— Я не магу, Рэмус, мне вельмі шкада. Калі Дамблдор не сказаў табе, я думаю, што і я не магу.
— Я меркаваў, што ты гэта скажаш. — уздыхнуў Люпін, выглядаўшы расчараваным. — Але я магу быць цябе карысны. Ты ведаеш, хто я такі і на што я здольны. Я б мог пайсці з вамі і забяспечыць абарону. Вам бы нават не прыйшлося казаць мне, што вы на самай справе збіраецеся зрабіць.
Гары сумняваўся. Гэта была вельмі зманлівая прапанова, хоць ён не мог уявіць, як бы яны змаглі трымаць сваю задачу ў сакрэце ад Люпіна, калі б ён быў з імі ўвесь час.
Герміёна, паміж тым, выглядала збянтэжанай.
— А як наконт Тонкс? — спытала яна.
— Што з ёй? — перапытаў Люпін.
— Ну… — нахмурылася Герміёна. — Ты жанаты! Што яна думае аб гэтай ідэі паходу з намі?
— Тонкс будзе ў абсалютнай бяспецы, — запэўніў Люпін. — Яна будзе ў хаце сваіх бацькоў.
У тоне Люпіна было нешта дзіўнае, ён быў практычна халодным. Нешта дзіўнае было і ў ідэі зняволення Тонкс у хаце бацькоў; яна, урэшце рэшт, была членам Ордэна і, наколькі Гары ведаў, наўрад ці жадала быць заложніцай абставін.
— Рэмус, — няўпэўнена вымавіў Гары. — Усё… добра… ты ведаеш — паміж табой і…
— Усё добра, дзякуй, — шматзначна адказаў Люпін.
Герміёна паружавела. Запанавала кароткая паўза, нацянутая і няспрытная, затым Люпін, набраўшы паветра ў грудзі быццам збіраўся сказаць нешта непрыемнае, прамовіў:
— У Тонкс будзе дзіця.
— О, як выдатна! — завішчала Герміёна.
— Цудоўна! — з запалам сказаў Рон.
— Віншую, — ціха сказаў Гары.
Люпін усміхнуўся фальшывай усмешкай, больш падобнай на грымасу, затым працягнуў:
— Ну… Вы прынімаеце маю прапанову? Ці стане тройца чацвёркай? Я не магу паверыць, што Дамблдор не ўсхваліў бы гэтага, ён назначыў мяне вашым настаўнікам па Абароне ад Цёмных Мастацтваў, урэшце рэшт. І я, павінен сказаць, упэўнены, што мы сутыкнёмся з магіяй, з якой мы ніколі не сустракаліся і не ўяўлялі.
Рон і Герміёна паглядзелі на Гары.
— Проста… давай-ка ўдакладнім, — сказаў ён. — Ты жадаеш пакінуць Тонкс у бацькоў і пайсці з намі?
— Яна там будзе ў бяспецы, яны дагледзяць за ёй, — сказаў Люпін. Яго довады не адрозніваліся пераканаўчасцю. — Гары, я ўпэўнены, Джэймс бы вельмі жадаў, каб я быў з табой.
— Ну, — павольна сказаў Гары, — а я не ўпэўнены. Я ўпэўнены хутчэй, што мой бацька пацікавіўся бы, чаму ты не жадаеш быць з уласным дзіцем, наогул-то.
Люпін збляднеў. У кухні стала халадней градусаў на 10. Рон аглядаўся вакол з такім выглядам, нібы для яго было жыццёва важна запомніць кожную дэталь у пакоі. Герміёна глядзела то на Гары, то на Люпіна.
— Вы не разумееце, — нарэшце сказаў Люпін.
— Тады растлумач, — сказаў Гары.
Люпін праглынуў.
— Я здзейсніў недаравальную памылку, ажаніўшыся на Тонкс. Я зрабіў гэта з лепшых намераў, але з тых часоў аб гэтым шкадую.
— Зразумела, — сказаў Гары. — Што ты жадаеш кінуць яе і дзіця і ўцячы з намі.
Люпін ускочыў на ногі: яго крэсла звалілася назад, а сам ён паглядзеў на іх такім лютым поглядам, што ўпершыню Гары ўбачыў цень ваўка на гэтым чалавечым твару.
— Вы не разумееце, што я зрабіў са сваёй жонкай і яшчэ ненароджаным дзіцём? Я не павінен быў на ёй жаніцца, я зрабіў яе ізгоем!
Люпін піхнуў перавернутае крэсла.
— Вы бычылі мяне толькі ў Ордэне і пад абаронай Дамблдора ў Хогвартсу! Вы не ведаеце, у якім свеце большасць чараўнікоў бачаць такія стварэнні, як я! Калі яны пазнаюць аб маёй хваробе, яны перастаюць са мной размаўляць! Вы не бачыце, што я нарабіў? Нават яе ўласнай сям’і наш брак агідны, якія бацькі пажадаюць дочкі замужжа з пярэваратнем? А дзіця… дзіця…
Люпін схапіўся за валасы, ён выглядаў звар’яцелым.
— Мая парода звычайна не размножваецца! Ён будзе, як я, я ўпэўнены… як я магу прабачыць сам сябе, калі я свядома перадаў сваю ўлічасць нявіннаму дзіцяці? І калі ён цудам акажацца не такім, як я, то яму будзе лепш у сто разоў без бацькі, якога ён павінен саромецца!
— Рэмус! — прашаптала Герміёна са слёзамі на вачах. — Не кажы так. Як можа любое дзіця саромецца цябе?
— Не ведаю, Герміёна, — сказаў Гары. — Мне б было сорамна.
Гары не ведаў, адкуль прыйшла гэтая лютасць, але яна прымусіла яго ўстаць на ногі. Люпін выглядаў так, як быццам Гары стукнуў яго.
— Калі новы рэжым думае, што магланароджаныя дрэнныя, — сказаў Гары, — што яны зробяць паўпярэваратню, чый бацька ў Ордэне? Мой бацька памёр, спрабуючы абараніць маму і мяне, і ты лічыш, што ён сказаў бы цябе кінуць твайго дзіця і адправіцца з намі ў прыгоду?
— Як ты смееш? — сказаў Люпін. — Гэта не прага небяспекі або асабістай славы, як ты смееш прапаноўваць такую…