— Я думаю, што ты адчуваеш сябе трохі падшыванцам, — сказаў Гары. — Табе б жадалася быць на месцы Сірыюса.
— Гары, не! — умольвала яго Герміёна, але ён працягваў з нянавісцю глядзець ва ўзлаваны твар Люпіна.
— Я б ніколі ў гэта не паверыў, — сказаў Гары. — Чалавек, які навучыў мяне дужацца з Дэментарамі — баязлівец.
Люпін дастаў сваю палачку так хутка, што Гары ледзь паспеў дакрануцца да сваёй, быў гучны ўдар, і ён адляцеў назад, як быццам яго пхнулі; у той момант, калі ён стукнуўся аб кухонную сценку і саслазіў на падлогу, ён мімаходам убачыў след плашча Люіпіна, які знікаў ў дзвярах.
— Рэмус, Рэмус, вярніся! — крычала Герміёна, але Люпін не адказаў. Праз хвіліну яны пачулі, як зачыніліся ўваходныя дзверы.
— Гары! — завыла Герміёна. — Як ты мог?
— Гэта было лёгка, — сказаў Гары. Ён устаў і мог пачуць, як апухае шышка на руцэ ў тым месцы, дзе ён стукнуўся аб сцяну. Ён усё яшчэ дрыжаў ад лютасці.
— Не глядзі на мяне так! — Адгыркнулася Герміёна.
— Вось толькі гэтага не трэба, — прагыркаў Рон.
— Не, не, мы не павінны пасварыцца, — сказала Герміёна, становячыся паміж імі.
— Ты не павінен быў казаць гэтага Люпіну, — сказаў Рон Гары.
— Гэта павінна было з ім здарыцца, — сказаў Гары. Разрозненыя вобразы пранасіліся ў яго галаве: Сірыюс, які падае ў арку, пераможаны Дамблдор у паветры, выбліск зялёнага святла і голас яго маці, маленне аб літасці…
— Бацькі, — сказаў Гары. — Не павінны пакідаць сваіх дзяцей, толькі… толькі, калі ім не прыйшлося гэта зрабіць.
— Гары, — сказала Герміёна, працягваючы руку ў знак суцяшэння, але ён адпіхнуў яе і адышоў, гледзячы на агонь, разведзены Герміёнай. Ён аднойчы размаўляў з Люпіным скрозь гэты камін, шукаючы праўду аб Джэймсе, і Люпін суцешыў яго. Зараз смучаны твар Люпіна паўстаў перад ім. Ён адчуў балеснае раскаянне. Ні Рон, ні Герміёна не размаўлялі, але Гары быў упэўнены, што яны глядзяць адзін на аднаго за яго спіной, маючы зносіны без слоў. Ён разгарнуўся і злавіў іх на тым, што яны хутка адвярнуліся адзін ад аднаго.
— Я ведаю, што не павінен быў называць яго баязліўцам.
— Не, не павінен быў, — адразу ж сказаў Рон.
— Але ён паводзіў сябе так.
— Усё роўна… — сказала Герміёна.
— Я ведаю. Але калі гэта прымусіць яго вярнуцца да Тонкс, то яно каштавала таго, ці не так?
У яго голасе гучала надзея. Герміёна выглядала спачуваючай, Рон відавочна быў няўпэўнены. Гары паглядзеў на свае ногі, думаючы аб сваім бацьку. Падтрымаў бы ён яго ў тым, што ён сказаў Люпіну, або быў бы злы ад таго, як яго сын абыходзіцца з яго старым сябрам.
Ціхая кухня, здавалася, гудзела ад нядаўняй сцэны, адчувалася, што Рон і Герміёна яшчэ не выказаліся. “Штодзённы Вяшчун”, куплены Люпіным, усё яшчэ ляжаў на стале. Гары ў газеце глядзеў на столь.
Ён сеў, адкрыў газету наўздагад і прыкінуўся, што чытае. Ён не мог падабраць словы, яго галава яшчэ была забіта сваркай з Люпінам. Ён быў упэўнены, што Рон і Герміёна з іншага боку Вяшчуна вярнуліся да сваіх нямых зносін.
Ён гучна перавярнуў старонку, і са старонкі літаральна выскачыла імя Дамблдора. Мінула два або тры імгненні, перш чым ён зразумеў сэнс фатаграфіі, на якой была намалявана сям’я. Пад фатаграфіяй былі словы: Сям’я Дамблдораў, злева направа: Альбус, Персіваль, які трывае нованароджаную Арыяну, Кендра і Аберфорт.
Яна прыцягнула яго ўвагу, Гары аглядзеў малюнак больш акуратна. Бацька Дамблдора, Персіваль, быў сімпатычным мужчынам з вачамі, якія, здавалася, бліскацелі нават на выцвілай фатаграфіі. Маленькая Арыяна была трохі больш баханкі хлеба і знешне нічым не адрознівалася ад бацькі. У яе мамы, Кендры, былі бліскучыя чорныя валасы, завязаныя ў хвост. У яе твары было нешта асаблівае. Гары падумаў аб фатаграфіях індэйцаў, калі ён глядзеў на цёмныя вочы, высокія скулы, прамы нос, правільна складзеныя рысы твару, а пад імі — шаўковая сукенка з высокім каўняром. Альбус і Аберфорт былі апранутыя ў аднолькавыя карункавыя курткі, і ў іх былі аднолькавыя фрэзуры да плечаў. Альбус выглядаў старэй на некалькі гадоў, але абодва хлопчыка былі вельмі падобныя, гэта відавочна было да таго, як нос Альбуса быў зламаны і ён пачаў насіць акуляры.
Сям’я выглядала шчаслівай і нармальнай, ціхамірна ўсміхаючыся газеце. Рука Арыяны высунулася з яе пялёнкі. Гары ўбачыў загаловак над фатаграфіяй:
Эксклюзіўная вытрымка з біяграфіі Альбуса Дамблдора якая хутка будзе выдадзена
Аўтар Рыта Скіттар
Думаючы, што гэта наўрад ці прымусіць яго адчуваць сябе горш, чым ён ужо сябе адчуваў, Гары пачаў чытаць: