Але Крычар паківаў галавой і заплакаў. Герміёна прыгарнула руку да рота, жэстам заклікаючы Гары маўчаць. Здаецца яна ўжо нешта зразумела.
— Г-гаспадар Рэгулус дастаў з кішэні медальён, такі ж як быў у Цёмнага Лорда. — Слёзы цяклі ў Крычара па крывым носе.
— Ён сказаў Крычару ўзяць яго, а калі келіх спустошыцца, памяняць медальёны…
Прамова Крычара ставала ўсе больш няскладнай, да таго ж яна заўсёды перарывалася гаротнымі ўсхліпамі. Гары прыходзілася напружвацца, каб зразумець аб чым ён гаворыць.
— Загад… Крычару… сыходзіць… адному… але… ён сказаў… каб Крычар ніколі… нікаму, нават спадарыні… не гаварыў што ён зрабіў… Крычар не гаварыў… але ў што б ні стала Крычар павінен быў разбурыць медальён… медальён Цёмнага Лорда... а потым ён выпіў… усе выпіў… Крычар падмяніў медальёны і глядзеў, як рукі зацягваюць гаспадара Рэгулуса ўніз… і…
— Крычар… мой бедны, — Герміёна плакала наўзрыд. Яна звалілася на калены побач эльфа і паспрабавала яго абняць. У тую ж секунду эльф падхапіўся на ногі, адпаўзаючы ад яе, нібы яго хтосьці адапхнуў.
— Бруднакроўка дакранулася да Крычара, ён не дазволіць! Што скажа яго спадарыня!
— Я сказаў табе не зваць яе бруднакроўкай! — раўнуў Гары, але эльф ужо пачаў караць сябе. Ён зваліўся і стаў біцца галавой аб падлогу.
— Спыні яго! Калі ласка! Спыні! — Крычала Герміёна, — Няўжо ты не бачыш, наколькі далёка заходзіць іх паслухмянасць?
— Крычар! Стой! Годзе! — гучна сказаў Гары.
Эльф ляжаў на падлозе, цяжка дыхаючы і ўздрыгваючы. Зялёныя соплі цягнуліся з носу, на бледным ілбе брыняў сіняк, вочы яго запалі, наліліся крывёй і былі поўныя слёз. Гары ніколі не бачыў больш жаласнай карціны.
— Такім чынам ты прынёс медальён дадому, — няўхільна працягнуў допыт Гары, ён быў рашуча настроены пачуць гісторыю да канца, — ты спрабаваў знішчыць яго?
— Крычар не змог пакінуць на ім нават драпіны, — выў эльф, — Крычар выкарыстаў усё, усё што ён ведаў… але нічога не дзейнічала… так шмат магутных закленаў і ўсё ўпустую… Крычар быў упэўнены, каб знішчыць медальён, яго трэба адчыніць. Але ён не адчыняўся! Крычар караў сябе, ізноў спрабаваў адчыніць, ізноў караў… і зноў… і зноў… Крычар не выканаў загад, Крычар не змог знішчыць медальён! А спадарыня была такая злая і засмучаная, таму што Гаспадар Рэгулус знік, а Крычар не мог сказаць ёй, што здарылася, не, не мог… — эльф пачаў заікацца — таму што гаспадар Рэгулус за-за-забараніў яму гаварыць каму-небудзь ў ся-ся-сям’і аб тым, што здарылася ў пя-пя-пячоры…
Крычар так цяжка уздыхаў, што разабраць штосьці яшчэ было немагчыма. Па шчоках Герміёны цяклі слёзы, калі яна глядзела на душэўныя пакуты эльфа, але яна больш не асмелілася ізноў паспрабаваць да яго дакрануцца. Нават Рон, хто ўжо сапраўды не выпрабоўваў пяшчоты да Крычара, выглядаў усхваляваным. Гары ўстаў і патрос галавой:
— Я не разумею цябе, Крычар, — сказаў Гары нарэшце, — Вальдэморт спрабаваў забіць цябе, Рэгулус памёр, спрабуючы паслабіць Вальдэморта, і ўсё ж ты без гайданняў здрадзіў Сірыюсу. Ты быў так рады пайсці да Нарцысы і Белатрыкс і ўсё ім расказаць, расказаць Вальдэморту праз іх.
— Гары, ты памыляешся, Крычар не думае падобным чынам, — Герміёна трохі супакоілася і выцерла слёзы тыльным бокам далоні. — Крычар нявольнік, дамавыя эльфы звычныя да кепскага, нават жудаснага звароту. Нават тое, што з ім зрабіў Вальдэморт не так ужо адрозніваецца ад іх паўсядзённага жыцця. На эльфах часта выпрабоўваюць заклёны. Што для Крычара войны чараўнікоў? Ён верны тым людзям, каму належыць, сваёй сям’і, тым, хто добрыя да яго. Як магчыма была добрай місіс Блэк, і Рэгулус несумненна добра абыходзіўся з ім. Таму ён служыў ім неўсвядомленна і паўтараў іх ідэі.
— Я ведаю, што ты жадаеш сказаць, Гары, — сказала Герміёна, перш чым Гары нават паспрабаваў нешта адказаць. — Я ведаю, ты скажаш, што "Рэгулус стаў супраць Цёмнага Лорда…“але, мабыць, ён так нічога не растлумачыў Крычару. І я, здаецца, ведаю чаму: Крычар і сям’я Рэгулуса былі ў бяспецы ад Вальдэморта і яго служкаў, пакуль прытрымліваліся гэтай пазіцыі — чыстай крыві. Рэгулус спрабаваў абараніць іх усіх.
— Але Сірыюс…
— Сірыюс жудасна абыходзіўся з Крычарам, Гары, і няма чаго на мяне так глядзець, ты і сам ведаеш, што гэта праўда. Крычар так доўга быў адзін, а потым Сірыюс пераехаў сюды жыць, яму было вельмі патрэбна хоць трохі клопату, хоць трохі цеплыні. Я ўпэўнена, што міс Цысі і місіс Бэла былі куды прыемней Крычару, чым Сірыюс, і, калі яны з’явіліся, ён аказаў ім паслугу — расказаў, што яны жадалі ведаць. Я б сказала, усе чараўнікі, хто дрэнна звяртаюцца з хатнімі эльфамі, калі небудзь паплацяцца за гэта, вось Вальдэморт паплаціўся і… Сірыюс таксама.