— Так што, ты не можаш знайсці ніякага карыснага занятку?
— Якога, чытання дзіцячых баек, напрыклад?
— Дамблдор пакінуў мне гэтую кнігу, Рон…
— І ён пакінуў мне Дэлюмінатар, магчыма чакаючы, што я буду яго выкарыстоўваць!
Не ў сілах вынесці лаянку, Гары выслізнуў з пакоя, не заўважны імі. Ён накіраваўся ўніз, у бок кухні, якую ён наведваў таму, што быў упэўнены: Крычар, хутчэй за ўсё, з’явіцца ў гэтым месцы. На паўдарогі ўніз па лесвічным пралёце, які вядзе ў гасціную, ён пачуў лёгкае паляпванне па дзвярах, затым металічныя пстрычкі і ляск ланцужка.
Кожны нерв у яго целе, здавалася, туга нацягнуўся. Ён выцягнуў палачку, кінуўся ў цень каля адсечаных галоў эльфаў і стаў чакаць. Дзверы адкрыліся: ён убачыў квадрацік зіготкага святла ад лямпы знадворку, затым фігура ў мантыі павольна ступіла ў залу і зачыніла за сабой дзверы. Няпрошаны госць ступіў наперад, і голас Мудзі спытаў: “Сэверус Снэйп?”. Затым фігура пылу вырасла з іншага канца залы і накінулася на яго, паднімаючы сваю мёртвую руку.
— Гэта не я забіў цябе, Альбус, — сказаў ціхі голас.
Заклён быў зняты: пыльная фігура зноў падарвалася, і стала немагчыма адрозніць таго, хто прыйшоў у шчыльным шэрым воблаку, якое яна пакінула ззаду.
Гары паказаў палачкай у яго цэнтр:
— Не рухайцеся!
Ён забыў аб партрэце місіс Блэк. Пры гуку яго крыку, фіранкі, якія закрывалі яе партрэт, адляцелі, і яна пачала крычаць:
— Бруднакроўкі і паўкроўкі ганьбяць маю хату!..
Рон і Герміёна з шумам спусціліся на пралёт па лесвіцы і ўсталі за спіной Гары, наставіўшы, як і ён, палачкі на незнаёмага мужчыну, які стаяў у пярэднім пакоі з паднятымі рукамі.
— Прыцішце ваш запал, гэта я Рэмус!
— О, хвала нябёсам, — слаба вымавіла Герміёна, у гэты раз перакладаючы палачку на місіс Блэк; з раптоўным шумам фіранкі зачыніліся і наступіла цішыня. Рон вельмі нізка апусціў сваю палачку, але Гары не зрабіў гэтага:
— Пакажыся! — сказаў ён у адказ.
Люпін прайшоў наперад, у прамяні святла ад лямпы, з ўсё яшчэ паднятымі ў знак капітуляцыі рукамі:
— Я — Рэмус Джон Люпін, пярэварацень, таксама вядомы як Лунацік, адзін з чатырох стваральнікаў карты Марадзёраў, жанаты на Німфадоры, якую звычыйна ўсе завуць Тонкс, я навучыў цябе выпускаць Патронуса, Гары, які прымае форму самца аленя.
— Усё добра, — прагаварыў Гары, апускаючы палачку. — Але мне ж трэба было праверыць, ці не так?
— Як ваш былы настаўнік па абароне ад цёмных мастацтваў, я цалкам згодзен з тым, што вы павінны былі праверыць. Рон, Герміёна, вы не павінны былі так хутка паніжаць сваю абарону.
Яны збеглі з лесвіцы да яго. Загорнуты ў тоўстую дарожную мантыю, ён выглядаў стомленым, але задаволеным магчымасцю ўбачыць іх.
— Такім чынам, ніякіх слядоў Сэверуса? — спытаў ён.
— Не, — пакачаў галовой Гары. — Што адбываецца? Усё ў парадку?
— Так, — адказаў Люпін. — Але за намі назіраюць. На плошчы стаіць парачка Пажыральнікаў Смерці…
— Мы ведаем…
— Мне прыйшлося апарыраваць вельмі акуратна, прама на верхнюю ступеньку перад дзвярмі, каб быць упэўненым, што яны не заўважаць мяне. Яне не могуць ведаць, што ты тут, прынамсі, я ўпэўнены, што ў іх значна больш людзей у іншых месцах; яны перакопваюць усё, што мае хоць нейкае стаўленне да цябе, Гары. Давайце спусцімся ўніз, мне трэба многае распавесці і я жадаю ведаць, што здарылася пасля таго, як вы пакінулі Нару.
Яны спусціліся ў кухню, дзе Герміёна наставіла палачку на камінную рашотку. Полымя разгарэлася неадкладна: яно стварала ілюзію камфорту ў сценах з суцэльнага камення і адлюстроўвалася ў доўгім драўляным стале. Люпін выняў з дарожнай мантыі некалькі бутэлек з усладэлем, і яны прыселі.
— Я быў у горадзе тры дні таму, але тады мне прыйшлося адрывацца ад Пажыральніка Смерці, які пераследваў мяне, — пачаў Люпін. — Такім чынам, вы адразу накіраваліся сюды прама пасля вяселя?
— Не, — запярэчыў Гары. — Спачатку мы сутыкнуліся з парачкай Пажыральнікаў Смерці ў кафэ на Тотнэм-Корт-Роўд.
Ад нечаканасці Люпін выплюхнуў перад сабой амаль увесь усладэль:
— Што?
Яны растлумачылі, што адбылося. Калі яны скончылі, Люпін выглядаў ашаломленым:
— Але як яны знайшлі вас так хутка? Апарыруючага немагчыма адсачыць, калі нагляд не вядзецца з месца яго знікнення.
— Але ж не падобна было, што яны проста прагульваліся па Тотнэм-Корт-Роўд у гэты час, ці не так?
— Мы задаваліся пытаннем, — асцярожна вымавіла Герміёна. — ці можа След усё яшчэ застацца на Гары?
— Гэта немагчыма, — неадкладна адказаў Люпін, Рон выцягнуўся і Гары адчуў моцнае палягчэнне. — Акрамя ўсяго астатняга, яны б сапраўды ведалі, што Гары знаходзіцца тут, калі б на ім усё яшчэ быў След, верна? Але я не разумею, як яны адсачылі вас да Тотнэм-Корт-Роўд, вось, што хвалюе, сапраўды хвалюе.