Ён выглядаў устрывожаным, але гэтае пытанне, па меркаванні Гары, магло пачакаць.
— Распавядзі нам, што здарылася пасля таго, як мы пакінулі Нару, мы нічога не чулі з тых часоў, як бацька Рона сказаў нам, што сям’я ў бяспецы!
— Ну, Кінгслі выратаваў нас, — павольна прагаварыў Люпін. — Дзякуючы яго папярэджанню большасць госцяў змаглі дэзапарыраваць, перш чым яны прыбылі…
— Яны былі Пажыральнікамі Смерці, або людзьмі Міністэрства?
— І тымі, і іншымі, але ў сваіх намерах і мэтах яны цяпер цалкам аднолькавыя, — адказаў Люпін. — Іх было каля тузіна, але яны не ведалі, што ты быў там, Гары. Артур чуў чутку, што яны спрабавалі выкатаваць твае месцазнаходжанне ў Скрымджара, перш чым забілі яго, і калі гэта праўда, то ён цябе не выдаў.
Гары паглядзеў на Рона і Герміёну, іх твары выяўлялі сумесь шоку і падзякі, якую ён адчуў. Яму ніколі не падабаўся Скрымджар, але калі тое, што казаў Люпін з’яўлялася праўдай, апошнім яго дзеяннем была спроба абараніць Гары.
— Пажыральнікі Смерці абшукалі Нару зверху дадолу, — працягнуў Люпін. — Яны знайшлі крывасмока, але не захацелі да яго набліжацца. — Тады яны гадзінамі распытвалі тых з нас, хто застаўся. Яны спрабавалі атрымаць імфармацыю аб табе, Гары, але, вядома, ніхто, акрамя Ордэна не ведаў, што ты быў там. У той час, пакуль яны руйнавалі вяселле, вялікая колькасць Пажыральнікаў Смерці абыходзіла кожную хату ў краіне, звязанай з Ордэнам. Ніякіх Смерцяў, — дадаў ён хутка, апярэджваючы пытанне. — але яны былі грубыя. Яны спалілі хату Дзедалуса Дыгла, але, наколькі ты ведаеш, яго там не было, і выкарысталі заклён Круцыятус на сям’і Тонкс. Зноў жа спрабуючы вызначыць, куды ты дзеўся пасля таго, як жыў у іх. Яны ў парадку — узрушаныя, вядома, але ў астатнім — нармалёва.
— Пажыральнікі Смерці прарваліся праз усе гэтыя загараджальныя заклёны? — спытаў Гары, успамінаючы, наколькі “эфектыўнымі” яны былі ўначы, калі ён разбіўся ў садзе бацькоў Тонкс.
— Табе прыйдзецца зразумець, Гары, што Пажыральнікі Смерці цяпер маюць усю магутнасць Міністэрства на сваім баку, — уздыхнуў Люпін. — У іх ёсць права на накладанне жорсткіх заклёнаў без страху індэнтыфікацыі або арышту. Ім атрымалася абыйсці ўсе ахоўныя заклёны, якія мы насылалі супраць іх, і акрамя таго, яны абсалютна адкрыта заяўлялі аб прычыне свайго прыходу.
— І яны не спрабуюць даць апраўданне таму, што выпытваюць месцазнаходжанне Гары ў людзей? — спытала Герміёна нізкім голасам.
— Ну… — вымавіў Люпін. Ён секунду вагаўся, затым усёткі выняў складзены выпуск “Штодзённага Вяшчуна.”
— Вось, — паказаў ён, паклаўшы яго на стол перад Гары. — Рана або позна ты ўсё роўна б пазнаў. Апраўданне тваіх праследавальнікаў.
Гары разгарнуў газету. Яго велізарны твар на фатаграфіі запаўняў усю першую старонку. Ён прачытаў загаловак над ім:
Адшукваецца для інтэрв’ю
Аб смерці Альбуса Дамблдора
Рон і Герміёна зараўлі ад абуранасці, але Гары маўчаў. Ён адклаў газету ў бок, яму не жадалася чытаць далей. Ён ведаў, пра што будзе ў артыкуле. Ніхто іншы, як той, хто быў на вяршыні вежы, калі Дамблдор памёр, мог ведаць, хто на самай справе забіў яго, і, як распавяла чарадзейнаму міру Рыта Скітар, Гары бачылі, калі ён ўцякаў з гэтага месца секундай пазней пасля падзення Дамблдора.
— Мне вельмі шкада, Гары, — прагаварыў Люпін.
— Дык Пажыральнікі таксама кантралююць і “Штодзённы Вяшчун”? — з лютасцю спытала Герміёна.
Люпін кіўнуў.
— Але людзі ж разумеюць, што на самай справе адбываецца?
— Пераварот быў гладкім і практычна ціхім, — занепакоена адказаў Люпін. — Афіцыйнае прыкрыццё яго забойства — сыход у адстаўку, яго падмяніў Піюс Цікнэс, які знаходзіцца пад дзеяннем заклёна Імперыюс.
— Чаму ж Вальдэморт не абвясціў сябе Міністрам Магіі? — спытаў Рон.
Люпін засмяяўся.
— Яму не трэба гэта, Рон. На самай справе ён з’яўляецца Міністрам, але чаму ён павінен сядзець у міністэрскім крэсле? Яго марыянетка, Цікнэс, клапоціцца аб паўсядзённых справах, даючы Вальдэморту волю ў павелічэнні яго наплыву на Міністэрства.
Як і трэба было чакаць, шматлікія людзі зразумелі, што адбылося: у палітыцы Міністэрства за апошнія два дні адбыліся занадта сур’ёзныя змены, шмат хто шэпчацца аб тым, што за гэтым можа стаяць Вальдэморт. Але, паміж тым, вось дзе ісціна: яны шэпчуць. Яны баяцца спадзявацца адзін на аднаго, не ведаючы, каму верыць, яны баяцца адкрыта выказваць сваё меркаванне, баючыся, што іх падазроны верныя і іх сем’і пад прыцэлам. Так, Вальдэморт вядзе вельмі разумную гульню. Абвяшчэнне сябе Міністрам, парадзіла б адкрытае супрацьстаянне. Застаючыся замаскіраваным, ён парадзіў замешанне, няўпэўнасць і страх.