І нарэшце ізноў Бацільда, яна распавядала дзіўныя гісторыі пра Дамблдора, здаецца неверагодным, што ён…Дамблдор што? Але ў лісце было мноства ўсяго, што датычылася Дамблдора і магло мець эпітэт "неверагодны". Напрыклад, тое што ён атрымаў горшыя ў класе адзнакі на іспыце па ператварэннях, або начараваў чароўнага асла, так падобнага на Аберфорта...
Гары падхапіўся і ўважліва абшукаў падлогу кабінета. Можа быць, другі кавалак ліста ляжыць дзесьці тут. Ён схапіў паперы з ірвеннем ані не меншым чым у таго, хто раней тут усё перавярнуў. Ён высунуў скрыні стала, ператрахнуў кнігі, устаў на крэсла, каб праверыць, ці не ляжыць што-небудзь у пыле на шафе, зазірнуў пад фатэль, і нават, абквэцаўшыся ў пылу, залез пад ложак. Нарэшце, лежачы на падлозе, Гары, заўважыў абрывак паперы пад тумбачкай. Калі ён выцягнуў яго, гэта апынулася вялікая частка фотаздымка, які Лілі апісала ў лісце. Чарнавалосае дзіця пралятае на маленькай мятле, весела смеючыся, і пара ног, відавочна прыналежных Джэймсу, ішла ўслед за ім. Гары саўгануў фатаграфію ў кішэню, да пісьма Лілі і працягнуў пошукі адсутнічаючай часткі. Пасля чвэрці гадзіны пошукаў Гары прыйшлося прызнаць, што абрыўка з заканчэннем ліста ў пакоі няма. Можа быць, ён проста згубіўся за тыя шаснаццаць гадоў, мінулых з моманту яго напісання, або яго забраў той, хто абшукваў пакой?
Гары прачытаў першую частку яшчэ раз, на гэты раз адшукваючы намёкі на тое, што ў другой частцы ліста магло быць такім каштоўным для Пажыральнікаў Смерці. Наўрад ці гэта была яго цацачная мятла. Адзінае, што ён мог выказаць — здагадку: гэта інфармацыя аб Дамблдоры, якую магла расказаць Бацільда. "Здаецца неверагодным, што Дамблдор…". Што?
— Гары? Гары! Дзе ты? — пачуліся ўсхвалёваныя галасы знізу.
— Я тут, што здарылася?
Звонку пачуўся гук крокаў, і Герміёна літаральна заляцела ў пакой.
— Мы прачнуліся, а цябе няма, і не ведалі, дзе ты! — сказала Герміёна, спрабуючы адсапціся. Яна адвярнулася да адчыненых дзвярэй і гучна крыкнула. — Рон! Я знайшла яго!
Злосны голас Рона, разнёсся рэхам з першага паверху.
— Добра, перадай яму ад мяне, што ён вырадак.
— Гары, больш ніколі так не знікай. Калі ласка, — сказала яна скрозь слёзы, — мы так спужаліся!
Герміёна агледзела перавернуты пакой і папытала ўжо нашмат спакайней.
— А што ты тут рабіў?
— Паглядзі, што я знайшоў, — Гары працягнуў ёй ліст, Герміёна ўзяла яго і хутка прабеглася вачамі. Калі яна дачытала да канца, яна паглядзела на Гары і прошаптала:
— О… Гары…
— Ёсць яшчэ вось гэта, — Гары працягнуў абрывак фатаграфіі, і Герміёна ўсміхнулася, гледзячы на малога на мятле.
— Я шукаў адсутную частку ліста, — журботна сказаў Гары, — але яе тут няма.
Герміёна абгледзелася.
— Гэта ты так усё перавярнуў або так было да цябе?
— Хтосьці ўжо абшукваў гэтае месца, — уздыхнуўшы, сказаў Гары.
— Як ты думаеш, што яны шукалі?
Гары задумаўся, што можа быць каштоўнага ў старым доме Блэкаў.
— Мусіць, інфармацыю пра Ордэн, калі гэта быў Снэйп.
— А ты не думаеш, што ў іх і так было ўсё, што трэба. Я маю на ўвазе тое, што Снэйп быў членам Ордэна.
— Ну тады… — Гары захацелася абгаварыць свае здагадкі, — А што калі яны шукалі інфармацыю аб Дамблдоры? Што-небудзь накшталт другой часткі гэтага ліста? Ты ведаеш Бацільду? Мама называла яе ў лісце, ты ведаеш, хто яна?
— Хто?
— Бацільда Багшот, аўтар…
— Гісторыі магіі, — скончыла фразу Герміёна, ёй стала цікаўна, — так значыць, твае бацькі ведалі яе? Яна была выдатным магічным гісторыкам.
— Яна жывая і зараз, — сказаў Гары, — і жыве ў Годрыкавай Лагчыне. Цётка Рона, Мюрыэль гаварыла аб ёй на вяселлі. Яна ведала і сям’ю Дамблдора. З ёй было б вельмі цікава паразмаўляць, праўда?
Ва ўсмешцы Герміёны, якой яна ўзнагародзіла Гары, мабыць, было занадта шмат цеплыні і разумення. Ён забраў у яе ліст і фатаграфію, і паклаў іх у мяшочак, які вісеў на шыі, пільна гледзячы ў падлогу, каб не глядзець на Герміёну і не выдаць сваіх пачуццяў.
— Я разумею, чаму ты жадаеш паразмаўляць з Бацільдай аб сваёй сям’і і Дамблдоры. Але гэта нам нічым не дапаможа ў пошуках Хоркруксаў, праўда?
Гары не адказаў, і Герміёна працягнула, яшчэ больш настойліва.
— Ведаю, ты жадаеш пайсці ў Годрыкаву Лагчыну, але падумай пра мяне, пра Рона. Мне страшна ад таго, як лёгка Пажыральнікі Смерці знайшлі нас учора. Я упэўнена, што зараз нам трэба сцерагчыся месца, дзе пахаваныя твае бацькі. Яны чакаюць, што мы пойдзем туды!
— Справа не толькі ў гэтым, — сказаў Гары, па-ранейшаму асцерагаючыся глядзець на Герміёну…— Мюрыэль распавядала аб Дамблдоры шмат брыдкіх рэчаў тады на вяселлі… мне проста трэба ведаць праўду. Я павінен…