рон.
Яны ўсё яшчэ стаялі разам на дзвярным кілімку, спіной да дзвярэй, баючыся прайсці далей.
— Што ж, мы не можам стаяць тут вечна? — вымавіў Гары і ступіў наперад.
— Сэверус Снэйп? — прашаптаў голас Вар’яцкага Вока Аластара Мудзі з цемры, прымушая іх у жаху адскочыць назад.
— Мы — не Снэйп! — паспеў прахрыпець Гары, перш чым нешта, падобнае на віхар халоднага паветра, прасвістала над ім, і яго язык згарнуўся, лішая яго магчымасці казаць. Перш чым ён паспеў адчуць тое, што дзеецца ў яго ў роце, язык разблытаўся зваротна.
Іншыя, падобна, выпрабавалі тое ж непрыемнае адчуванне. Рон выдаваў гукі, падобныя на ванітавыя, Герміёна, заікаючыся, вымавіла:
— Гэта д...павінна б...быць за...заклён звязвання я...языка, якое Мудзі наклаў для Снэйпа!
Гары асцярожна зрабіў яшчэ крок наперад. Нешта рухалася ў цені ў канцы залы, і перш чым хтосьці з іх паспеў вымавіць хоць слова, высокая, злавесная постаць колеру пылу вырасла з-за дывана, Герміёна закрычала, як і місіс Блэк, заслона з партрэта якой расхінуўся. Да іх усё хутчэй і хутчэй плаўна набліжалася шэрая постаць, з валасамі да пояса і барадой, якая раздзімалася, з запалым бесцялесным тварам з пустымі вачніцамі. Жудасна знаёмая, жахліва змяніўшаяся, яна падняла бескарысную руку, паказваючы на Гары.
— Не! — закрычаў Гары, і, нягледзячы на паднятую палачку, не змог успомніць ні аднаго заклёна. — Не, гэта былі не мы! Мы не забівалі цябе...
Пры слове "забівалі" постаць падарвалася велізарным воблакам пылу. Кашляючы, з вачамі, якія слязіліся, Гары агледзеўся ў пошуках Герміёны, якая ляжала на палу каля дзвярэй, закрыўшы галаву рукамі, а Рон, які калаціўся з галавы да ног, грубіянска пляскаў яе па плячу, падбадзёрваючы:
— Усё д-добра... Яно с-сышло...
Пыл кружыўся вакол Гары, як смуга, засланяючы сіняе газавае святло, а місіс Блэк працягвала крычаць.
— Бруднакроўкі, ублюдкі бязродныя, такая ганьба ў хаце маіх продкаў...
— ЗАТЫКНІСЯ! — закрычаў Гары, паказваючы на яе палачкай, і з грукатам і выбліскам чырвоных іскраў фіранкі зачыніліся, уціхамірваючы яе.
— Гэта… было… — прашаптала Герміёна, пакуль Рон дапамагаў ёй падняцца на ногі.
— Так, — сказаў Гары, — але гэта ж быў не ён, так? Гэта зрабілі, каб спудзіць Снэйпа.
Ці спрацавала гэта, або Снэйп забіў гэтае пудзіла гэтак жа спакойна, як ён зрабіў гэта з сучасным Дамблдорам? Ён усё яшчэ быў на ўзводзе, калі вёў сваіх сяброў па калідоры, чакаючы яшчэ якіх-небудзь жахаў, але нічога не рухалася, акрамя мышы, якая бегла ўздоўж сцяны.
— Нам лепш усё праверыць, перш чым мы пайдзем далей, — прашаптала Герміёна і падняла палачку са словамі "Хаменум Рэвеліё".
Нічога не адбылося.
— Спішам гэта на шок, — прыязна сказаў Рон. — Што павінна было адбыцца?
— Усё так, як я задумала, — пакрыўджана сказала Герміёна. — Гэта заклён, які выяўляе прысутнасць іншых людзей, і ў хаце няма нікога, акрамя нас!
— І старога пылазборніка, — сказаў Рон, кідаючы погляд на тое месца ў дыване, адкуль з’явілася постаць мерцвяка.
— Хадзем наверх, — сказала Герміёна, спалохана гледзячы на тую ж кропку, пакуль яна паднімалася наверх па скрыпячых прыступках.
Герміёна ўзмахнула палачкай, каб запаліць старыя газавыя лямпы, затым, злёгку дрыжачы ад прахалоды ў пакоі, яна прысела на канапу, абхапіўшы сябе рукамі. Рон прайшоў да акна і адсунуў цяжкія аксамітныя фіранкі на пару сантыметраў.
— Нікога не відаць, — паведаміў ён. — Думаю, калі б на Гары ўсё яшчэ быў бы След, яны б рушылі ўслед за намі сюды. Я ведаю, што яны не змогуць патрапіць у хату, але… што такое, Гары?
Гары закрычаў ад болю: шнар загарэўся, калі ў яго галаве пранеслася бачанне. Ён бачыў вялікі цень і адчуваў злосць, якая не прыналежыла яму, але яна авалодвала яго целам, жорсткая, але вокамгненная.
— Што ты бачыў, — спытаў Рон. — Ты бачыў яго ў нашай хаце?
— Не, я проста адчуў лютасць… ён вельмі злы…